Opowieść wigilijna A Christmas Carol

Opowieść wigilijna śpiewa nawiedzone wersy Dickensa poprzez rozczłonkowany, beznamiętny ruch motion capture. Zemeckis zawsze fascynował się cyfrowym kinem. 'Ekspres polarny' był technologiczną innowacją w swojej czystszej postaci, ale 'Beowulf' przebił się przez sztuczne kierunki artystyczne, które nie pasowały do ciemnego otoczenia, które prezentowały. Gdy dowiedział się, że 'House of Mouse' adaptuje powszechnie znaną opowieść Dickensa (znowu...), wyraźnie radośnie skoczył na szansę produkcji więcej cyfrowego sztuki. Pytanie jednak brzmi: dlaczego? Czy wiktoriańska opowieść o Bożym Narodzeniu uzasadnia nieprzetworzony postęp technologiczny motion capture? Tak i nie, jest odpowiedź.

Opowieść, która wydaje się być tak stara jak sam czas, jest bardzo często powtarzana. Jednak ta wersja 'Opowieści wigilijnej' jest dobrą adaptacją dzieła Charlesa Dickensa. Jim Carrey może nie jest w pełni na swoim, ale jest wystarczająco zabawny jako Scrooge. Gary Oldman (Bob) i Colin Firth (Fred) są mile widzianymi członkami obsady głosowej. Podoba mi się ton filmu, a także projekt animacji - który nie jest niesamowity, niektóre fragmenty wyglądają jak z gry wideo, ale dobrze służy do stworzenia atmosfery londyńskiego otoczenia. Dobra muzyka od Alana Silvestriego również przyczynia się do ogólnego wrażenia. Ogólnie polecam - przyznam, że bardzo lubię historię o Ebenezerze.

Trochę trzeba się przyzwyczaić do raczej kanciastego stylu animacji, ale potem to jest całkiem przyjemna adaptacja opowieści bogatego sknerusa Scrooge'a Charlesa Dickensa. Nienawidzi Świąt Bożego Narodzenia z pasją - całe to dobroczynne gadanie - humbug! Na szczęście dla jego wiecznej duszy, jego dawny partner Marley tajemniczo się pojawia i przestrzega go przed trzema wizytami, jakie otrzyma we wczesnych godzinach rannych w Wigilię. Jego przeszłość, jego teraźniejszość i jego przyszłość będą mignąć przed jego oczami - wszystko po to, by uświadomić mu błędy jego dróg i zmienić się na lepsze, zanim będzie za późno. Historia jest opowiedziana w podobny sposób jak wersja z 1970 roku Ronalda Neame'a - tylko bez muzyki - i jest dobrze tempowana z dużą ilością kreatywnego i ekspresyjnego wykorzystania sztuki animatorów do odtworzenia wiktoriańskiego świata biedoty, zimna i hojności ducha - nawet na najmniej prawdopodobnych miejscach. Robert Zemeckis skompletował solidną obsadę głosową, aby uzupełnić upiornie realistyczne charakteryzacje i choć czasami mogą wyglądać trochę sterylne, to i tak jest to wartościowe przemyślenie często opowiadanej historii, która przez dziewięćdziesiąt minut trzyma mocno wodze mrocznej świątecznej fantazji z przesłaniem radości i nadziei.