Vaiana: Skarb oceanu Moana

Dziewczyna odkrywa prawdziwą tożsamość swojego ludu.

Po obejrzeniu _Zootopii_ w połowie 2016 roku pomyślałem sobie: "Cóż, to musi być najlepszy film familijny roku!" Byłem gotowy to od razu ogłosić. Dopiero w grudniu, gdy miałem okazję zobaczyć _Moanę_, zdałem sobie sprawę, że mówiłem zbyt wcześnie. W rzeczywistości Moana zasługiwała na ten tytuł!

Dobra zabawa. Nie spodziewałem się, że 'Moana' będzie tak żartobliwa i głupia, w tym sensie poważne zakończenie nie do końca pasuje, ale mimo to czułem się odpowiednio zabawiony przez cały czas. Animacja jest ładna, muzyka solidna - chociaż w pamięci pozostała mi tylko piosenka Maui 'You're Welcome'. Dwanye Johnson gra Maui, jest świetny od początku do końca; oczywiste obsadzenie, ale mimo to mile widziany wybór. Auliʻi Cravalho (Moana) i Rachel House (Tala) również są na odpowiednim poziomie w swoich rolach. Myślałem, że będzie lepiej, ale to nie przeszkadza w tym, że ten film jest przyjemny.

To jest dość zabawne zagłębienie się w bogactwo polinezyjskiej mitologii, co pozwala animatorom i opowiadaczom pełnić swoją rolę. Młoda Moana jest córką króla, który boi się, że starożytne przekleństwo dotknie ich rajskiej ojczyzny, jeśli ktoś przejdzie poza ochronny rafy, który otacza ich wyspę. Ale wygląda na to, że przekleństwo nadchodzi mimo to. Ich kokosy zaczynają gnić, zapasy ryb się wyczerpują - stoją przed głodem, chyba że ktoś wyruszy... Tymczasem młoda dziewczyna otrzymuje bardzo jasny sygnał od samego oceanu - i jest pewna, że musi opuścić swój dom i złamać przekleństwo raz na zawsze. Jej pierwszym wyzwaniem jest dogonienie psotnego półboga Maui, który rozpoczął całą sprawę. Tylko razem mają szansę przywrócić równowagę natury i uspokoić gniew bogów. Następuje mnóstwo przygód - wszyscy często się moczą, wykonują mnóstwo akrobacji, aby uniknąć piratów i potwora rzucającego kamieniami, wszystko to przy odrobinie piosenek od Lin-Manuela Mirandy (i innych), skupionych na lokalnych tradycjach i wierzeniach. Scenariusz jest szybki i często dość zabawny - pojawia się nawet odrobina sarkazmu, a animacja jest kolorowa i żywa. To prosta historia z niewielkim zagrożeniem, ale cóż - to przyjemne oglądanie dla dzieci w każdym wieku!