Mission: Impossible - The Final Reckoning Mission: Impossible - The Final Reckoning

Najlepszą rzeczą w filmach Mission Impossible jest to, że gdy obejrzysz jeden - obejrzałeś wszystkie; a gdy obejrzałeś wszystkie - obejrzałeś jeden. To typowy bezmyślny film pełen rozrywki Mission Impossible - to wszystko, co ten film ma do zaoferowania. Nic więcej, nic mniej.

Mission: Impossible - Ostateczne rozliczenie może nie być najlepszym filmem w serii, ale z pewnością jest godnym, emocjonalnie satysfakcjonującym pożegnaniem. Pomimo pewnych problemów z tempem i zbytniej ekspozycji Christopher McQuarrie i Tom Cruise triumfują dzięki swojemu widowisku audio-wizualnemu, sile tematycznej i niezachwianej oddaności dla dziedzictwa sagi. Jeśli to naprawdę jest koniec, to jak piękne, serdeczne pożegnanie to jest. Dziękuję, Ethanie Hunt. I dziękuję wszystkim, którzy umożliwili tę misję.

Zawsze, gdy film w kinach jest przedstawiany przez jednego z członków zespołu kreatywnego obrazu, można śmiało powiedzieć, że nie dorównuje swojej przedpremierowej hipotezie. Niestety, jest to bardzo przypadek tej ostatniej części długotrwałej serii. Po prostu „Mission: Impossible – The Final Reckoning” to oferta z wieloma problemami, z których największym jest decyzja podzielenie historii na dwie części. Tak jak to jest teraz, narracja mogłaby zostać łatwo skondensowana do jednego wydania. Ale jeśli producenci naprawdę chcieli zrobić dwa filmy na zakończenie serii, mogliby to zrobić poprzez stworzenie dwóch odrębnych obrazów zamiast próby powiązania tej oferty z poprzednikiem, „Mission: Impossible – Dead Reckoning, Part One” (2023), biorąc pod uwagę, że związek między nimi jest chłodny. W rezultacie jednak ten dwuczęściowy pakiet stanowi zbędnie długą historię trwającą 5½ godziny, która mogła zostać opowiedziana w znacznie krótszym czasie przy pewnych przemyślanych edycjach. Sugeruje to, że głównym bodźcem dla tego, jak projekt ostatecznie się zakończył, musiała być wydajność box office. A nawet jeśli nie było to przypadkiem, twórcy mogliby opowiedzieć lepszą historię: Podczas gdy pierwsza część radziła sobie z zainteresowaniem widzów, to jest to tutaj już nieaktualne. Wiele dobrze skonstruowanych, ale zdecydowanie zbyt długich sekwencji akcji (jak w ostatnim „Indiana Jones” (2023)); historia, która podnosi względnie mało istotne postacie do nieuzasadnionej istotności; wykorzystanie talentów kilku utalentowanych członków obsady (np. Nick Offerman i Janet McTeer), podczas gdy innych w ogóle nie uwzględnia (gdzie jest Vanessa Kirby jako Biała Wdowa, postać odgrywająca kluczową rolę w pierwszej części?); i wymaga wszechstronnej znajomości przez publiczność zarówno całego mitycznego świata serii, jak i dogłębnej wiedzy o zawiłościach technologii AI. Najważniejsze jednak jest to, że wiele elementów fabuły obrazu przekracza granice od „niemożliwych” do „zupełnie nieprawdopodobnych” lub nawet „trudnych do zaakceptowania”, z licznymi scenami pełnymi dziur, polegające na wygodnych układach lub wydają się całkowicie niepojęte. „Final Reckoning” nawet „pożycza” elementy z innych narracji filmowych (najbardziej z „Fail Safe” (1964) i „Terminator 2: Judgment Day” (1991)), co napięcie swoich wysiłków na oryginalność. Produkcja ma nawet lekko samozadowolenie dzięki włączeniu licznych klipów retrospektywnych z poprzednich części serii, wprowadzonych z nieco pobocznymi powiązaniami, kinematograficznym spacerem po wspomnieniach, który niewiele dodaje (inspirowane ponowne wprowadzenie i efektywne wykorzystanie operacyjnego CIA Williama Donloe (Rolf Saxon) z pierwszego wydania serii (1996) pomimo wszystko). W końcu jednak to wydanie nie trafia w sedno pod wieloma względami, a nawet w dość słabym zakończeniu, które wydaje się naciągane i mało satysfakcjonujące (a mogłoby zostać lepiej i inaczej przetworzone w kilku alternatywnych scenariuszach). W mojej ocenie ta kolekcja rażących braków nie jest właściwym sposobem na zakończenie takiej serii. Uważam, że powinna zakończyć się wydaniem „Mission: Impossible – Fallout” (2018), zdecydowanie najlepszym z ośmiu filmów w tej serii. Rzeczywiście, sięgnięcie do tego źródła zbyt wiele razy może zszargać dziedzictwo mitologii, a „Mission: Impossible” jest jednym z takich przedsięwzięć. Zasługuje na zakończenie z hukiem, a nie szeptem. Niestety, w tym przypadku to drugie jest rzeczywistością, a to naprawdę szkoda.

Być może dla Toma Cruise'a byłoby dobrym pomysłem ponowne wydanie pierwszej części tej retrospektywy kariery kilka tygodni temu, abyśmy mogli przypomnieć sobie, co było w podwodnej łodzi zatopionej na podziemnym grzbiecie w Arktyce - ponieważ zupełnie zapomniałem, co wydarzyło się ostatnim razem. Szybko jednak przypominamy sobie, że jednostka (ktoś widział „Projekt Forbin” z 1970 roku?) ma zamiar przejąć kontrolę nad jądrowymi arsenałami świata i użyć ich do uruchomienia procesu wzajemnie zapewnionej destrukcji, który zniszczy całe życie na Ziemi. Na szczęście „Ethan” (Cruise) ma magiczny klucz, który może doprowadzić do ocalenia ludzkości, ale potrzebuje również wsparcia swoich byłych szefów, prezydenta USA, lotniskowca i okrętu podwodnego, który faktycznie działa. Gdy już przebrniemy przez wszystkie przypomnienia, historia nabiera tempa, dając naszemu pomysłowemu bohaterowi i jego zespołowi - głównie bez Vinga Rhamesa tym razem - wiele okazji do opracowania serii sprytnych zagrywek i kontrzagrywek, aby pozostać krok przed nie tylko megalomańskim wirusem, ale także złośliwym „Gabrielem” (Esai Morales), który sądzi, że może przejąć kontrolę. To tak naprawdę pojazd dla gwiazdy, a wysiłki wspierające od takich osób jak Hayley Atwell i Simon Pegg oferują nam niewiele wyróżniających się rzeczy, ale jeśli jesteś fanem filmów akcji przygodowych, to jest to odpowiednik bardziej zaawansowanego filmu „Indiana Jones” z pościgami samochodowymi, dużą ilością efektów specjalnych, świetną oprawą wizualną, energicznym ścieżką dźwiękową i kończy się przyjemną walką powietrzną, która potrzebowała tylko Czerwonego Barona i/lub Sir Seana Connery'ego. Mam problemy z wiarą, że to naprawdę ostatni z tych filmów, ale jeśli tak jest, to jest to odpowiednie zakończenie dla postaci, która przez ostatnie trzydzieści lat w większości dobrze się sprawdzała i która przeszła długą drogę od rzeczy związanych z Peterem Gravesem z końca lat 60. Potrzebuje dużego ekranu, ponieważ na telewizorze będzie wyglądać bardzo zwyczajnie, ale mimo że prawdopodobnie jest o pół godziny dłuższy, niż powinien, to nadal warto go obejrzeć.

Solidny wpis (ostateczny?) franczyzy i chociaż nie jest najmocniejszy pod względem fabuły (ma ten sam problem, który miałem z Dead Reckoning), prace kaskaderskie (najbardziej sekwencje z łodzi podwodnej i samolotu) były doskonałe. Prawdopodobnie nie było w budżecie, ale uwielbiałbym, gdyby pojawiły się cameo przeszłych członków IMF. Ach, zaskakujący zwrot jednego z bohaterów wydawał się nieco wymuszony i prawdopodobnie nie to, co mieli na myśli podczas pisania / filmowania MI:DR. **3.75 / 5**

<em>'Mission: Impossible - Ostateczne rozrachunki'</em> jest jednym z najlepszych filmów Mission: Impossible, z pewnością znajduje się w pierwszej czwórce. Być może jest trochę zbyt długi, ale nigdy nie nudziłem się przez 2 godziny 50 minut. Jest pełen akcji, więc żadne zaskoczenie. Tom Cruise, jak widzieliśmy w poprzednich siedemnastu odcinkach, jest doskonały w roli Ethana Hunta. Pozostali również są bardzo dobrzy, ale Cruise jest niewątpliwie kluczem. Ving Rhames ma fajny łuk fabularny, a Hannah Waddingham i Tramell Tillman mają dobre momenty. Nigdy nie była to moja ulubiona seria, ale nadal cieszyłem się każdym odcinkiem <em>'Mission: Impossible'</em> na dość wysokim poziomie; swoją drogą, każdy odcinek oceniłem na 8/10 - bardzo konsekwentna seria, jak widać. Cieszę się, że w końcu udało mi się zobaczyć jeden z nich na dużym ekranie również.