Łowca androidów Blade Runner

Ogłaszam _Blade Runner_ za najlepszy film science fiction wszech czasów. Argumenty? Żadne? Dobrze. Do widzenia. Proszę, przy odchodzeniu nie zapomnijcie o upvotowaniu księgi gości. Poczekajcie! Jest więcej. Na ryzyko szeptania o spiskach i wywołania nieodpowiednich wibracji w waszych spodniach, widzicie, ta mieszanka Ridleya K. Dicka dzieje się właśnie teraz. Podczas gdy wszyscy jesteśmy hipnotyzowani nieskończenie głupimi wynalazkami z internetu, ciągle patrząc i przeciągając rzeczy na naszych smartfonach, retweetując selfie nieskończenie odbijających się selfie; rozmnażają się z prędkością światła, każdy aspekt ludzkości jest replikowany, doskonalony, zmechanizowany, zoptymalizowany, ulepszany, wzmocniony, zrobotyzowany, zgooglowany, skwantowany, zDNA-owany i obserwowany przez NSA i wkrótce połączą się i zastąpią nas, a Harrison Ford, choć wygląda sprawie dla swoich lat, będzie za stary, aby to zatrzymać! I ironia ze wszystkich ironii polega na tym, że my, jako nieodpowiedzialnie aroganccy, przepełnieni i narcystyczni opiekunowie i konsumenci oraz kolosalni defekatorzy tego zniszczonego, pchełkowatego planety, jesteśmy całkowicie i fundamentalnie odpowiedzialni. Nie, ironią wszystkich ironii jest to, że świat wylącznie rządzony samoregulującymi technokratycznymi cyborgami z zetabajtami sztucznej inteligencji będzie ogromną poprawą. Androidy ratują planetę! AHHH, uciekajcie o życie! Blade Runner to zarówno wygasła opowieść ostrzegawcza, jak i wschodząca utopijna fantazja. Och, już to wiedzieliście? Bardzo dobrze. Kontynuujcie. Cieszcie się swoimi samochodami z autopilotem i wirtualnymi wycieczkami po przyrodzie.

Emerytura - replikanci - olśniewający. Blade Runner to jeden z tych wspaniałych filmów, które zyskały na popularności im starsze się stawały. Następca krytycznego i komercyjnego hitu Alien Ridleya Scotta został w dużej mierze uznany za niewypał i potępiony za to, że nie jest sci-fi akcyjnym przebojem. Fabuła, zaadaptowana z opowiadania Philipa K. Dicka, jest dość prosta. To dystopijne Los Angeles, rok 2019, w którym w mieście znajduje się czterech genetycznie inżynieryjnych replikantów - ludzi na pozór - co jest nielegalne. Zostali zaprojektowani do pracy na koloniach pozaziemskich, każdy replikant, który złamie zasady, zostanie wycofany przez specjalnych policjantów zabójców znanych jako Blade Runners, a Blade Runner Rick Deckard (Harrison Ford) zajmuje się tą sprawą. Nowe życie czeka na ciebie w koloniach pozaziemskich! Szansa na rozpoczęcie od nowa w złotej krainie możliwości i przygód! Nastrój jest ustawiony na wiecznie mroczny, klasyczny cechą filmu noir, i dostosowany odpowiednio. Scott nie jest tu po to, by kogoś podniecać, ale by stawiać pytania, filtrując swoje główne postacie przez pryzmat technologicznego zaniku, ludzkości pytanej na maksa. Emocjonalna kręgosłup jest zawsze obecny, zaniepokojony, gdy przemoc pokazuje swoją rękę, ale tam stoi stawiając intrygujące pytanie, gdy replikanci zabijają, bo chcą żyć. I to, kiedy nasz antagonistyczny Deckard (Ford genialny smutny klon Marlowe) zaczyna się zakochiwać w Rachael (efektownie sensualna kreacja femme fatale), jednej z jego celów do odstrzału. Łzy w deszczu. 10/10

Historia filmu mnie zbytnio nie porwała, ale niektóre fragmenty uważałem za mylące. Po jego obejrzeniu dowiedziałem się, że oglądałem tzw. "Ostateczny montaż", który ma zupełnie inny koniec i inne implikacje niż wersja kinowa. Tych implikacji nie zrozumiałem... Musiałem sprawdzić zakończenie online. Czy to dlatego, że film jest mylący czy jestem głupi, nie potrafię powiedzieć. Ale mój przyjaciel, z którym go oglądałem, również go nie zrozumiał.

Niektórzy ludzie powiedzą, że ten klasyczny sci-fi „nie ma nic do zaoferowania poza przereklamowanym kultowym statusem”. Na to odpowiedziałbym: „mam Rutgera Hauera na dachu, i to mi wystarczy”. _Ocena końcowa: ★★★★ - Bardzo silne wrażenie. Osobisty ulubieniec._ (3,5 dla wersji teatralnej, 4,0 dla wersji finalnej)