Nie patrz w dół Fall

Chociaż historia była trochę nijaka, sam film był niesamowity. Jeśli uważasz wieżę za swoistego głównego bohatera filmu. Na pierwszy rzut oka mogę sobie wyobrazić huczącą krytykę techniki wspinaczkowej od widzów. Film od samego początku jest dość rażący, ale szczery w swoim dziecięcym przedstawieniu "wspinaczki". Na początku musiałem zdecydować, że nie będę się przejmować tym, jak realistyczne to jest, ponieważ byłoby niewłaściwe redukować film ad absurdum, ponieważ to przecież tylko historia. Twórczość. Nie jest oceniana pod kątem tego, jak przypomina rzeczywiste życie, raczej odwrotnie. Ja to "zapominanie" robię dobrowolnie i wydaje mi się, że bardziej cieszę się filmami. Czułem, jak moje ciało trochę kurczyło się i nerwowo patrzyłem na sceny z grawitacją, 2000 stóp nad ziemią! Postacie były wystarczająco lekkomyślne, by wierzyć, że umrą prawie w każdej chwili. To napięcie było nieustępliwe. Chociaż pisanie jest czasami trochę głupie, istnieją w filmie elementy, być może pokazane za pomocą innych mediów oprócz samego pisania, które mogą podnieść ocenę filmu dość znacznie. Rozważ kinematografię. Biegła i zręczna praca w pokazywaniu napięcia istniejącego w każdej chwili poprzez trzepotanie śrub na zbliżeniu z niezwykłymi metalicznymi dźwiękami protestującymi przeciwko dodatkowej wadze. Ujęcia z drona, które podkreślają umysłowy strach z takiego radykalnego miejsca. Serio! Wydawało się, że to było takie kochanie twórców. Natychmiast zobaczyli, ile można zrobić z miejscem. Historia wydawała się być pojazdem dla filmu, który był tym niesamowitym olbrzymim świadectwem strachu przed wysokością. Plakat do filmu sprzedał mi ten film, ponieważ myślałem, że nawet jeśli nie jest tak dobry, sam pomysł jest wystarczająco dobry, aby być fascynujący. Zastanów się nad głównym bohaterem filmu: samą wieżą. Cały czas nic nie mówiła, ale była gwiazdą każdej sceny. Tak jak to było, historia była jak ten dodatkowy puch, z którym trzeba było się zmierzyć, ale jaki fajny film. Było niesamowicie wiele razy, kiedy byłem "sprowokowany" tym, jak głupie i nierealistyczne były aspekty wspinaczki, a jak szalenie lekkomyślne stały się. Jednak nie uważam, żeby ktokolwiek uważał ten film za studiowanie wspinaczki. Nawet nie pokazuje sztuki wspinania, co jest największym mankamentem filmu. Uwielbiałem, jak akcja skupiała się na pokonywaniu swoich strachów poprzez ten metaforyczny szlak wspinaczki i jestem pewien, że wielu wspinaczy to zaakceptowało i przypomniało sobie o tym, ale był to błąd, żeby pominąć, dlaczego postacie podążają tą pasją.

Upadek utrzymuje twoje żołądek w gardle swoimi zawrotnymi wysokościami i niepokojącymi niebezpieczeństwami. Fabuła filmu jest wyjątkowo cienka, ale to jest to, czego można oczekiwać od filmu z taką premisą. Rozpacz Grace Curry i Virginie Gardner wydawała się autentyczna dzięki ich przekonującym występom. Panika i zmartwienie wypełniały każdy ujęcie, gdy kamera uchwyciła niewiarygodne wysokości i niekończące się krajobrazy. Scott Mann ponownie reżyseruje emocjonalny film pełen napięcia, który jest niesamowicie podobny do 47 Meters Down, nawet pożyczając identyczny zwrot akcji w fabule. Upadek trochę się przeciągnął, ale doceniłem oszałamiające napięcie i rozwój postaci, które podniosły skromną koncepcję do zawrotnych wysokości.

Jesień to potna jazda pełna nerwów, która gra z radością na jednym z najbardziej podstawowych i powszechnych ludzkich strachów.

Co za świetny film detektywistyczny z morderstwem. Jako amatorski wspinacz, na początku byłem zniechęcony ilością nieprofesjonalnych technik wspinaczkowych. Jednakże, jeśli byli naprawdę pasjonatami wspinaczki, jak mogliby zranić się zanim podejmą jakiekolwiek duże wyzwania? Odpowiedzią oczywiście jest to, że oglądaliśmy po prostu **opowiadanie wersji Becky tego, co się wydarzyło!!!** Wtedy wszystkie nieścisłości nabierają sensu, ponieważ w ten sposób przekonuje się władze, dlaczego „wypadki” miały miejsce w pierwszej kolejności - rażące zaniedbanie i amatorskie umiejętności! Uważam, że Becky dowiedziała się, że została oszukana, a następnie postanowiła pozbyć się skurwiela albo manipulując miejscami kamer i/lub - jak to zostało sfilmowane, ale z złośliwym zamiarem - zbyt swobodnie pozbyć się liny. I nikt dokładnie nie wie, jak dobre są umieszczone kamery, ani czy zostały sfałszowane - Hunter jest ponad nimi zajęta zejściem! To tłumaczy jej roczną depresję, ponieważ nawet jeśli nie było to w pełni zaplanowane, jej moim zdaniem przemyślane działania naturalnie pogłębiły jej poczucie winy. A potem jest wiecznie nieznany fakt, czy wycieczka na wieżę rzeczywiście została zainicjowana przez Huntera. Być może Becky zobaczyła, że Hunter żyje bez poczucia winy i miała inną chęć morderstwa, i zaproponowała Hunterowi ten wspaniały youtube/instagramowy clickbait trip, aby przekonać ją, aby poszła razem! Wreszcie, największym znakiem tego, że ostatni wypadek był zaplanowany z premedytacją (i być może zamierzony przez ekipę filmową/scenarzystę), jest to, że gdy Becky ostatecznie podszedł do ciała Huntera, aby zrzucić telefon, **instynktownie - zupełnie słusznie dla wspinacza** przypiął karabinek do najniższego stabilnego punktu, którym jest dotychczas nieuszkodzona drabina!!!(a film poświęcił temu naprawdę dobry zbliżenie) Dlaczego na ziemi Hunter nie zrobił tego samego, gdy szła, aby odebrać torbę???!!! To nie tylko złe wspinanie, to przeczy zdrowemu rozsądkowi! Wszyscy krzyczeliśmy, jak głupio Hunter postąpiła w sekwencji z torbą i teraz wiemy, **że te wszystkie są bardzo prawdopodobne fabrykacje opowiedziane przez Becky na końcu wypadku!** Na zakończenie, niektórzy uważni chińscy widzowie filmowi zauważyli „błąd” na plakacie, gdzie w rzeczywistości **drabiny zawalają się, gdy Becky jest na górze, a Hunter wciąż wspina się!** Może to jest wskazówka od zespołu produkcyjnego ;)

Nie mogę nie mieć słabości do filmu, który wymienia kilku wrestlerów jako środek przekazywania miłego subtelnie zapowiadającego, i gra Warrants „Cherry Pie” na swoim ścieżce dźwiękowej co pięć minut. Z drugiej strony, bardzo trudno jest współczuć postaciom w tym filmie; każdy, kto wchodzi na rdzewiejącą, super skrzypiącą 2 000-sto stopową wieżę telewizyjną (wybór tak nierozsądnego, że w normalnych okolicznościach jest to znane jako Błąd Wspinającego Złoczyńcy) w środku nikąd tylko dla beki, zasługuje na to, co na nich czeka. Racjonalizacja, taka jaka jest, za działaniami protagonistów jest taka, że życie jest „za krótkie” i „musisz zrobić coś, co sprawia, że czujesz się żywy”. Sądzę, że mylą radość z życia z pragnieniem śmierci. Według logiki tych ludzi, Bobby De Niro i Chris Walken naprawdę wyciskali szpik życia w tych scenach rosyjskiej ruletki z filmu Łowca Jeleni. Teraz, to, że wspinanie się na sztuczne struktury (znane jako buildering, jak również kilka innych nazw) jest lekkomyślne (nie mówiąc już o tym, że jest to nielegalne), nie oznacza koniecznie, że ci, którzy to robią, nie biorą tego na poważnie. Jestem pewien, że wiele planowania, przygotowań i nabierania formy zarówno psychicznej, jak i fizycznej (nawet stosunkowo prosta czynność wchodzenia po drabinie staje się herkulesową pracą, gdy drabina jest dwa razy wyższa niż Wieża Eiffla) poprzedza sam czyn. Niczego takiego tu nie widzimy; nawet montażu treningowego. Dla Hunter (Virginia Gardner) i Becky (Grace Caroline Currey) jest to decyzja z dnia na dzień; pewnie, Hunter mówi, że „zaplanowała” to, i jest jakimś szalonym You Tuberem, ale Becky jest wspinaczką skałkową poza formą, która z pozoru stała się pijanym leniwcem w rok od śmierci jej męża. Pomimo powyższego, film na pewno wykorzystuje swoje wybrane otoczenie. Krajobraz wokół szczytu wieży (składający się z „pizzy w rozmiarze”) zdradza jakość zielonego ekranu, ale to jest rzadki przypadek, w którym to naprawdę działa na korzyść filmu; na tak zawrotnej wysokości cały świat i wszystko w nim nie wyglądałoby surrealistycznie? Albo, mówiąc bardziej dosadnie, twoje postrzeganie by się popsuło? Ponadto, wyczyny nie biorą oddechu, ale na chwilę pożyczają go od ciebie, co lepsze niż nic; ponadto, istnieje pewien stopień napięcia, czy pomoc jest już w drodze - i chociaż to jedyny film, o którym mogę pomyśleć, w którym widzowie dosłownie czekają, aż upadnie druga buta, ten aspekt fabuły faktycznie zawiera całkiem ładny ujęcie, noża, but spada.

Film _Fall_ to survivalistyczny thriller, który udaje się, przynajmniej dla tych z nas z lękiem wysokości, wywołać niepokojące uczucie za pomocą lotniczych ujęć. Efekty wizualne użyte do tych scen były dość dobrze wykonane i mimo że to film z dwoma (naiwnymi) wspinaczami uwięzionymi na szczycie wieży, film współtworzony i wyreżyserowany przez Scotta Manna był dość rozrywkowy. Występy Grace Caroline Currey i Virginii Gardner były dobrze wykonane (Jeffrey Dean Morgan miał tylko kilka minut na ekranie i prawdopodobnie zrobił to dla Manna jako przysługę, ponieważ wcześniej współpracowali przy filmie Heist z 2015 roku). _Fall_ to nie jest film, który bym oglądał ponownie, podobnie jak wiele innych survivalistycznych thrillerów (jak 47 Meters Down, Shallows, 127 Hours), ale nadal warto go obejrzeć, zwłaszcza w piątek lub sobotę wieczorem, gdy nie ma nic innego, co mogłoby przyciągnąć twoją uwagę. Mimochodem, jak się okazuje, ten film był kręcony z oceną R i zawierał wiele wulgaryzmów, które zostały zastąpione, gdy dystrybuowała go Lionsgate, a w jednej scenie zastąpienie dwóch wulgaryzmów słowem „fricking” było dosyć śmieszne. 3,75/5

Jesień jest jednym z największych niespodzianek roku! Jego założenie automatycznie przynosi wysoki poziom adrenaliny, napięcia i napięcia - zwłaszcza dla acrofobów - a Scott Mann osiąga idealną mieszankę realizmu i absurdalności. Nie przesadza do tego stopnia, by wywołać niezliczone "przewracanie oczami", ani nie jest zbyt generyczny i nieistotny, dodając dość istotny zwrot narracyjny w pobliżu trzeciego aktu. Grace Caroline Currey błyszczy obok również kompetentnej Virginii Gardner, obie mają wystarczająco czasu, by prowadzić historię skupioną głównie na jednej lokalizacji. Szkoda, że frustrująco nagły koniec uniemożliwia filmowi osiągnięcie kolejnego poziomu...

Idąc do jesieni, nie miałem super wysokich oczekiwań, niestety spełnił moje oczekiwania. Ten film próbuje być czymś znacznie większym, niż kiedykolwiek było to konieczne, co prowadzi do nadmiernego doświadczenia, które wydaje się całkowicie nie skoncentrowane. Prawie dwugodzinny czas trwania jest zdecydowanie zbyt długi dla fabuły, która jest na pierwszy rzut oka dość prosta. Jednak scenariusz próbuje dostarczyć kilka pobocznych wątków, które mają rozwijać nasze postacie, ale tylko odciągały uwagę od napięcia, które się budowało. Dla każdej sceny, w której ściskałem krzesło czekając, co się stanie dalej, jest scena, w której dwie postacie rozmawiają o swoich uczuciach zdecydowanie zbyt długo. Ponadto są tu elementy fabularne, które są albo zbyt wygodne, albo istnieją wyłącznie jako przeszkody dla samej przeszkody, co szkodzi ogólnej wiarygodności.