Gwiezdne wojny: Część II - Atak klonów Star Wars: Episode II - Attack of the Clones

Zbiorowa gorączka, która charakteryzowała odliczanie do Ataku klonów, dawno już opadła, gdy pierwsze prequelowe sequel zszedł z taśmy produkcyjnej ILM. Przypadkowi widzowie, raz ukarani, masowo przenieśli się do nowo odkrytego Śródziemia, pozostawiając George'a Lucasa tylko z kilkoma milionami hardcore'owych fanów - prawdziwych wyznawców, którzy ze wszystkim napięciem rodziców na jasełkach, pragnęli przywrócić swojego obnażonego bohatera do szacunku.

Nie jestem zagorzałym fanem Gwiezdnych Wojen. Widziałem wszystkie filmy, nawet kilka razy, i mam swoje zdanie, ale gdy widzę, jak ludzie rozmawiają o Gwiezdnych Wojnach online, nie potrafię zachowywać się tak jak ci „prawdziwi fani”. Niemniej jednak uważam, że większość filmów Gwiezdnych Wojen jest całkiem dobra. Wyjątkiem dla mnie są prequele i film animowany Clone Wars. Te cztery filmy, według mnie, są wszystkie złe, ale nawet wśród nich jest ranking i na liście ta najniżej znajduje się Atak klonów. Tak, to ten film nosi tytuł najgorszego filmu Gwiezdnych Wojen w historii kinematografii.

Lepszy niż 'Gwiezdne wojny: Część I - Mroczne widmo', chociaż 'Gwiezdne wojny: Część II - Atak klonów' jest znowu dość rozczarowujący - chociaż nadal dobry ze względu na własne zalety. Brakuje Liama Neesona, a zamiast niego mamy takich aktorów jak Ewan McGregor, Natalie Portman, Hayden Christensen i Christopher Lee, którzy nie potrafią zachwycić widzów. McGregor daje najlepszy występ spośród tej czwórki; Christensen być może najmniej udany, chociaż historia jego postaci jest prawdopodobnie najbardziej interesująca - przynajmniej jej ogólny łuk. Osoby na ekranie nie są wspomagane przez dialog, który jest bardzo podstawowy i przeciętny. Muzyka jest trochę niezapadająca w pamięć, chociaż nadal jest przyjemne usłyszeć kluczowe fragmenty. Fabuła jest do oglądania, ale spodziewałem się większej opowieści od tych dwóch kolejnych części oryginalnej trylogii. Efekty specjalne są, marginalnie, poprawą w porównaniu do poprzedniego filmu.

Przed ponownym obejrzeniem OBI-WAN KENOBI. Nie wiem, czy THE PHANTOM MENACE mam bardziej niezdolny czy mniej atak klonów, ale problemy drugiej części nie odczułem tak bardzo jak w pierwszej - Jar Jar został na szczęście odłożony na bok. Mimo to jest tyle problemów, że nie mieszczą się w jednym akapicie. Dialogi są jeszcze gorsze, głównie ze względu na karygodną romantyczną historię między Anakinem i Padmé. Niektóre z najgorszych dialogów, jakie kiedykolwiek widział duży ekran. Zazwyczaj jestem dość obronny wobec aktorskich występów, ale Christensen jest tu naprawdę, głęboko okropny. Jest więcej walk ze świetlnymi mieczami, ale żadna z nich nawet nie zbliża się do sekwencji Maula w TPM. Znowu nadmierna zależność od elementów/postaci w CGI nie pomaga w ujęciach akcji, mimo ogólnego poprawienia wizualnego. Scenariusz jest pełen logicznych niekonsekwencji, ale rozczarowanie mnie rozczarowało słabym traktowaniem wszechmocnych, mądrych Jedi. Od ich braku świadomości po wymyślone, bezsensowne zasady dotyczące ich ideologii, naprawdę nie wiem, co Lucas miał na myśli. Na koniec, znowu montaż. Atak klonów jest dłuższy, niż powinien być. Porywające, ważne sekwencje są zbyt krótkie, podczas gdy nudne, pełne egzpozycji sceny trwają zbyt długo. W tym gdzieś jest dobry film. Po prostu nie mogę go znaleźć. Jego pozytywy tym razem jakoś lepiej wypadają. Większość akcji uważam za dość solidną. Ratowanie swojej matki przez Anakina jest prawdopodobnie jedną z najlepszych scen prequeli. I znów, mniej Jar Jar. Uważam, że to zamienia się z THE PHANTOM MENACE ... na dnie mojego rankingu, chociaż.