Daredevil Daredevil

Strata taśmy filmowej

Daredevil to nie tylko źle zrobiony film. To raczej to, że z wielkiego bohatera robi mieszaninę zmęczonych klišejów, bezczelnie kopjując Wronę, Spider-Mana, Matrixa, a także Batmana od Burta i Schumachera w próbie przyciągnięcia młodzieżowego tłumu z emocjami nastolatków. Nie obwiniajcie Bena Afflecka. Robi, co może, ale scenariusz i fatalny design produkcji go zawodzą tak samo jak nas.

Daredevil jest trochę tandetny, ale próbuje być poważny, jednocześnie przesiąknięty grungem z lat 2000. To nie jest arcydzieło, ale był to solidny film superbohatera dla swojej epoki. Daredevil (2003) pada ofiarą wielu osądów ludzi, którzy spędzili ponad dekadę z filmami Marvela i trylogią Mrocznego rycerza, ale cofnij się do czasów, gdy Blade, X-Men i Spider-man Tobeya Macguire były jedynymi filmami o superbohaterach, jakie mieliście, i może zaczniecie dostrzegać Daredevila takim, jakim był. Był to prawdziwy produkt swojego czasu - Seether i Evanescence mocno obecni na ścieżce dźwiękowej, skórzane kostiumy superbohaterów i absurdalne dialogi. Wszystko było tak tandetne w filmach o superbohaterach w tamtych czasach - nie zapomnijcie, że rok później pojawiła się Catwoman. Daredevil próbował być bardziej wyrazisty i szorstki niż Spider-man w czasach, gdy większość ludzi nadal uważała filmy o superbohaterach za filmy dla dzieci. Miał wiele przeciwności, ale wciąż zebrał fantastyczną obsadę z Benem Affleckiem i Colinem Farrellem w bardzo popularnym okresie ich karier oraz Jennifer Garner, gdy była jedną z największych gwiazd telewizyjnych. Ten film nawet zdołał zrodzić film spin-off! Mów, co chcesz, ale gdy zobaczyłem ten film w siódmej klasie, myślałem, że Daredevil jest jednym z najfajniejszych superbohaterów, jakich kiedykolwiek widziałem, i mimo że po latach widzę film bardziej takim, jakim jest - nadal zajmuje szczególne miejsce w moim sercu.

Ten film wydaje się być dłuższy niż zaledwie 100 minut! Ben Affleck („Matt Murdock“) jest tytułowym superbohaterem, który jest oślepiony wypadkiem z toksycznymi odpadami, ale w rezultacie ma ostry słuch i wrażliwość na ruch. Spędza dni jako prawnik, noce jako „Spiderman” jako trochę stróż, który stara się utrzymać ulice nowojorskiej słynnej „Hell's Kitchen” wolne od przestępców. Ostatnio jego uwaga skupiła się na „Kingpinie” (Colin Farrell) - największym łotrze ze wszystkich, którego sądy nie mogą uwięzić. Jego zmaskowana misja teraz polega na doprowadzeniu tego człowieka przed wymiar sprawiedliwości. To szybkie tempem, kolorowe widowisko - dużo akcji, efekty wizualne są dobre, a fabuła trochę inna. Dialog jest dość banalny, Farrell jest okropny - szynka, jeśli kiedykolwiek widziałem jedną, a sceny akcji stają się trochę zbyt powtarzalne i nudne po pewnym czasie. Affleck nie wnosi zbyt wiele charyzmy na ekran i romans z Jennifer Garner („Electric Nachos” - albo coś podobnego) był kiczowaty i zbyt często spowalniał tempo przed zakończeniem, które po prostu jest głupie. To nieszkodliwa zabawa, ale nie sądzę, żebym chciał to oglądać ponownie.