Uczeń czarnoksiężnika The Sorcerer's Apprentice

Jak zwykle tak zwani krytycy zapisali sporo, ale recenzje zwykłych ludzi dały mu znacznie lepszą ocenę (choć nie gwiazdkową). Nie jest to zaskakujące, ponieważ ci samozwańczy znawcy zawsze narzekają na filmy, które są tylko dla zabawy. Film uważałem za dobrze wydany czas i pieniądze. Oczywiście fabuła nie była zbyt intrygująca, ale kto by naprawdę tego oczekiwał od filmu takiego jak ten? Jasno jest skierowany do młodych ludzi i osób z zamiłowaniem do magii i staromodnej przygody. Efekty były naprawdę ładne i na pewno spodobała mi się staromodna tematyka magii. Fakt, że główną rolę grał Nicolas Cage, oczywiście bardzo pomógł.

Film <em>Czarodziejski Uczeń</em> jest interesujący. Fabuła nie jest niczym rewolucyjnym, podąża tymi samymi krokami co wiele filmów tego typu; przypominam sobie filmy <em>'Bulletproof Monk'</em> i <em>'Percy Jackson & the Olympians: The Lightning Thief'</em>, które miały podobne ustawienia. To jednak nie oznacza, że nie było to zabawne, bo mi się podobało. Nicolas Cage zawsze potrafi zainteresować, a Jay Baruchel świetnie sprawdza się w scenach komediowych. Efekty specjalne są doskonałe, bardzo mi się podobało ich widzieć na ekranie. Muzyka jest przyzwoita, chociaż tempo mogło być bardziej subtelne. Ogólnie rzecz biorąc, to film, z którym jestem właśnie tak-tak zadowolony. Warto obejrzeć? Zdecydowanie.

Oprócz zabawnej sceny z niektórymi wspaniałymi "L'Apprenti Sorcier" Lukasa i nieco zbyt entuzjastycznych mopów, jest to naprawdę słaba adaptacja tej legendy arturiańskiej. W dawnych czasach „Merlin” udaje się uwięzić „Morganę” (Alice Krige) w rodzaju rosyjskiej lalki. Spada na „Balthazara” (Nicolas Cage), aby ją chronił przez tysiąclecia, dopóki nie pojawi się następca mądrego starego czarodzieja. No i naprawdę się pojawi w nieprawdopodobnym wydaniu dość dziwnego „Dava” (Jay Baruchel) i spada na pierwszego, aby nauczyć niezgrabnego drugiego w sztuce czarowania. Tymczasem zły „Horvath” (Alfred Molina) pragnie uwolnić czarownicę z jej uwięzienia, a przy wsparciu rockera w stylu Billy'ego Idola „Drake Stone” (Toby Kebbell) jest im na śladzie. Trzeba przyznać, że zamiar jest dobry - jest tu wiele szybkiej akcji, efekty wizualne są wystarczające i wygląda to całkiem dobrze. Jednak aktorstwo jest dość okropne. Nie ma nawet najmniejszego iskierki między Cage'em a jego młodym protegowanym; Molina jako elegancki i bezwzględny „Horvath” wypada dość płasko, a reszta obsady naprawdę tylko zagraca tę historię. Poza tym, Kebbell trochę się bawi. Dialog jest nieremerkowalny, a z dziesięcioma minutami do dwóch godzin, jest to po prostu zdecydowanie za długi. Szkoda. Ma środki, aby być dobrym - po prostu zawiedziony wyobraźnią Pana Cage'a i Turteltauba.