Blade Runner 2049 Blade Runner 2049

Blade Runner 2049 przyjmuje ogromny cień rzucany przez Blade Runnera 1982, tworząc ogromne zanurzenie w skali i wizji...

W cudownie smutnym świecie detektyw podejmuje smutną próbę związku, ma najbardziej pomysłową scenę seksu, jaką kiedykolwiek sfilmowano, i boryka się z kryzysem egzystencjalnym w trakcie wykonywania swojej pracy. Te elementy, które mogłyby działać jako samodzielna historia, są tak silne, że ten film trzeba zobaczyć. Niestety, film nie zdaje sobie sprawy, że codzienne życie protagonisty jest najlepszą częścią, a zamiast tego skupia się na nadnaturalnej, głupiej fabule mającej na celu połączenie 2049 z oryginałem i przygotowanie kolejnego sequelu, co osłabia to, co w innym przypadku byłoby poruszającą, intymną historią.

Witajcie u bogów science fiction, gdy w końcu nadeszło długo oczekiwane i bogate kontynuowanie _Blade Runnera_. Może powinniśmy pochwalić subtelne geniusz i wizjonera Ridleya Scotta za jego reżyserskie osiągnięcie z 1982 roku, które teraz okazało się jednym z największych futurystycznych thrillerów sci-fi godnych kultowego podążania. **Blade Runner 2049** to film, który zasługuje na kultowy status i jest niezwykłym arcydziełem wyobraźni, intrygi i inteligencji.

Film był w rzeczywistości dość rozczarowujący. Jako film był w porządku, ale jako kontynuacja Blade Runnera był okropny. Były tam pewne fajne żarty i nawiązania, ale ogólnie niska jakość udająca wysoką jakość (był reżyserowany przez Villeneuve'a, więc naprawdę nie powinienem był oczekiwać nic lepszego, jedyną rzeczą, w której jest dobry, jest to, że sprawia, że głupi ludzie myślą, że są mądrzy). Wszystko wydawało się wymuszone i nienaturalne. Fabuła była banalna i pełna klišejów, a wszystko było bardzo przewidywalne. Całkowicie zmarnowana okazja ;^<

Film osiąga prawdziwą równowagę między nowym a starym. Denis Villeneuve ma moim zdaniem doskonały rekord w przemyśle filmowym, a _Blade Runner 2049_ kontynuuje ten trend z powodzeniem.

Jako film jest to bardzo dobry film. Sceneria, aktorstwo, kolory itd. są na bardzo wysokim poziomie technicznym. Jednak dla mnie osobiście ten film jest zbyt ciemny i przygnębiający dla mojego gustu. Nie mogę powiedzieć, że jestem zaskoczony, że film jest ciemny. Pierwszy film był przecież dość ciemny, a ten jest naprawdę postapokaliptyczny. Podobał mi się pierwszy film pomimo jego ciemnego stylu. Jednak ten zabiera ciemność i melancholię na zupełnie nowy poziom. Jak już powiedziałem, technicznie film jest świetny. Sceneria jest oszałamiająca, czy to brudna chatka na pustkowiu, czy równie brudne rozległe panoramy miast. Sceny opuszczonego miasta, gdzie Decker zostaje (ponownie) przedstawiony, są smutne, ale piękne. Aktorstwo jest więcej niż świetne ze strony wszystkich głównych postaci, a efekty specjalne są bardzo dobrze wykonane i idealnie pasują do reszty filmu. Niestety nie mogę sobie pozwolić na przyznanie mu więcej niż 3 na 5 gwiazdek. Nie ma to nic wspólnego z jakością filmu, ale wiele z moim osobistym gustem, który oczywiście odzwierciedla się w moich ocenach.

Nie rozumiem, co ludzie lubią w tym filmie. Ma kilka dobrych rzeczy, ale niczego takiego, co zasługiwałoby na tak wysoką ocenę. Ścieżka dźwiękowa i atmosfera są naprawdę dobre, a film jest dobrze nakręcony, jednak historia jest myląca i wszystko jest gdzieś tam. Nadal nie rozumiem, jaka była cała historia filmu i jest on wyjątkowo powolny i przedłużony. Bardzo mało mówionych słów i wiele momentów obserwacji. Każda drobna akcja jest przedłużana. Jak widzisz człowieka leżącego w śniegu przez kilka minut i tak dalej... Nie podobał mi się ten film i zajęło mi to ponad 2:30 godziny tortury i nudy...

Jedyną rzeczą, która jest świetna w Blade Runner 2049, jest kinematografia i znak Atari, ale po prostu próbowała skopiować Blade Runnera zamiast nowej historii. Poza tym to jest psie gówno. Muzyka to słaba kopia skóry Vangelisa. Historia to w zasadzie usługa fanów i podlizywanie się studia z mnóstwem dziur w fabule. Zawiera biblijne odniesienia i elementy z książek Fahrenheit 451 Ray'a Bradbury'ego, które także mają miejsce w 2049 roku, zmieszane z 1984 George'a Orwella, aby próbować wydawać się intelektualne, ale kompletnie zawodzi i jest źle wykonane. Prawie ignoruje Czy androidy śnią o elektrycznych owcach Philipa K. Dicka. Oryginalny film Blade Runner także to zrobił, ale przynajmniej tamten film był interesujący. Ten film nie wprowadza nic nowego ani nic, co mogłoby być uważane za oryginalny pomysł. Montaż jest okropny. Przeciąganie scen tylko dla próby wydania się "inteligentnym i poważnym" albo próby naśladowania 'Blade Runnera' nie działa, ponieważ nie ma ku temu powodu fabularnie. Jest to trochę jak film Zacka Snydera, pod tym względem. Aktorstwo jest przeciętne i drewniane. Harrison Ford nie angażuje się. To płytki film, który nie trafiał w sedno. Tutaj jest fajny pomysł, dlaczego nie spróbować naprawdę zaadaptować Czy androidy śnią o elektrycznych owcach na film.

Ogólnie: Jeden z najbardziej wizualnie spektakularnych, oszałamiających i pięknych filmów, jakie kiedykolwiek widziałem! Teraz muszę być szczery; jestem prostym człowiekiem, a zawiłości filozoficznych pytań przedstawionych przez filmy Blade Runner są dla mnie zagubione. To, co czyni kogoś naprawdę ludzkim lub prawdziwym, to głębokie pytanie, z którym uciekinier jak ja nie chce walczyć. Ale mimo to Blade Runner 2049 jest arcydziełem bez względu na Twój gust filmowy. Piękno jaskrawych neonowych kolorów rozpryskujących się po zimnym, ponurym, stłumionym mieście Los Angeles w 2049 roku jest zachwycające. Każda scena i moment to wizualne uczta wypełniona efektami praktycznymi pomimo tego, że jest to film science fiction z latającymi samochodami i futurystyczną technologią. Chociaż niektóre części historii i akcji były trochę powolne, Blade Runner 2049 wciąga i intryguje od początku do końca.

Ryan Gosling jest świetny w tej aktualizacji opowieści Ridleya Scotta z 1982 roku. On jest "K" - pracujący dla nowej, ale wciąż wszechmocnej korporacji "Tyrell Corporation", której zadaniem jest eliminacja ostatniej generacji replikantów "Nexus". W trakcie jednej z takich misji dosłownie odkrywa straszny sekret, który może przynieść zgubę już dotkniętej upadkiem społeczeństwa ludzkości. "K" wyrusza, aby zdobyć jak najwięcej informacji, aby zapobiec tej katastrofie, i stopniowo zdaje sobie sprawę, że odpowiedź może leżeć u dawno znikniętego "Deckarda" (Harrison Ford); jego alter ego z minionego czasu. Jednakże, gdy jego poszukiwania zbliżają się do końca, czy będzie mu wolno odkryć i działać zgodnie z prawdą? Ten film uzupełnia i rozszerza oryginał, zamiast go zastępować. Przygodę tę dobrze trzyma Ryan Gosling, który sprawia, że jego obecność jest odczuwalna, ale jednocześnie pozwala historii rozwijać się poprzez obraz i oszczędny dialog. Robin Wright może nie jest najlepsza jako jego szefowa "Joshi", ale film zawiera jedno z lepszych wysiłków od Anu de Armas ("Joi"), gdy zmierzamy ku zakończeniu, które naprawdę patrzy na życie takie, jakie je znamy! Fotografia jest mroczna i surowa, jest wyraźne i skuteczne poczucie klaustrofobii, a ścieżka dźwiękowa od Hansa Zimmera jest jedną z jego najlepszych - naprawdę pomaga skoncentrować uwagę na szczegółach tego sprytnie skonstruowanego i porywającego przygód z sumieniem.

Wizualnie oszałamiające. To wszystko. To sprawiło, że czułem się zimny, tak samo jak aktorstwo głównej postaci. Ponadto zrobiło tyle założeń na temat oryginalnego filmu, że wydawało się banalne. Szkoda, bo koncepcja mogłaby być dobra, ale realizacja po prostu nie jest tam, niestety.

Czy naprawdę potrzebował sequelu? Było piękne. Mam na myśli, że wyglądało pięknie... nawet jeśli był moment, który sprawił, że się trochę ruchomości, ale nawet ten moment był piękny. I to, myślę, było raczej kwestią oświetlenia niż projektu scenograficznego czy efektów specjalnych. Szczerze mówiąc, pamiętasz oświetlenie w tym filmie. Pamiętasz je tak, jak ludzie pamiętają oświetlenie na obrazie Edwarda Hoppera. Ale czy potrzebowało to sequela? Aktorstwo było świetne, naprawdę było. Nie było żadnej prawdziwej wady tego, jak wyglądał film, jak był reżyserowany, czy jak był odgrywany. Było przyjemne... ale było także trochę puste. Więc, czy potrzebowało to sequela? Pytania zostały zaspokojone, ale te pytania były lepiej pozostawić jako pytania, prawda? Te małe tajemnice, które napędzały debatę i sprawiły, że pierwszy film był tak... dyskutowany, nawet jeśli początkowo był nienawidzony. Dlaczego te pytania musiały zostać zaspokojone? Lepiej było pozostawić je jako małe tajemnice do przemyślenia. I efektem jest ten pusty uczucie, które odczuwasz, gdy naprawdę zabawny problem jest wreszcie rozwiązany. Jest ten moment AHA zachwytu... a potem ta mała depresja, gdy zdajesz sobie sprawę, że tajemnica w końcu się skończyła i możesz iść dalej. Od teraz pytania będą oficjalnie zaspokojone i chociaż nie szkodzi to temu filmowi, nie odbiera mu to jako pojedynczej jednostki, to w jakiś sposób zabija ten pierwszy film. Teraz wszystko wiemy i z tego powodu pierwszy Blade Runner nigdy nie będzie miał tego samego uczucia, kiedy go oglądasz.