Mission: Impossible III Mission: Impossible III

Muszę powiedzieć, że jest to najmocniejszy z pierwszych trzech filmów Mission: Impossible (jedyne, które do tej pory widziałem). Nawet po dziesięciu latach jego mocne strony są wciąż te same, za które ta franczyza zawsze była znana, a jego słabości są w dużej mierze podobne. Z punktu widzenia fabuły znacznie bardziej zbliżony do pierwszego filmu, _M:I:III_ ma tę jedną przewagę nad wcześniejszymi częściami, że jego złoczyńca jest znacznie silniejszy niż wszyscy dotychczasowi. Choć nie jest argumentem głównego antagonisty, Seymour-Hoffman (RIP) jest naprawdę przerażający jako międzynarodowy handlarz bronią, Owen Davian.

Pomimo wprowadzenia zawsze irytującego Simona Pegga, to ogromna poprawa w porównaniu z ostatnią odsłoną. Teraz widzimy już emerytowanego, zakochanego "Ethana" (Tom Cruise), który zostaje wydobyty z emerytury, aby zmierzyć się z groźnym handlarzem bronią "Davianem" (Philip Seymour Hoffman), który właśnie pozbył się jednego z najlepszych agentów IMF, gdy próbuje pozbyć się diabelnie toksycznego "króliczego stópka" - broni z niszczącym potencjałem. Początkowa część operacji przebiega wystarczająco gładko, ale gdy jego zdobycz ucieka mu z rąk, "Ethan" szybko zdaje sobie sprawę, że będzie użyty do zdobycia broni - inaczej jego dziewczyna "Julia" (Michelle Monaghan) będzie w niebezpieczeństwie. PSH jest tutaj super czarnym charakterem, bardzo w duchu mniej znaczy więcej, ale nie boi się być trochę brutalny, gdy trzeba. Sam wątek jest dość rutynowy, nie ma tu zbyt wiele zagrożeń, ale sceny akcji są bardziej naturalne i mniej wyreżyserowane niż poprzednio, a PSH dodaje do wydarzeń sporo dodatkowej powagi. Film prezentuje także jedno z pewniejszych występów zwykle drewnianego Jonathana Rhys Meyersa z Vingiem Rhamesem, który ma bardziej znaczącą i dość rozrywkową rolę. Nie jestem pewien, co tak naprawdę można zrobić z nieuchronnością zakończenia - wiemy, że te filmy będą nadal powstawać, ale ten z uznanej ekipy scenarzystów Kurtzmana i Orci rusza naprzód z mnóstwem gadżetów, zmieniających się ciał i akcji, aby spokojnie przekroczyć dwugodzinny znacznik.

Mission: Impossible 3 daje franczyzie coś więcej niż tylko eksplozje i fajne gadżety. Daje serce i rodzinę.

To jest pierwsza niemożliwa misja, która zaczyna badać pewną formę ciągłości między postaciami. Jest to mile widziana zmiana od obsady, która cechuje się okropnymi jednoznacznymi postaciami i pozwala zacząć budować pewną ciągłość i znajomość z różnymi postaciami. Dla mnie dużym problemem w filmie jest to, że znamy stawkę, ale nie wiemy nic o MacGuffinie, którego ścigamy. Byłoby lepiej mieć jakieś pojęcie o tym, czego ścigamy, aby widzowie mogli poczuć się trochę bardziej zaangażowani. Nie jest to najlepsze w serii, ale ogromny krok w górę w porównaniu z drugim filmem.