Ojciec chrzestny II The Godfather Part II

To zdecydowanie najlepszy film wszech czasów! Nawet lepszy niż pierwszy Ojciec Chrzestny!

Godne kontynuacja pierwszego filmu. W czymś bardziej medytatywnym i nieśpiesznym, w czymś filozoficznie bardziej znaczącym niż jego legendarny poprzednik. Gry kuluarowe i rozmowy kuluarowe zastąpiły dramatyczne zmiany nastrojów głównych postaci i wymianę ognia. Drugi film kontynuuje historię Michaela Carleone w roli Ojca Chrzestnego, a także uzupełnia rodzinny wątek scenami formowania młodego Vito Andoliniego i jego ucieczki do Ameryki. Trudny wybór bycia młodym Donem, jego sfera rozszerzenia wpływów otwiera nowe wysokości i horyzonty, ale zdobywa również nowych wrogów. Duże pieniądze i władza zawsze idą w parze z wielką pokusą, dlatego zawsze powinieneś mieć uszy na wierzchu. W końcu nóż w plecy może włożyć dokładnie ten, od którego się tego nie spodziewasz...

Na podstawie pierwszego tomu, ta adaptacja od pisarza Mario Puzo i reżysera Francisa Forda Coppoli rozwija historię nowego Dona - "Michaela" (Al Pacino). Jego próby rozszerzenia, i do pewnego stopnia legalizacji, rodzinnych interesów prowadzą go do współpracy z dwulicowym "Hymanem Rothem" (Lee Strasberg) na Kubie; podatnemu na zdradę, próbom zamachu i walce o utrzymanie własnej rodziny razem - wszystko podczas licznych machiawelicznych manipulacji. Równolegle rozwija się silna wątek obrazujący, jak jego ojciec "Vito" (Robert de Niro) zdobył rozgłos po ucieczce ze Sycylii po zabójstwie swojej rodziny z rąk "Don Ciccio". Z głównymi postaciami już dobrze ugruntowanymi, możemy ruszyć z solidnym i złożonym zbiorem powiązanych, opartych na postaciach wątków. Wybitna obsada świetnie prezentuje tę historię - Robert Duvall i Diane Keaton jako doradca i żona wyróżniają się. Dbalość o szczegóły wraz z natychmiast rozpoznawalną ścieżką dźwiękową Nino Rota dodają wiele do tego, co jest po prostu wspaniałym opowiadaniem o wysiłkach Michaela, aby rozwijać (i szanować) dziedzictwo swojego ojca, zanim straci całą swoją własną, kiedyś panującą, przyzwoitość. Jest to długa historia i brakuje w niej Brando, ale Pacino jest w świetnej formie jako coraz bardziej bezwzględny i izolowany - nawet samotny - osobnik, i uważam, że jest tak samo dobry jak "Ojciec Chrzestny" (1972).

Ten film w stylu Hollywood o mafiosach nie jest tak żałosny jak pierwszy czy trzeci, po prostu jest zbyt nudny i słabo zrealizowany żeby nie zasnąć.