Nie patrz w dół Fall

Chociaż historia była trochę nijaka, sam film był niesamowity. Jeśli uważasz wieżę za swoistego głównego bohatera filmu. Na pierwszy rzut oka mogę sobie wyobrazić huczącą krytykę techniki wspinaczkowej od widzów. Film od samego początku jest dość rażący, ale szczery w swoim dziecięcym przedstawieniu "wspinaczki". Na początku musiałem zdecydować, że nie będę się przejmować tym, jak realistyczne to jest, ponieważ byłoby niewłaściwe redukować film ad absurdum, ponieważ to przecież tylko historia. Twórczość. Nie jest oceniana pod kątem tego, jak przypomina rzeczywiste życie, raczej odwrotnie. Ja to "zapominanie" robię dobrowolnie i wydaje mi się, że bardziej cieszę się filmami. Czułem, jak moje ciało trochę kurczyło się i nerwowo patrzyłem na sceny z grawitacją, 2000 stóp nad ziemią! Postacie były wystarczająco lekkomyślne, by wierzyć, że umrą prawie w każdej chwili. To napięcie było nieustępliwe. Chociaż pisanie jest czasami trochę głupie, istnieją w filmie elementy, być może pokazane za pomocą innych mediów oprócz samego pisania, które mogą podnieść ocenę filmu dość znacznie. Rozważ kinematografię. Biegła i zręczna praca w pokazywaniu napięcia istniejącego w każdej chwili poprzez trzepotanie śrub na zbliżeniu z niezwykłymi metalicznymi dźwiękami protestującymi przeciwko dodatkowej wadze. Ujęcia z drona, które podkreślają umysłowy strach z takiego radykalnego miejsca. Serio! Wydawało się, że to było takie kochanie twórców. Natychmiast zobaczyli, ile można zrobić z miejscem. Historia wydawała się być pojazdem dla filmu, który był tym niesamowitym olbrzymim świadectwem strachu przed wysokością. Plakat do filmu sprzedał mi ten film, ponieważ myślałem, że nawet jeśli nie jest tak dobry, sam pomysł jest wystarczająco dobry, aby być fascynujący. Zastanów się nad głównym bohaterem filmu: samą wieżą. Cały czas nic nie mówiła, ale była gwiazdą każdej sceny. Tak jak to było, historia była jak ten dodatkowy puch, z którym trzeba było się zmierzyć, ale jaki fajny film. Było niesamowicie wiele razy, kiedy byłem "sprowokowany" tym, jak głupie i nierealistyczne były aspekty wspinaczki, a jak szalenie lekkomyślne stały się. Jednak nie uważam, żeby ktokolwiek uważał ten film za studiowanie wspinaczki. Nawet nie pokazuje sztuki wspinania, co jest największym mankamentem filmu. Uwielbiałem, jak akcja skupiała się na pokonywaniu swoich strachów poprzez ten metaforyczny szlak wspinaczki i jestem pewien, że wielu wspinaczy to zaakceptowało i przypomniało sobie o tym, ale był to błąd, żeby pominąć, dlaczego postacie podążają tą pasją.

Upadek utrzymuje twoje żołądek w gardle swoimi zawrotnymi wysokościami i niepokojącymi niebezpieczeństwami. Fabuła filmu jest wyjątkowo cienka, ale to jest to, czego można oczekiwać od filmu z taką premisą. Rozpacz Grace Curry i Virginie Gardner wydawała się autentyczna dzięki ich przekonującym występom. Panika i zmartwienie wypełniały każdy ujęcie, gdy kamera uchwyciła niewiarygodne wysokości i niekończące się krajobrazy. Scott Mann ponownie reżyseruje emocjonalny film pełen napięcia, który jest niesamowicie podobny do 47 Meters Down, nawet pożyczając identyczny zwrot akcji w fabule. Upadek trochę się przeciągnął, ale doceniłem oszałamiające napięcie i rozwój postaci, które podniosły skromną koncepcję do zawrotnych wysokości.

Jesień to potna jazda pełna nerwów, która gra z radością na jednym z najbardziej podstawowych i powszechnych ludzkich strachów.

Co za świetny film detektywistyczny z morderstwem. Jako amatorski wspinacz, na początku byłem zniechęcony ilością nieprofesjonalnych technik wspinaczkowych. Jednakże, jeśli byli naprawdę pasjonatami wspinaczki, jak mogliby zranić się zanim podejmą jakiekolwiek duże wyzwania? Odpowiedzią oczywiście jest to, że oglądaliśmy po prostu **opowiadanie wersji Becky tego, co się wydarzyło!!!** Wtedy wszystkie nieścisłości nabierają sensu, ponieważ w ten sposób przekonuje się władze, dlaczego „wypadki” miały miejsce w pierwszej kolejności - rażące zaniedbanie i amatorskie umiejętności! Uważam, że Becky dowiedziała się, że została oszukana, a następnie postanowiła pozbyć się skurwiela albo manipulując miejscami kamer i/lub - jak to zostało sfilmowane, ale z złośliwym zamiarem - zbyt swobodnie pozbyć się liny. I nikt dokładnie nie wie, jak dobre są umieszczone kamery, ani czy zostały sfałszowane - Hunter jest ponad nimi zajęta zejściem! To tłumaczy jej roczną depresję, ponieważ nawet jeśli nie było to w pełni zaplanowane, jej moim zdaniem przemyślane działania naturalnie pogłębiły jej poczucie winy. A potem jest wiecznie nieznany fakt, czy wycieczka na wieżę rzeczywiście została zainicjowana przez Huntera. Być może Becky zobaczyła, że Hunter żyje bez poczucia winy i miała inną chęć morderstwa, i zaproponowała Hunterowi ten wspaniały youtube/instagramowy clickbait trip, aby przekonać ją, aby poszła razem! Wreszcie, największym znakiem tego, że ostatni wypadek był zaplanowany z premedytacją (i być może zamierzony przez ekipę filmową/scenarzystę), jest to, że gdy Becky ostatecznie podszedł do ciała Huntera, aby zrzucić telefon, **instynktownie - zupełnie słusznie dla wspinacza** przypiął karabinek do najniższego stabilnego punktu, którym jest dotychczas nieuszkodzona drabina!!!(a film poświęcił temu naprawdę dobry zbliżenie) Dlaczego na ziemi Hunter nie zrobił tego samego, gdy szła, aby odebrać torbę???!!! To nie tylko złe wspinanie, to przeczy zdrowemu rozsądkowi! Wszyscy krzyczeliśmy, jak głupio Hunter postąpiła w sekwencji z torbą i teraz wiemy, **że te wszystkie są bardzo prawdopodobne fabrykacje opowiedziane przez Becky na końcu wypadku!** Na zakończenie, niektórzy uważni chińscy widzowie filmowi zauważyli „błąd” na plakacie, gdzie w rzeczywistości **drabiny zawalają się, gdy Becky jest na górze, a Hunter wciąż wspina się!** Może to jest wskazówka od zespołu produkcyjnego ;)