Łowca androidów Blade Runner

Ogłaszam _Blade Runner_ za najlepszy film science fiction wszech czasów. Argumenty? Żadne? Dobrze. Do widzenia. Proszę, przy odchodzeniu nie zapomnijcie o upvotowaniu księgi gości. Poczekajcie! Jest więcej. Na ryzyko szeptania o spiskach i wywołania nieodpowiednich wibracji w waszych spodniach, widzicie, ta mieszanka Ridleya K. Dicka dzieje się właśnie teraz. Podczas gdy wszyscy jesteśmy hipnotyzowani nieskończenie głupimi wynalazkami z internetu, ciągle patrząc i przeciągając rzeczy na naszych smartfonach, retweetując selfie nieskończenie odbijających się selfie; rozmnażają się z prędkością światła, każdy aspekt ludzkości jest replikowany, doskonalony, zmechanizowany, zoptymalizowany, ulepszany, wzmocniony, zrobotyzowany, zgooglowany, skwantowany, zDNA-owany i obserwowany przez NSA i wkrótce połączą się i zastąpią nas, a Harrison Ford, choć wygląda sprawie dla swoich lat, będzie za stary, aby to zatrzymać! I ironia ze wszystkich ironii polega na tym, że my, jako nieodpowiedzialnie aroganccy, przepełnieni i narcystyczni opiekunowie i konsumenci oraz kolosalni defekatorzy tego zniszczonego, pchełkowatego planety, jesteśmy całkowicie i fundamentalnie odpowiedzialni. Nie, ironią wszystkich ironii jest to, że świat wylącznie rządzony samoregulującymi technokratycznymi cyborgami z zetabajtami sztucznej inteligencji będzie ogromną poprawą. Androidy ratują planetę! AHHH, uciekajcie o życie! Blade Runner to zarówno wygasła opowieść ostrzegawcza, jak i wschodząca utopijna fantazja. Och, już to wiedzieliście? Bardzo dobrze. Kontynuujcie. Cieszcie się swoimi samochodami z autopilotem i wirtualnymi wycieczkami po przyrodzie.

Emerytura - replikanci - olśniewający. Blade Runner to jeden z tych wspaniałych filmów, które zyskały na popularności im starsze się stawały. Następca krytycznego i komercyjnego hitu Alien Ridleya Scotta został w dużej mierze uznany za niewypał i potępiony za to, że nie jest sci-fi akcyjnym przebojem. Fabuła, zaadaptowana z opowiadania Philipa K. Dicka, jest dość prosta. To dystopijne Los Angeles, rok 2019, w którym w mieście znajduje się czterech genetycznie inżynieryjnych replikantów - ludzi na pozór - co jest nielegalne. Zostali zaprojektowani do pracy na koloniach pozaziemskich, każdy replikant, który złamie zasady, zostanie wycofany przez specjalnych policjantów zabójców znanych jako Blade Runners, a Blade Runner Rick Deckard (Harrison Ford) zajmuje się tą sprawą. Nowe życie czeka na ciebie w koloniach pozaziemskich! Szansa na rozpoczęcie od nowa w złotej krainie możliwości i przygód! Nastrój jest ustawiony na wiecznie mroczny, klasyczny cechą filmu noir, i dostosowany odpowiednio. Scott nie jest tu po to, by kogoś podniecać, ale by stawiać pytania, filtrując swoje główne postacie przez pryzmat technologicznego zaniku, ludzkości pytanej na maksa. Emocjonalna kręgosłup jest zawsze obecny, zaniepokojony, gdy przemoc pokazuje swoją rękę, ale tam stoi stawiając intrygujące pytanie, gdy replikanci zabijają, bo chcą żyć. I to, kiedy nasz antagonistyczny Deckard (Ford genialny smutny klon Marlowe) zaczyna się zakochiwać w Rachael (efektownie sensualna kreacja femme fatale), jednej z jego celów do odstrzału. Łzy w deszczu. 10/10

Historia filmu mnie zbytnio nie porwała, ale niektóre fragmenty uważałem za mylące. Po jego obejrzeniu dowiedziałem się, że oglądałem tzw. "Ostateczny montaż", który ma zupełnie inny koniec i inne implikacje niż wersja kinowa. Tych implikacji nie zrozumiałem... Musiałem sprawdzić zakończenie online. Czy to dlatego, że film jest mylący czy jestem głupi, nie potrafię powiedzieć. Ale mój przyjaciel, z którym go oglądałem, również go nie zrozumiał.

Niektórzy ludzie powiedzą, że ten klasyczny sci-fi „nie ma nic do zaoferowania poza przereklamowanym kultowym statusem”. Na to odpowiedziałbym: „mam Rutgera Hauera na dachu, i to mi wystarczy”. _Ocena końcowa: ★★★★ - Bardzo silne wrażenie. Osobisty ulubieniec._ (3,5 dla wersji teatralnej, 4,0 dla wersji finalnej)

Obejrzałem tylko Ostateczny Montaż, a sądząc po recenzjach gdzie indziej, jest to możliwe najbardziej kompletna i satysfakcjonująca wersja z nich wszystkich.

Tym razem przyszedł czas na Ridleya Scotta, aby zaoferował nam swoje przepowiednie przyszłości, w której amerykańskie korporacje wprowadziły pozornie łagodne urządzenia do oszczędzania pracy - androidy zwane "replicantami" - które mają wygląd i uczucie ludzi. Te stworzenia "Nexus" potrafią zająć się praktycznie wszystkim, ale gdy najnowsze modele z innych światów buntują się, wszyscy ich kuzyni zostają uznani za nielegalnych i to spada na Blade Runnerów, aby ich wyśledzić i zniszczyć. "Deckard" (Harrison Ford) jest jednym z takich operatorów, który zostaje powołany z emerytury, aby zidentyfikować czterech tych bardzo zdolnych i inteligentnych robotów, a to niebezpieczne zadanie prowadzi go do serca ich producenta prowadzonego przez diabolicznie sprytnego, ale bezwzględnego "Tyrella" (Joe Turkel), i do sieci podstępu wokół ich protokołów kontroli, a może nawet piątego, prawie niemożliwego do rozpoznania "replicanta", który - w przeciwieństwie do swoich rówieśników - nie ma pojęcia, że nie jest człowiekiem. Ford jest tu w świetnej formie, podobnie jak Rutger Hauer - przywódca androidów "Batty" i ciemne, często deszczowe obrazy wspaniale przyczyniają się do tego brudno prezentowanego opowiadania o chciwości i manipulacji osadzonej w środowisku pełnym brudu i wrogości, które oferuje niewiele nadziei lub ulgi, przynajmniej wizualnie. Ma to wygląd i uczucie filmu noir, a Scott trzyma akcję w ruchu, trzyma dialogi skąpe - chociaż uderzające, a całość rozwija kinematograficznie niektóre z dość głębokich pytań poruszanych w oryginalnej powieści Philipa Dicka na temat tego, co tak naprawdę stanowi ludzkość. Ledwie dwie godziny - leci to szybko, zwłaszcza na dużym ekranie, gdzie wizualizacje i dźwięk wciąż robią cuda.

Wspaniała praca, jeśli weźmiemy pod uwagę czas, w którym została wydana i zasoby techniczne, które wtedy istniały. Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się wiele po tym filmie. Nie odniósł sukcesu w kinach i zyskał popularność dopiero gdy trafił na kasetę VHS, zdobywając od tego czasu wielu wielbicieli i stając się jednym z najbardziej szanowanych filmów wszech czasów. Osadzony w głęboko dystopijnym Los Angeles, stawia wiele filozoficznych i socjologicznych pytań dotyczących ludzkiej natury, biegu ludzkości, naszych relacji z technologią i naszej moralności ogólnie.

Doświadczenie na wielkim ekranie w kinie Everyman było po prostu najlepszym sposobem, aby się zagłębić w ten spektakularny SCI FI arcydzieło. Bez wątpienia „Blade Runner” był niezwykle wpływowy od swojej pierwotnej premiery ponad 40 lat temu, a jego techniczny cud i efekty wciąż są równie inspirujące. Efekty Douga Trumble'a, projekt scenograficzny Larry'ego Paulla i ujęcia z centrum L.A. doskonale współgrają, tworząc futurystyczną atmosferę.

Wizualnie oszałamiający i całkowicie absorbujący. Wspaniałe występy Harrisona Forda, Rutgera Hauera, Seana Younga, Daryl Hannah, Edwarda Jamesa Olmosa itp. Ridley Scott prezentuje imponujące wizualizacje, pracę kamery, oświetlenie itp. Uwielbiam całkowicie absorbującą ciemną, szorstką, deszczową dystopię. Uwielbiam, jak kamera czasami zatrzymuje się na detalach lub oddala, aby pokazać więcej ze świata. Fantastyczna atmosfera. Doskonała unikalna ścieżka dźwiękowa autorstwa Vangelisa. Podczas oglądania tego filmu przeżywałem szeroki wachlarz emocji, w tym melancholię, sentymentalność, podziw itd. Roy Batty wydaje mi się wspaniale złożoną, dziwną, interesującą, zmieszaną postacią. Całkowita przyjemność z oglądania. Tak samo Deckard, Rachel, Pris, Sebastian itd.