Joe Black Meet Joe Black

Poruszający komentarz o miłości, życiu i śmierci Anioł śmierci (tj. Anioł śmierci) przychodzi zabrać miliardera i przemysłowca Billa Parrisha (Anthony Hopkins), ale zamiast tego postanawia udać się na urlop do świata materialnego, przejmując ciało młodego mężczyzny (Brad Pitt). Umowa śmierci z Parrishem polega na tym, że odkłada śmierć Billa, o ile jest rozrywkowy. Pan Śmierć pojawia się jako tajemniczy obcy z dziecięcymi cechami znany jako „Joe Black”. Jego „urlop” jest skomplikowany, gdy zakochuje się w córce Parrisha (Claire Forlani). „Meet Joe Black” (1998) to reinterpretacja filmu z 1934 roku „Śmierć bierze urlop” (którego nigdy nie widziałem). Ma odwagę poświęcić prawie 3 godziny, ale jest tak porywający, że wydaje się krótszy niż większość 90-minutowych bezmyślnych filmów. Fabuła przypomina inne dobre opowieści o „rybie na suchym lądzie”, jak Spock w Star Treku, „Gwiezdny mężczyzna” (1984) itp. Tak, jest to nadzwyczajne, ale film mistrzowsko przedstawia dziwną sytuację w całkowicie wiarygodny sposób. Innymi słowy, jest to naprawdę poważna dramat, która pięknie balansuje ciężkie momenty z lekkimi akcentami. Porównałbym to do „Zielonej mili” (1999), innego długiego dramatu z nadprzyrodzonymi elementami i całkowicie porywającym. Mimo swojej fantastycznej premisy „Meet Joe Black” konsekwentnie oferuje głębokie spojrzenia na najważniejsze tematy ludzkiego doświadczenia - miłość, życie, śmierć i wiele innych, np. zdrada, rywalizacja, wrogość, karalność i tajemnicze zaświaty. Dobrym przykładem jest sytuacja, gdy zięć Parrisha (Jeffrey Tambor) oferuje Joe Blackowi definicję miłości: Znać najgorszą rzecz o kimś i jest to w porządku, zakładając, że są skruszeni. To tylko jeden przykład; film jest pełen takich spostrzeżeń. „Meet Joe Black” kosztował 90 milionów dolarów i zarobił tylko połowę tej kwoty w amerykańskim box office. Na szczęście zdobył entuzjastycznego grona fanów i słusznie, ponieważ jest to niemal arcydzieło filmowe i naprawdę poruszający. Uważam się za męskiego mężczyznę, ale łzy płynęły przez około 1/3 czasu trwania. To znak potężnego i poruszającego obrazu. To skandal, że bzdury jak „Piraci z Karaibów” zarabiają miliardy dolarów, a śmieci jak „American Beauty” są uznawane za arcydzieła, podczas gdy prawdziwe perełki jak „Joe Black” są często pomijane. Dobrą rzeczą jest to, że czas był po stronie Joe Blacka. Wiadomość się rozprzestrzeniła. Film trwa 2 godziny i 58 minut i został nakręcony w Warwick, Rhode Island (Aldrich Mansion); Manhattanie; i Teaneck, New Jersey. OCENA: A/A-

Joe Black (Brad Pitt) jako Grim Reaper przybywa na próg bogatego biznesmena Billa Parrisha (Anthony Hopkins) pożyczając ciało mężczyzny zabitego tego ranka. Po doświadczaniu bólu w klatce piersiowej i słyszeniu głosów Bill Parish ma umrzeć, a Joe przybył, aby go odprowadzić na drugą stronę. Bill, walcząc o więcej czasu, angażuje się z Joeem i udaje mu się przekonać go, aby spędził trochę więcej czasu na ziemi. Zainteresowanie Joea ludzkością i doświadczenie życia jest szczególnie wzmożone, gdy on i córka Billa, Susan, zaczynają tworzyć związek.

Śmierć bierze urlop. Nie tylko nazwa sztuki, na której oparto ten film, ale ogólna treść filmu. Prawdziwa historia ryby poza wodą, ze śmiercią, która próbuje zrozumieć życie i dlaczego ludzie zwykle nie chcą go opuścić. Widzę, że ten film może nie starzeć się dobrze dla tych na lewicy, którzy domagają się zmian w starych filmach lub wycinania scen. Nie rozumieją, że śmierć rozmawia z ludźmi ich własnym głosem. Dlatego my, jako widzowie, słyszeliśmy, jak Joe mówił jak Jamajka, która była w szpitalu. Widzę, że ci ludzie straciliby zmysły z powodu tej sceny. Wymagali by co najmniej ostrzeżenia przed spustem. W każdym razie obsada wykonała niesamowitą pracę i jest to jeden z tych filmów, w których nie słuchasz krytyków, którzy dali mu F, słuchasz publiczności, która dała mu B.