W obliczu śmierci The Living Daylights

Świetny debiut w serii i wspaniała rola dla Daltona, który był uroczy i dla mnie zdecydowanie lepszy niż jakikolwiek film Rogera Moore'a (choć niektóre z jego były wystarczająco rozrywkowe). Nie jestem zbyt zafascynowany tą piosenką przewodnią, ale myślę, że jest wystarczająco chwytliwa. Zawiera także świetne akrobacje powietrzne. **3,75/5**

Roger Moore przekazał pałeczkę Iana Fleminga „007” Timothy'emu Daltonowi i ta pierwsza wyprawa wcale nie jest zła. Może historia nie jest najlepsza, ale to nadal pełne akcji przygody z dużą ilością efektów pirotechnicznych i głupich gadżetów, które naprawdę szybko się rozwijają przez ponad dwie godziny. „Bond” ma za zadanie pomóc byłyemu dezerterowi „Gen. Koskovowi” (Jeroen Krabbé) z Berlina, w trakcie podróży spotyka zabójczą wiolonczelistkę „Karę” (Maryam d'Abo). Trochę zabawy z niezłomną Julie T. Wallace, Harrier jump jet i niedługo zniszczonym angielskim posiadłością ustawia scenę dla następującej narracji, która miesza niebezpieczną międzynarodową szpiegowską akcję z glamourem i mnóstwem rozrywki. Blond złoczyńca Andreas Wisniewski musiał zdziałać cuda dla sprzedaży 501s, przesadnie megalomański handlarz bronią Joe Don Baker podobnie dla sprzedaży zabawkowych żołnierzy, a Desmond Llewelyn nadal dostarcza naszemu bohaterowi wiele pomysłowo zaprojektowanych zabawek, aby pomóc mu uciec od pewnej śmierci! Art Malik może nie jest najbardziej przekonujący jako afgański bojownik o wolność, a ja tęskniłem za kilkoma scenami Lois Maxwell jako zakochana „Moneypenny”, ale poza tym to bardzo przyjemny kawałek dobrze nastrojonego i szybko reżyserowanego studenckiego wojennego brawura. Wygląda lepiej na dużym ekranie - niektóre ujęcia, zwłaszcza lotnicza fotografia, nadają się dobrze do większego ekranu, a trochę A-ha na początku wszystko ładnie ustawia. Nie jest to najlepsza z serii, ale zapowiada dobrze dla tego nowego wcielenia.

Nie rozumiem całej tej nienawiści wobec Daltona jako 007, ja osobiście myślałem, że był przyzwoitym Bondem, uważam, że przywrócił trochę z zimnokrwistego zabójcy, który uosabiał pierwsze filmy ery Connery'ego.

Ostatni z bardzo dobrych filmów 007. Zdecydowanie ostatni z zabawnych filmów o 007. Tutaj Bond ma powstrzymać zamach na rosyjskiego VIP, który ucieka na Zachód, ale Bond czuje, że jest coś nietypowego, i zamiast zabić zamachowca (zgrabna żeńska skrzypaczka) strzela jej z ręki broń. Z defektorem jest coś nie tak, i jest to oczywiste dla widza, chociaż może nie jest oczywiste dla kogoś, kto jest w historii. Dostajemy wiele świetnych widoków, dużo akcji, dużo dowcipu i kilka świetnych zabaw, takich jak jazda na skrzynce na skrzypce jak sanie do ucieczki przed złymi facetami. To być może najbardziej „zabawny” z filmów o Bondzie, i zasługuje na wspomnienie. Po tym filmie, „zabawa” była zdecydowanie czteroliterowym słowem dla producentów myślących w kategoriach ksenofobii.