Transformers: Po Ciemnej Stronie Księżyca Transformers: Dark of the Moon

Transformers: Dark of the Moon. 154 minuty dlouhý, jak mi říká Wiki (i když během sledování to připadalo, že to uteklo za pouhých čtrnáct hodin nebo tak nějak?). 154 minut. A já jsem byl ztracený, nudil jsem se a kontroloval hodinky před čtvrtou minutou. Takže se pokusím zrecenzovat film, který jsem právě viděl, ale o kterém nevím skoro nic a o kterém mě zaujímá podstatně méně. Následující bude o mnohem méně koherentní recenze než roztříštěný chaos. No dobře. Zdá se naprosto vhodné.

Po wyczerpaniu bardziej ziemskich miejsc dla tajemniczego, wszechmogącego gadżetu, o który będą nieustannie kłócić się „Autoboty” i „Deceptikony”, tym razem przenosimy się do środowiska księżycowego, gdzie rzekomo zakopany jest statek „Cybertron”, który mógłby przechylić moc, gdyby dostał się w niewłaściwe ręce. Trzeba przyznać, że tym razem włożono choć odrobinę wysiłku w fabułę. Tworzymy dobry, staromodny scenariusz stylu zimnej wojny z Rosjanami i Amerykanami, a jest też trochę spisku wokół Apollo 11, żeby to ożywić, gdy wszyscy walczą o technologię ukrytą wśród jałowej scenerii. Mamy również nowego zbirę w postaci „Shockwave”, który dba o to, aby „Sam” (Shia LaBeouf) nadal nie mógł się uwolnić od swego dziedzictwa z robotami wciąż skłonnymi do wzajemnego zniszczenia. Zwykli weterani stanowią liczbę. Postać Johna Turturro „Simmonsa” zaczyna trochę przygaszać, Josh Duhamel zaczyna tracić trochę ze swojego blasku i chociaż wreszcie pozbyliśmy się Megan Fox, okazuje się, że została zastąpiona jeszcze mniej charyzmatyczną Rosie Huntingdon-Whiteley jako „Carly”. Mnóstwo akcji i fajerwerków, to samo staro... Spodziewam się, że niedługo pojawi się kolejny.

'Transformers: Dark of the Moon' to absolutny niewypal. Koniec wydawał się trwać godziny, a potem, żeby było jeszcze gorzej (co ja mówię, raczej lepiej), po prostu nagle się kończy bez żadnej prawdziwej reakcji na masową bójkę, która miała miejsce. Trochę nagłe, pomyślałem.