Superglina RoboCop

Ahhh, 1987, co za rok dla kina. Nie jest to najmniejsze osiągnięcie Paula Verhoevena: RoboCop, którego wykonanie opiera się na praktycznych efektach. To jedno z tych starszych filmów, gdzie mogę całkowicie potwierdzić, że moja miłość do niego wcale nie jest związana z nostalgią. Pierwszy raz obejrzałem RoboCopa dopiero w 2013 roku, gdy zaczynałem swoją trzecią dekadę życia. Jest to fenomenalny przykład tego okresu, ale jednocześnie świetny film sam w sobie.

W swoim pierwszym dniu na ulicach Detroitu oficer Murphy jest brutalnie zabity przez znanego przestępczego lidera, Clarence'a Boddickera. Naukowcy w OCP są w stanie wykorzystać to, co pozostało z ciała Murphy'ego i zbudować nowego ciężko uzbrojonego cyborga policjanta, który mógłby pozbyć się z ulic przestępczości na zawsze.

Ten film widziałem kilka razy przez lata i nadal się dobrze trzyma, pod względem fabuły i satyry, chociaż niektóre efekty były przestarzałe (w szczególności śmierć jednej postaci wypadającej przez okno). Poza tym, to zabawny i krwawy thriller z lat 80., gdzie kontynuacje i remake, a z pewnością trzecia część, nie mogły dorównać. Chciałbym myśleć, że proponowany powrót RoboCopa odniesie sukces tam, gdzie inni zawiedli, ale nie mam zbyt wielkich nadziei. **4.25/5**

Peter Weller to policjant „Murphy”, któremu nie udaje się przeżyć pierwszego dnia na patrolu w brutalnym, bezprawnym Detroit. Na szczęście dla niego firma „Omni” opracowała plany na półautomatycznego, ciężko uzbrojonego superpolicjanta - i dość sprytnie został wtopiony w ten niesamowity - choć całkowicie niezgrabny - pancerz, który umożliwia mu wykonywanie nowych obowiązków bez obawy o kontuzje. Wkrótce jednak odkrywa, że znajduje się w sieci korupcji. Czy potrafi pozostać przy życiu, uchronić swoją partnerkę „Anne” (Nancy Allen) i udaremnić zły spisek, który może być powiązany z przestępcami, którzy zostawili go na pewną śmierć już na początku? Wiele akcji i efektów pirotechnicznych następuje, gdy historia zmierza do swojego dość oczywistego zakończenia. Dużo tempa, trochę banalnych dialogów - to wszystko zwykłe rzeczy, które uważałam za wystarczające, ale teraz dość przestarzałe. Weller jest ok, ale wolałabym, żeby w roli wystąpił Arnie, aby wniósł trochę charyzmy i trochę humoru do tej inaczej dość suchej i proceduralnej sprawy. Jest to całkiem oglądalne, ale nie potrafię się tym zachwycać.

Kupiłbym to za dolara i dziesięć centów. Przegon ich uczciwie i z klasą. To jest jedno z mistrzowskich dzieł Verhoevena. To trochę akcji, trochę parodii i wiele reżyserii „na wylot”, która stawia Verhoevena o krok wyżej niż Tarantino, ponieważ Tarantino faktycznie szydzi z geeków w publiczności jednowymiarowymi postaciami, podczas gdy Verhoeven nadaje każdemu postaci więcej wymiarów. Mamy tutaj policję, która zalega pod zbrodnią, która jest uwielbiana. Mówimy o przewidywaniu przyszłości! Wielkie firmy twierdzą, że prowadzą policję, wyposażając ich tak samo jak jednostki wojskowe. Mały policjant Murphy wpada w konflikt z najniebezpieczniejszym przestępcą, a ten jest czymś innym. Prawdopodobnie rozbawi was swoim nerdowskim wyglądem i replikami, ale jest śmiertelny. Jednak mówi swojej bandzie, aby pomogła Murphy'emu. Wielka firma ma dużego szefa, starszego faceta, który według swojego zastępcy Dicka ma przejść na emeryturę. A Dick jest trafnie nazwany. Tymczasem młody ambitny człowiek, który jest trochę antybohaterem, grany przez Miguela Ferrera, nie boi się „Dicka”. Być może widzieliście niektóre słynne sceny i z pewnością słyszeliście słynną kwestię „Kupiłbym to za dolara”, która miała być nonsensownym sloganem, jakim się stała. Peter Weller gra Murphy'ego, a Nancy Allen jest jego lojalną partnerką policyjną, która pozwala jednemu ze złoczyńców ją wyeliminować, ale wraca. Czarna komedia tego filmu pomaga mu stać się klasykiem, jakim jest.