Glass Onion: Film z serii „Na noże” Glass Onion: A Knives Out Mystery

Podczas gdy pierwszy **Knives Out** jest niewątpliwie bardziej ponury i tradycyjny w porównaniu z innymi kryminałami, nowoczesność (zarówno polityczna, jak i poprzez postaci i humor) sprawia, że jest tak dynamiczny i naprawdę świetny.

Glass Onion: A Knives Out Mystery to lekka, komiczna zagadka kryminalna pełna skutecznej komedii, fantastycznych występów i dość przewidywalnej fabuły. Ogólnie rzecz biorąc, świetnie się bawiłem przy tym filmie, a doświadczenie kinowe było jednym z moich ulubionych w tym roku. Fabuła jest dość podobna do pierwszej części, dochodzi do morderstwa i Benolt Blanc jest tam, aby je rozwiązać. Trzeba jednak powiedzieć, że postacie nie są tak dobrze wykreowane i wszystkie są tak przerysowane, że trudno uwierzyć w ich związki lub motywacje do zabicia. Ich pyskówki są czarujące i śmieszne i pomagają unosić ten film do przodu. Daniel Craig był fantastyczny jako Benolt Blanc i było dość zabawne widzieć go jako rybę wyjętą z wody otoczoną korporacyjnymi elitami. Większość zabawnych kwestii, przy których się śmiałem, padła właśnie od niego z suchym i sensownym sposobem dostarczenia. Było to organiczne i dobrze grało na ekranie. Nawet jeśli ten film nie dorównuje orginalowi, robi wystarczająco dużo, aby dostarczyć bardzo rozrywkową zagadkę, którą bardzo miło spędziłem.

Glass Onion spełnia oczekiwania i ducha narzuconego przez Knives Out, ale nie wnosi nic nowego do rozwijającej się franczyzy.

Glass Onion: A Knives Out Mystery nigdy nie zawiedzie. Rian Johnson ponownie osiąga sukces ze swoim inteligentnym, dowcipnym humorem i ciągłą rozrywką przez nieco ponad dwie godziny kolejnego klasycznego whodunnitu z ogromną wartością powtórzenia. Centralna tajemnica obraca się wokół licznych zwrotów akcji, niemal zawsze fascynujących i zabawnych. Wybitne występy od szokująco utalentowanej obsady - Daniel Craig i Janelle Monáe są gwiazdami - podnoszą scenariusz nieco ubogi w głębię postaci oraz lepszą kontrolę nad jego jasnym, ale powtarzalnym przesłaniem dotyczącym oportunizmu, próżności i hipokryzji. Oryginał pozostaje najwyższy, ale to sequel zasługiwał na światową premierę na dużym ekranie.

Genialne! Mój pierwszy film z 2023 roku, który rozpoczął się z hukiem! Uwielbiam oryginalny film z 2019 roku, więc oczekiwałem dużych rzeczy od tego sequelu i cieszę się, że mogę zauważyć, że nie zawiódł - to petarda. Przyznam, że przewidziałem ogólny zarys tego, co się wydarzy, chociaż (w tym przypadku, lekka) przewidywalność nie zawsze oznacza coś złego - jak tutaj, byłem doskonale zabawiony bez względu na to.

Podobnie jak w przypadku pierwszej części filmu Knives Out, stwierdziłem, że fabuła jest inteligentna i złożona, a historia bardzo dobrze opowiedziana. Było kilka interesujących zwrotów akcji i choć dialog mógłby być bardziej dowcipny, był inteligentny i realistyczny. Postać Renoira przypominała mi postać z Agathy Christie, gdy przedstawiał przypuszczenia oparte na informacjach, do których nie mieliśmy pełnego dostępu. Również odniósł kilka sukcesów dzięki postaci, którą poprosił o zrobienie pewnych rzeczy, a ta przypadkiem znajdowała się w kilku miejscach dokładnie na czas, by usłyszeć kluczowe szczegóły. Ostatecznie film był przyjemny i inteligentny, co jest najważniejsze.

To, co jest świetne w tym, jest to, że już w pierwszej minucie poznania każdego członka obsady dowiadujesz się, kim są i jaka jest ich motywacja... więc pomija to żmudne zgadywanie, kto to zrobił w zagadkach kryminalnych. I prawie od samego początku dowiadujesz się, kto jest zabójcą i jaka jest jego motywacja... więc tam również nie masz żmudnego zgadywania. Ale żeby trzymać cię w napięciu, sceny są wygodnie przepisywane kilka razy, aby wydawało się, że to zagadka, mimo że aspekt tajemnicy został wygodnie usunięty na potrzeby dzisiejszej publiczności o niskim IQ. Widz wygodnie nie musi niczego odkrywać, ani próbować ustalić żadnej motywacji, a wszystkie wskazówki są oczywiste i podane ci dzięki temu, że Bond natyka się na nie w sposób, który nie pozostawia widza w żadnym wątpliwości, pomimo wiedzy o tym, kto jest zabójcą i jaka jest jego motywacja. Ale to Johnson, więc ludzie mogą udawać, że są inteligentni, twierdząc, że odwrócił oczekiwania od zagadki kryminalnej, zabierając całe myślenie i zagadkę, pozostawiając cię z tym oczywistym, co było oczywiste dla współczesnej publiczności. Ale trafia we wszystkie polityczne szufladki... te, które dosłownie trafiają we wszystkie inne tytuły zgodnie z nakazami kultury anulowania... Tak więc fałszywi intelektualiści mogą dalej ogłaszać, jak mądry i oryginalny jest to, jednocześnie pasując do tego samego pudełka co wszystko inne.

Prawie wszystko już zostało powiedziane i wiesz, kto jest zabójcą. Ponadto: Nienawidzę, kiedy w filmach umieszczają Covid. Już przeżyliśmy dwa lata pełne głupich ograniczeń, a ten film jest jakby próbował powiedzieć:"ehy, bądź dobrym chłopcem i rób, co ci jest powiedziane", wszystko to jeszcze podane z reklamą Google i Apple.

„Glass Onion: Tajemnica noży” to bardzo rozrywkowy, dobrze wykonany i ekscytujący krok w górę w porównaniu z poprzednikiem „Noże”.

Film nie jest niczym spektakularnie genialnym, poza tym, że tajemnica sprawia czystą przyjemność podczas oglądania. Obsada i aspekty techniczne są świetne. A chociaż film jest poświęcony jednej z najbardziej znanych autorek kryminałów, Angel Lansbury (autorce długotrwałego serialu Pani detektyw), detektyw tutaj jest wyraźnie od Agathy Christie. Napisy końcowe mówią również, że jest poświęcony Stephenowi Sondheimowi, którego powiązanie ze mną umyka, poza tym, że zmarł tuż przed powstaniem filmu, a być może także to, że jego muzyka jest typowo złożona warstwami - jak cebula.

Dziecięcy scenariusz, który mi przeszkadzał w uczestnictwie w określeniu zabójcy?