Buck Houghton

Archible Ernest 'Buck' Houghton Jr. jest głównie zapamiętany jako producent serialu The Twilight Zone (1959) podczas pierwszych trzech sezonów (ponad sto odcinków w sumie), jego wpływ jest odczuwalny we wszystkich aspektach produkcji, od wyboru scenariusza przez wynajem sprzętu produkcyjnego, obsadzanie, komponowanie muzyki i montaż. Houghton ukończył studia na UCLA na kierunkach anglistyka i ekonomia. Był wtedy znany jako 'Arch'. Pochodzenie jego przezwiska 'Buck' może wynikać z dużych zębów w dzieciństwie. Jego kariera rozpoczęła się w Hollywoodzie jako pomocnik na planie filmowym Cecil B. DeMille'a, następnie jako czytelnik dla Vala Lewtona i redaktor historii dla Davida O. Selznicka. Po kolejnych pobytach w działach castingu i budżetu Paramountu, Biurze Informacji Wojennej (gdzie pracował nad krótkimi filmami propagandowymi) i czteroletnim stażu jako asystent wykonawczy w RKO, Houghton stopniowo awansował na producenta telewizyjnego na początku lat 50. Służył jako producent współpracujący przy znakomitej wczesnej serii akcji, Yancy Derringer (1958), która jest niestety dziś prawie zapomniana. William Self, który wolał pozostać na swoim stanowisku wykonawczym w CBS, zaoferował Houghtonowi pracę producenta 'The Twilight Zone', a Houghton entuzjastycznie ją przyjął, po przeczytaniu pierwszych dwóch scenariuszy. Zyskał popularność w oczach wielu reżyserów, na przykład Douglasa Heyesa (zazwyczaj odpowiedzialnego za bardziej zorientowane na postaci zadania, takie jak 'The Invaders'), który uważał go za najlepszego producenta, z którym kiedykolwiek pracował. Najważniejsze było jednak to, że Houghton uzupełniał twórczy geniusz Roda Serlinga swoją wiedzą na temat wszystkich szczegółów produkcji. Houghton opuścił 'Twilight Zone' na koniec trzeciego sezonu, mając zastrzeżenia co do przedłużenia programu do -- jak się okazało, o wiele mniej odpowiedniego -- formatu jednej godziny. Niewiele z jego następnych nominacji okazało się całkowicie satysfakcjonujących: Houghton częściej napotykał trudności ze swoim stylem, kolidując z gwiazdami, które uważał za 'autokratyczne' (The Richard Boone Show (1963), Hawaii Five-O (1968)) lub producentami wykonawczymi, których nie lubił (Lost in Space (1965)). Było kilka innych produkcji na jego koncie w latach 80. -- głównie B-filmów telewizyjnych -- przed przejściem na emeryturę w 1994 roku.