Linia Życia Flatliners

Arogancja medycznie skierowanej młodzieży! Pamiętam, jak wyszedłem z kina po obejrzeniu Flatliners w 1990 roku i byłem naprawdę zirytowany. Założenie fabuły jest tak doskonałe i było gotowe na przerażający horror, ale Flatliners wtedy i teraz nie jest przerażający, ale to tak naprawdę nie ma znaczenia. W 1990 roku niektórzy z jaśniejszych młodych talentów aktorskich byli zajęci kręceniem Memphis Belle, druga połowa potencjalnych Brat Packers jak Kiefer Sutherland, Julia Roberts, William Baldwin, Oliver Platt i Kevin Bacon, dołączyła do reżysera Joela Schumachera w tym zagłębianiu się w eksperymenty z życiem po śmierci. Młodzi studenci medycyny, pod wodzą mrocznego egoistycznego Sutherlanda, zaczynają wywoływać swoje własne śmierci, aby zobaczyć, co czeka po osiągnięciu stanu płaskiego. Na początku wydaje się to świetne, ale gdy studenci pchają granice bycia martwymi jeszcze dalej, to, co przenika do ich prawdziwych światów, nie jest mile widziane. Film nigdy nie zbliża się do przerażenia, ale tematyka jest przerażająca, a główna wiadomość w jego sercu jest głośna i wyraźna. Czasami jest to niepokojące połączenie nadprzyrodzonych igraszek i nauki medycznej, ale lekka obsada utrzymuje zaangażowanie, podczas gdy mgliste soczewki operatora kamery Jana de Bonta są doskonale w krainie eterycznej. 7/10

Zatrzymaj się na chwilę i zastanów się nad tym, że Joel Schumacher stworzył ten film, kiedy kanalizował samego siebie, a efektem było dobry, porywający i przerażający film. Jak to się w ogóle stało? Fabuła była dobra dla horroru, była dość przekonująca. Trzeba przyznać, że obsada była świetna, a aktorstwo ponadprzeciętne. Więc mimo że za tym stał Joel Schumacher w latach dziewięćdziesiątych, ten film miał wiele zalet. Myślę, że warto dać mu szansę, pomimo reżysera.