Podwójne ubezpieczenie Double Indemnity

Zdecydowanie trudno jest wybrać ulubiony film Wildera, choć ja bardziej skłaniam się ku jego wcześniejszym arcydziełom, takim jak 'Zagubiony weekend', 'Bulwar zachodzącego słońca'...i TO. Był jednym z najlepszych, który potrafił przebić się przez całe noiro i dotrzeć do serca wszystkich noiro (jak nieśmiertelny Jean-Luc Godard powiedział, 'Wszystko, czego potrzebuję do nakręcenia filmu, to mężczyzna, dziewczyna i pistolet'). Barbara Stanwyck to jedna z moich ulubionych aktorek z tego okresu i jest klasyczną 'femme fatale'. Nigdy nie byłem wielkim fanem Freda MacMurraya, ale jego osobowość 'miłego faceta' jest wykorzystana zdecydowanie przez Wildera, a w tym filmie i w 'Mieszkaniu' wykonał swoją najlepszą pracę i stał się ostatecznym noiro protagonistą męskim. Co ciekawe, jeden z moich ulubionych aktorów, Edward G. Robinson, tak wiele myślał o scenariuszu, że zrezygnował ze swojego żądania nigdy nie grać roli drugoplanowej. Wiele osób podziwia Wildera jako reżysera, ale jako pisarza (lub współpisarza) jest równie ważny i wpływowy w kinematografii. Tak jak każdy inny jego film, przynajmniej ten, który miałem przyjemność zobaczyć, wart jest zakupu i ponownego obejrzenia. Dialogi są po prostu fantastyczne. Wolałbym wziąć jedno z jego wczesnych dzieł niż sto filmów, które teraz produkują w Hollywoodzie. Po prostu są lepsze i wewnętrznie satysfakcjonujące. Nieśmiertelne kino.

Film bannerowy z klasycznej ery filmu noir.

Film Double Indemnity (1944) jest być może najlepszym przykładem filmu noir. Główne role grają Fred MacMurray, Barbara Stanwyck i Edward G. Robinson. Akcja toczy się w Kalifornii w 1938 roku i jest inspirowana prawdziwą zbrodnią, do której doszło w 1927 roku. Phyllis Dietrichson (w tej roli Stanwyck) zawiera ubezpieczenie na życie dla swojego męża przy pomocy sprzedawcy ubezpieczeń, późniejszego mordercy Waltera Neffa (w tej roli MacMurray). Robinson gra Barton Keyesa, kolegę Neffa i bardzo podejrzanego inspektora ds. odszkodowań, który podejrzewa, że Phyllis Dietrichson mogła mieć coś wspólnego ze śmiercią jej męża.

Bardzo dobrze wykonany film noir z lat 40. z wspaniałymi występami Freda MacMurraya, Barbary Stanwyck i Edwarda G. Robinsona oraz dobrą fotografią i reżyserią od Billy'ego Wildera. Ten film widziałem wcześniej, ale minęło przynajmniej 20 lat, chociaż przypadkowo, scena z tego filmu była w filmie, który niedawno obejrzałem ponownie, Femme Fatale. **4,5/5**

Tak biedny stary Tom Powers jest żonaty z zimną i obliczliwą "Phyllis" (Barbara Stanwyck). Kiedy zaczyna mieć romans z jego charyzmatycznym maklerem ubezpieczeniowym "Walterm" (Fred MacMurray), obaj wymyślają sprytny plan, jak go pozbyć się i uzyskać pieniądze z polisy na życie. Będąc zorientowanym w tych sprawach, "Walter" wymyśla sposób, w jaki mogą podwoić wypłatę. Gdy ciało mężczyzny zostaje znalezione na torach kolejowych, a gdy policja uważa to za wypadek, pieniądze płyną. Wszystko wygląda dobrze, aż jeden z jego kolegów "Keyes" (Edward G. Robinson) wyczuwa pomyłkę - i zaczyna wąchać. Zawsze uważałam, że Barbara Stanwyck jest bardzo niedocenianą aktorką - jest tu fantastyczna, tak jak niedoceniany Robinson. Nawet zwykle niezauważalny MacMurray prezentuje silny występ jako Billy Wilder, z niektórymi wspaniałymi intensywnymi zdjęciami i wspaniale potężnymi dialogami, które splecione nitki tego sprytnego i groźnego dramatu. Zawsze niezawodny Miklós Rósza tworzy ścieżkę dźwiękową, która naprawdę dobrze współgra z narastającym napięciem, gdy zmierzamy ku zakończeniu, które trzyma nas w napięciu aż do samego końca. To świetny film.

Wspaniały "noir" z wielkimi aktorami, który miał pecha na nagrodach, został zimmortalizowany przez publiczność, przeżywając świeżo do dzisiaj.