Oszukać przeznaczenie: Więzy krwi Final Destination Bloodlines

Wyobraź sobie, że twój współlokator ma nawracające się koszmary, że skończy impalowany na rdzę na kawałku żelaza po upadku z zawalonej restauracji obracającej się setki stóp w powietrzu? Tak - pewnie po prostu położyłbym mu kiedyś cicho poduszkę na głowę. Na szczęście „Stefani” (Kaitlyn Santa Reyes) może wrócić do domu i spróbować dotrzeć do sedna sprawy. Kiedy wspomina to swojej rodzinie, okazuje się, że sen ma swe korzenie w faktach i wszystko sprowadza się do szalonej babci „Iris” (Gabrielle Rose), która mieszka w odległej okolicy, która nie wyglądałaby dziwnie w filmie „Mad Max” i która ma swoją własną teorię o tym, co się wydarzyło tej nocy pięćdziesiąt lat temu, i o śmierci. Jak w przypadku innych serii „Ostatniego wyjścia”, śmierć jest znacznie bardziej zanimowanym obiektem z planem, strategią i chłopakiem, który nie lubi, gdy plan się nie udaje. Szybko młoda dziewczyna dochodzi do wniosku, że przez lata śmierć spłaciła swoje długi i teraz przyszedł czas na jej rodzinę. Wszyscy myślą, że jest szalona, ale gdy ich nastawiony brat „Erik” (Richard Harmon) cudem unika śmierci, zaczynają się zastanawiać. Problem w tym, czy rzeczywiście myślą, że mogą pokonać pierwotnego mężczyznę ze sierpem? Znacie to powiedzenie o motylu machającym skrzydłami nad Amazonką i powodującym tsunami na Sri Lance? No, niektóre śmiertelne scenariusze przyczynowo-skutkowe są tu równie zabawne, jak uczymy się docenić przerażenia związane z niektórymi inaczej nieszkodliwymi narzędziami ogrodowymi, kolczykiem w nosie i zardzewiałym starym wiatrakiem - wymienię tylko kilka instrumentów - które mogą być użyte do ułatwienia naszej zawsze brutalnej i krwawej podróży do zaświatów. Katastrofy oczekujące są dość dobrze wizualnie przygotowane dla nas, dzięki czemu możemy przewidzieć makabry przed jego nieuchronnym wystąpieniem - ale co nie zawsze możemy zrobić, to przewidzieć, jak te incydenty się rozwiną. Śmierć może mieć plan, ale jest elastyczny i kiedy rodzina zaczyna kurczyć się w typowy, rzeźniczy sposób, jesteśmy w stanie wybrać ulubieńców (mój był irytujący „Ciotka Brenda” (April Talek)) i mieć nadzieję, że oni mogą być następni! To przyjemna rozrywka, która powinna być oglądana w odpowiednim duchu. Nie, scenariusz nie jest zbyt dobry, ani żaden z standardowych aktorskich występów z książki Blumhouse o krzyku, ucieczce przed podejmowaniem niewiarygodnych decyzji i kończeniu - no, wiecie, jak to zazwyczaj się kończy. Celuj nisko i przygotuj się na rozrywkę, a mimo że jest to zbyt długie, powinno sprawić, że się uśmiechniesz i trochę się zadrżysz.

'Final Destination Bloodlines' jest niespodziewanie świetny. Obejrzałem oryginalne pięć filmów dwa miesiące temu i bardzo podobał mi się pierwszy film, choć kolejne części nie były najlepsze (choć podobał mi się 'Final Destination 5'). To najlepszy sequel, bez wątpienia. To, czego oczekiwałem, to bezmyślna zabawa i fajne śmierci. Dla mnie spełnił oba te wymagania z pełnym przekonaniem. Myślę, że cieszyłem się z każdej śmierci, co jest miłe. Są bardzo dobrze wykonane, dość kreatywne. Jestem pewien, że fabuła ma dziury, ale szczerze mówiąc... nie obchodzi nas to.'

Najlepszy film Final Destination do tej pory. Jest nieprzewidywalny, napięty i pięknie sfilmowany. Bardzo podobało mi się, że włączyli rozgrywkę z Mortal Kombat 1 i mieli cameo dla Kitany, która pokazała swoje zabójcze uderzenie i rozgrywkę. Świetny sposób, aby pokazać i odnieść się do Mortal Kombat i postaci Kitany.

Szczerze mówiąc jestem zaskoczony zachwycającymi recenzjami. Pomimo tego, że „Final Destination: Bloodlines“ nie jest złym filmem, nie jest bez wad. Na plus należy zaliczyć kompetentną grę aktorską, przewidywalną, ale dopracowaną fabułę, z wiarygodnymi, identyfikowalnymi charakteryzacjami. Jest tu również kompetentnie wykonana dawka nostalgii lat sześćdziesiątych, która dotyka obaw każdego, kto jadł w restauracji na obrotowej platformie na szczycie wysokiej wieży. Sam jadłem w dwóch takich restauracjach, jednej w Hongkongu, a drugiej w Chinach, więc czułem się jak w znajomym miejscu i rozbawiło mnie to (nerwowo).

To było kreatywne, krwawe, zabawne i jednocześnie odpowiednie zakończenie dla legendy horrorów i króla krzyku Tony'ego Todda. Ta wersja trafia we wszystko, począwszy od wspaniałej sekwencji otwierającej po krwawe, kreatywne, często zabawne sceny śmierci, i dodaje kilka innych cameo, które rozpoznasz, jeśli znasz serię. Rzuciła też kilka krzywych piłek, żeby utrzymać rzeczy ciekawe, i zdecydowanie nie spodziewałem się, że ścieżka dźwiękowa będzie tak dobra ani że dowcipy tak dobrze wypadną, ale scenarzyści dali z siebie wszystko. Jedynym smutkiem jest to, że Tony Todd jest wyraźnie na końcu swoich dni, i jeśli jesteś fanem horrorów, było trudno to zobaczyć. Jestem tylko szczęśliwy, że mógł robić to, co kochał do samego końca. Zapomnij o Disneyu. Zapomnij o Mission Impossible 3. Idź zobaczyć Ostateczne przeznaczenie: Linie krwi i naprawdę dobrze się baw.