Przysięgły nr 2 Juror #2

Przyszły ojciec "Justin" (Nicholas Hoult) zostaje wybrany do ławy przysięgłych i wyrusza na selekcję z nadzieją, że nie zostanie wybrany i może wrócić do swojej żony, aby oczekiwać na przyjście ich maleństwa. Niestety zostaje wybrany. To proces o morderstwo, gdzie mężczyzna jest oskarżony o brutalne zabójstwo swojej dziewczyny po bójce w barze. Prokurator i aspirujący kandydat na stanowisko prokuratora "Faith" (Toni Collette) sądzi, że ma wszystko pod kontrolą, ale obrońca "Resnick" (Chris Messina) nie jest taki pewny. Kiedy rozpoczynają się procedury, nasz drugi przysięgły dostaje trochę szoku. Niektóre dowody są dla niego bardzo wymowne. Im więcej słyszy o incydencie, tym bardziej zdaje sobie sprawę, że jego rola jako przysięgłego może okazać się o wiele bardziej osobista, niż przewidywał. Z presją od swojej żony i współprzysięgłych, musi walczyć, aby spróbować dokładniej zbadać dowody i na szczęście udaje mu się przekonać jednego z nich, "Harolda" (J.K. Simmons), aby mu pomógł. Gdy kopią głębiej, co mogą znaleźć i co może zainspirować prokuratora do znalezienia też? Myślę, że Hoult dobrze to trzyma, a kiedy widzowie lepiej zapoznają się z tym, kto co zrobił komu, reżyser Clint Eastwood nadal potrafi utrzymać film interesujący i napiętnowany, pozostawiając publiczność z dość poważnym dylematem moralnym, gdy prawdy zaczynają wychodzić na jaw i sympatie są poważnie testowane. Simmons dobrze wspiera, tak samo jak Collette i Messina, ale Kiefer Sutherland pojawia się zbyt rzadko, aby mieć duży wpływ na fabułę, więc naprawdę zależy to od nas i od "Przysięgłego #2" przyjąć to, co się stało i z naszymi własnymi sumieniami.

Juror #2 rozwija się powoli, ale absolutnie fascynującym sposobem i jest całkowicie porywające obserwować Justina Kempa (sędziego #2), gdy stopniowo zaczyna zdawać sobie sprawę, że staje się coraz bardziej uwięziony z każdą mijającą chwilą i nie ma jasnych opcji otwartych przed nim, aby uciec ze swojej sytuacji i nie ma sposobu, aby uniknąć ruiny. Film rzeczywiście potrafi osiągnąć momenty cichego podniecenia, zwłaszcza gdy zaczynają pojawiać się bardziej potępiające dowody jak tak wiele szczątków unoszących się na powierzchnię jeziora. Jest wciągający, gdy film stopniowo zaczyna skupiać się na Kempie i Faith Killebrew. Oboje znają prawdziwy zestaw okoliczności dotyczących wieczoru w pytaniu i teraz jeden z nich musi się wyłonić i poświęcić drugiego, aby sprawiedliwość została wypełniona, w przeciwnym razie konsekwencje bezczynności będą strasznym i korozyjnym obciążeniem winy otaczającym zbrodnię w pytaniu, która ostatecznie i nieuchronnie skonsumuje i zniszczy ich oboje. To jest jednolity doskonały film na każdym poziomie, który jest porywający, interesujący i niezwykle imponujący przez cały czas.

Może... nie trafiłem w jelenia. Mam tyle pytań, ale muszę powiedzieć, że to mnie bawiło aż do samego końca. A potem kończy się w taki sposób, że mam jeszcze więcej pytań!

Prosty, ale wystarczająco dobry thriller prawniczy z udziałem wielkich talentów, chociaż żadne wybitne występy (JK Simmons i Kiefer Sutherland mają mniej niż 10 minut ekranu każdy). Reżyseria jest w porządku, ale nic specjalnego. To nie jest film, który obejrzałbym ponownie. **3.0/5**