Szkarłatna ulica Scarlet Street

W tym tygodniu Noir of the Week to Scarlet Street. To jeden z moich ulubionych filmów. Większość z was zna już historię i mamy nadzieję, że widzieliście nowe wydanie filmu na DVD od Kino International. Scarlet Street opowiada o zwykłym kasjerze bankowym z lat 30., który najpierw ulega grzechowi, a potem morderstwu. Nie chcę zdradzać fabuły, bo zabrakłoby mi miejsca na opisanie wszystkich zwrotów akcji filmu. To, co cenię w tym filmie, to to, że zwykły człowiek (grany przez Edwarda G. Robinsona) jest tak samoświadomy jak Kitty i Johnny (Joan Bennett i Dan Duryea). W całej historii nie ma dobrego człowieka. Nawet jego szef (zdradzający swoją żonę) i żona (stara harpagonka) są złe w pewnym stopniu. W filmie jest kilka scen, które pokazują oświetlenie i pracę kamery (Reżyserem zdjęć jest Milton Krasner). Kiedy Kitty zostaje zabita w białej sypialni przez Chrisa; i Chris jest nawiedzany przez głosy w swoim obskurnym pokoju przychodzą na myśl. Scenariusz jest pełen wspaniałych dialogów i cytatów noir. Fritz Lang może być zapamiętany z powodu Metropolis, ale dla mnie jego dar dla miłośników filmów to Scarlet Street.

Gdyby był zły, złośliwy lub gdyby mnie wyśmiała lub coś, bardziej by mi się podobał. Christopher Cross jest w średnim wieku, prowadzi życie idące donikąd i pozbawione miłości i inspiracji. Pewnego wieczoru ratuje Kitty March przed bandytą, co staje się początkiem związku o daleko idących konsekwencjach dla nich i ich najbliższych.

Ciekawe jest zobaczyć Edwarda G. Robinsona obsadzonego jako przygnębionego kasjera bankowego, uwięzionego w bezmiłosnym małżeństwie, który ma zamiłowanie do malarstwa. Przychodzi z pomocą damie w potrzebie "Kitty March" (Joan Bennett), która ma trudności ze swoim grubym chłopakiem "Johnny Prince" (Dan Duryea). Zakochuje się w niej po uszy, tylko po to, aby odkryć, że ona sądzi, iż jest bogatym mężczyzną i próbuje go manipulować i okradać. Wkrótce wpada w cykliczną pułapkę, a my wiemy, że zmierza prosto ku katastrofie. Najbardziej dziwne jest jednak widzieć Robinsona w fartuchu, gdy przygotowuje wątrobę. Sprytny thriller kryminalny od Fritza Langa z dobrymi występami trzech głównych postaci.

Dlaczego do cholery zdecydowali się skolorować _Scarlet Street_? To film, w którym każdy cień, każda kropla deszczu i każdy brudny zakątek ulicy musi być czarno-biały, aby zintensyfikować jego nastrojową, ponurą atmosferę. Skala szarości nie jest tylko estetyczna; to sama esencja mrocznego opadania historii i ponurości otaczających postaci. Pozbawiony tego wyrazistego, wysokokontrastowego stylu traci gryzienie i granulację, która czyni go kwintesencjonalnym noirem. Decyzja o zafarbowaniu go wydaje się niemalże bluźniercza, pozbawia go jego noirowej tożsamości i surowej siły wizji Fritza Langa. Ta wizja powinna być zachowana i szanowana.