Ja, kapitan Io capitano

Filmy o zalewie nowych imigrantów do Europy z Afryki i Bliskiego Wschodu rosną w ostatnich latach. Obrazy wielu trudności, z którymi ci jednostki borykają się (czasami graficzne i niepokojące) trafiają do społeczności filmowej, pokazując dokładnie, z czym ci zdesperowani poszukiwacze wolności mają do czynienia. I ta najnowsza oferta w tym gatunku właśnie to robi, opowiadając historię dwóch senegalskich nastolatków, którzy podejmują niebezpieczną próbę znalezienia nowego życia we Włoszech. Pisarz i reżyser Matteo Garrone opowiada przerażającą historię kuzynów Seydoua (Seydou Sarr) i Moussy (Moustapha Fall), gdy zmierzają z wyzwaniami środowiska, nieubłagającymi oszustami, przymusowym zatrzymaniem i torturami przez władze i przestępców, oraz surowymi warunkami przekraczania Morza Śródziemnego. Jednakże, pomimo że film cechuje świetne wykonanie aktorskie, kinematografia i lokalizacje, wszystko wydaje się trochę zbyt znajome, opowieść z dziurawą fabułą i serią cliffhangerów, które zdają się mieć zbyt wygodne rozwiązania. Jest również zbyt długi, pełen różnorodnych sekwencji, które mogłyby zostać łatwo ograniczone bez utraty czegoś wartościowego. Niemniej jednak te wady są w pewnym stopniu równoważone intrygującym mistycznym i surrealistycznym podtekstem, który jest właściwie najmocniejszym (choć najbardziej niedopracowanym) aspektem obrazu. W świetle powyższego, muszę przyznać, że trochę mnie zadziwia, jak udało się tej produkcji zdobyć tak wiele uznania, w tym nominacje do Oscara i Złotego Globu dla najlepszego filmu międzynarodowego, zwłaszcza biorąc pod uwagę, jak wiele innych lepszych ofert było dostępnych. „Io Capitano” to jeden z tych filmów, który stanowi dobrą instrukcyjną lekcję dla tych, którzy chcieliby dowiedzieć się więcej o dramacie tego nowego fali imigrantów, ale jego szum wydaje się nieco przesadzony w obliczu poprzednich produkcji na ten temat i innych ofert językowych zasługujących bardziej na pochwałę.

Ten film jest naprawdę trudny do oglądania, gdy śledzimy dwóch kuzynów Seydoua i Moussę w jednym piekle podróży. Nadal chodzą do szkoły w Dakarze, ale tajnie marzą o wyjeździe do Europy. Ciężko pracują w swoim wolnym czasie i starają się trzymać swoje matki w nieświadomości, dopóki nie nadejdzie czas, aby rozpocząć swoją podróż. Wyjazd z ich ojczyzny jest stosunkowo łatwy - dostają autobus, ale gdy zaczynają swoje podróże na serio, wtedy spotykają przerażających przemytników, którzy próbują przewieźć ich przez Saharę do Libii, gdzie czeka na nich jeszcze gorsze. Chciwość ludzkiego ducha jest tu ogromna, gdy ludzie są bici, torturowani, uwięzieni i sprzedawani, a chłopcy są krótko rozdzieleni, teraz skupiamy się na udrękach zdecydowanego i silnego woli Seydoua, który musi dostać swojego przyjaciela do szpitala - nawet jeśli oznacza to prowadzenie łodzi pełnej współmigrantów sam na Sycylię przez Morze Śródziemne! Ci dwaj chłopcy są super, między nimi jest chemia, która dobrze pokazuje ich stoicyzm, wytrwałość i lojalność wobec siebie - w obliczu dość przerażającej okropności. Nie brakuje tu humoru, a skuteczność ich wyrazu twarzy nie jest zmarnowana na kamerze w tych okolicznościach. Ci dwaj są zaangażowani, a ja czułem się tak zainwestowany w ich sukces, jak czułem się zniesmaczony przez obrzydliwość człowieka wobec tych, którzy wydają się być tak bezbronni, że ledwo mieli ubranie, w którym (trochę) stali. Jeśli widziałeś „Ucieczkę” (2021), to będziesz mieć pojęcie, czego się spodziewać, tylko tym razem mamy niesamowite prawdziwe zdjęcia tej planety, gdy jest ona najbardziej sucha, wroga i nieprzyjemna. Nie sądzę, że ten film kiedykolwiek dostanie zbyt ogólny pokaz w kinie, ale jeśli masz okazję, warto go obejrzeć.