Brudny Harry Dirty Harry

Więcej niż tylko ikonografia tutaj w dynamitowej drużynie Siegel/Eastwood.

Reżyseria jest godna uwagi, ale najbardziej interesującą stroną tego filmu jest postać stworzona przez Eastwooda, policjant, który postanawia wziąć sprawy w swoje ręce, lekceważąc wszelkie prawa lub procedury. Bardzo podobny do swoich postaci na Dzikim Zachodzie ... ale we współczesnych Stanach Zjednoczonych. Samo opowieść jest po prostu zła i groteskowa.

Ostatnio rozważałem drastycznie negatywne ponowne ocenienie pracy Clinta Eastwooda, zarówno jako reżysera, jak i aktora, jako odruchową reakcję na jego ciągłą obronę rasowo uprzedzonej twarzy konserwatywnej Ameryki, ale ze względu na to, co jego praca oznaczała dla mnie jako kinomana przez lata, a także jako hołd dla wszystkich innych osób zaangażowanych w ten film, szczególnie reżysera Dona Siegela, po prostu nie byłoby to sprawiedliwe.

Zaskakująco prosta pod względem fabuły, ale nadal bardzo przyjemna.

Nie potrafię sobie wyobrazić nikogo innego grającego Harry'ego Callahana poza Clintem Eastwoodem. Zawsze będzie ikoniczną postacią ze swoim twardym zachowaniem i zdolnością do osiągnięcia sprawiedliwości, niezależnie od ilości zasad, które musi złamać. Niektóre sceny na początku nie mają nic wspólnego z dochodzeniem i chociaż wydają się być dość niepotrzebne dla fabuły, nadal przynoszą rozrywkę i pokazują nam, jaki charakter ma Harry. Andy Robinson jest fantastyczny jako Scorpio, a choć dochodzenie trochę trwa, gra w kotka i myszkę między nimi naprawdę nabiera tempa ku końcowi, a zwłaszcza podobał mi się klimaks. Doskonały film, który nadal trzyma się dobrze nawet dzisiaj.

To jest jeden z tych filmów, które można oglądać wielokrotnie i zawsze cieszyć się ich oglądaniem. Z pewnością nie jest to najlepsza historia kryminalna, jaka kiedykolwiek została zekranizowana: rzeczywista fabuła jest stosunkowo prosta, bez subtelności, ale wątpię, czy znajdziesz bardziej charyzmatycznego głównego bohatera, który potrafi połączyć humor, grozę i styl jak Clint Eastwood ("Callahan"). To bezpośredni policjant, który ściga poważnie psychopatycznego seryjnego mordercę. Po kilku fałszywych tropach szybko odkrywamy, kto jest rzeczywistym sprawcą - ta pościg nie jest prawdziwym celem. Chodzi o to, co teraz następuje - napięta i emocjonująca walka woli między Eastwoodem a cudownie obskurnym, groźnym i szalonym Andrewem Robinsonem, którego występ tu musi być w czołówce, wszechstronnymi charakteryzacjami jakiegokolwiek przeciwnika, jakiego kiedykolwiek widziałem. Don Siegel utrzymuje akcję na żywo i obsadę ściśle złączoną; dialog - oprócz już słynnych zwięzłych cytatów od "Callahana" - jest potężnie oszczędny. Napięcie buduje się doskonale za pomocą kinematografii miasta i znakomitej ścieżki dźwiękowej od Lalo Shifrina, jednocześnie eksponując nas temu, co w gruncie rzeczy jest mroczną i szorstką podziemną kulturą San Francisco. Jest to brutalne, nawet brutalne - ale nigdy graficzne. Obraz ma za zadanie przerażać, ale moim zdaniem nie zastraszać. Eastwood doskonale uosabia tego policjanta - indywidualistę, niemal samozwańczego policjanta i pozostawia nas dziękując Bogu, że jest (w pewnym sensie) po naszej stronie. Znakomity film.