Rób, co należy Do the Right Thing

W gorący letni dzień w przeważająco czarnym sąsiedztwie w Brooklynie ktoś podejmuje złe decyzje i wywołuje łańcuch wydarzeń, który kończy się zamieszaniem. Rosie Perez jest znaczącym punktem na froncie żeńskim. „Do the Right Thing” był przełomowym filmem Spika Lee, który nakręcił mając 31 lat. To stylowy i pełen energii opis przeważnie czarnej społeczności w Nowym Jorku, który jest dobrze wyważony dramatem, humorem, rozrywką, uczciwością i tragedią. Z jednej strony to sąsiedztwo wydaje się być wystarczająco przyjemnym miejscem do życia, jeśli nie przeszkadza ci wielkie miasto. Postacie nie są malowane jednowymiarowo, ogólnie mówiąc; mają zarówno pozytywne, jak i negatywne cechy. Mimo to jest to stosunkowo spokojne środowisko, gdzie różne rasy/etniczne grupy radzą sobie tylko z małymi (i zabawnymi) konfliktami. Mimo to to beczka, która nie potrzebuje wiele, aby zapłonęła. Ostatni akt pozostawia złe wrażenie. Nie mogę uwierzyć, że Lee miał odwagę być tak szczery, ale pokazuje, dlaczego większość ludzi nie chce mieszkać ani prowadzić biznesu w czarnych dzielnicach, w tym wielu czarnych. Podczas gdy ludzie dyskutują, kto ma rację, a kto nie, łatwo jest to ustalić: Buggin Out obraża się o coś nieistotnego w pizzerii Sal's jest nieuzasadnione. Jeśli uważa, że to jest taki duży problem, nie musi tam jeść, poza tym może otworzyć własną restaurację i urządzić ją tak, jak chce. Z drugiej strony można by argumentować, że Sal powinien zareagować mądrzej i odwrócić ciekawość Buggin Outa, zamiast ją zwiększać. Tymczasem Radio Raheem podejmuje głupią decyzję, pozwalając Buggin Outowi negatywnie na siebie wpływać. Dlaczego nie mogą po prostu zrobić właściwej rzeczy? To frustrujące. To dobrze zrobiony klasyk i godny swojego ikonicznego statusu, po prostu nie do końca moja bajka z powodu wyczerpującego ostatniego aktu, który jest zbyt brutalnie szczery. A co powiedzieć na temat zrobienia właściwej rzeczy poprzez tworzenie sztuki, która inspiruje nadzieję, jedność i uzdrowienie dla społeczności wewnętrznych miast? Ten kawałek wskazuje na problem, inspiruje pytania i debaty, ale nie oferuje rozwiązań poza... wyprowadzeniem się z czarnych dzielnic. Film trwa 2 godziny i został nakręcony w Bedford-Stuyvesant, Brooklynie. OCENA: B-

Choć nie ma wątpliwości co do siły tematu, uważałem, że sposób opowiadania historii był chaotyczny i agresywny. Wraz z rosnącymi temperaturami, dosłownie i w przenośni, znudzeni młodzi ludzie na terenie Brooklynu stają się coraz bardziej sfrustrowani. Głównym źródłem tych frustracji jest walka woli między właścicielem pizzerii włoskiego pochodzenia „Sal” (Danny Aiello) a jego rosnącą liczbą afroamerykańskich klientów. Jego ściany są pokryte sławnymi twarzami - Al Pacino, Frank Sinatra, itp. z jego dziedzictwa, ale jego nowi klienci czują, że są niewystarczająco reprezentowani. „Sal” nie da się zastraszyć niczym, a z drugiej strony Spike Lee sprytnie wykorzystuje ten powoli narastający konflikt do zilustrowania całego szeregu postaw rasowych w zróżnicowanej społeczności, w której zmiany nadchodziły - podobające się to czy nie. Kiedy żar nie dawał oznak ustępowania, nastroje w końcu się zaostrzyły, a kulminacją było dość szokujące wydarzenie, które, choć skuteczne, uważałem za całkowicie anachroniczne. Historia jest opowiadana głównie z jednej perspektywy, ale nie purystycznie. Myślę, że to może jeszcze bardziej zaostrzyć mój niepokój związany z tymi wydarzeniami, ponieważ to, co wydaje się dziać z uczciwym i ciężko pracującym obywatelem amerykańskim, to to, że jest zastraszany, przymuszany i ostatecznie naruszany, ponieważ nie porzuci swoich własnych tradycji na rzecz cudzych. Sprytnie przedstawia zmianę tożsamości tej społeczności w sposób przetrwania najmocniejszego, co uważałem za dość zastraszające. Nie chodzi tu właściwie o same postacie, bardziej o politykę sytuacji, która stawała się coraz bardziej toksyczna, gdy ludzie pozostawiali swój kapelusz pojednania na progu rozumu. Dialog miał trudności z przekroczeniem sekcji z wulgaryzmami w słowniku, co tylko potęgowało wrażenie, że to bardziej subtelny monolog niż historia szacunku oferująca jakąkolwiek formę ewolucji społecznej i równości. Być może Lee zrobiłby to teraz inaczej? Tak jak jest teraz, jest surowe - ale nie w dobry sposób.