Miasto zaginionych dzieci La Cité des Enfants Perdus

Spektakl wizualny z irytującą historią, która nie usprawiedliwia czasu poświęconego na oglądanie filmu.

Podstawowym założeniem tego filmu jest naprawdę dość proste. "Krank" (Daniel Emilfork) jest super inteligentny, lekko obłąkany i samotny. Mieszka na odległej platformie naftowej tylko ze swoimi stworzeniami jako towarzystwo. Jego największym problemem jest to, że nie może śnić. Bez nich umrze. Musi więc zdobyć jak najwięcej snów innych ludzi. W tym celu tworzy całą społeczność jednookich służących, mózg, który żyje w zbiorniku i karmi się Alka Seltzerem oraz kilka klonów, którymi kieruje groźna "Martha" (Mireille Mossé). Ta "rodzina" mogłaby zrobić "Dr. Moreau" dumny. Miejmy nadzieję, że pomogą mu zebrać wystarczającą liczbę dzieci, aby zachować swoją nieśmiertelność. Problem polega na tym, że wszyscy, których mu uda się zgromadzić, są koszmarne, ponieważ porwane przez niego dzieci boją się go. Potrzebuje więc jakichś miłych! Tymczasem jego armia robotycznych stworzeń ląduje na "Denree" (Joseph Lucien) nie licząc się z jego zdeterminowanym silnym bratem "One" (Ron Perlman), który postanawia go odzyskać. Podróżuje więc na ich platformę naftową i wspomagany przez zuchwą "Miette" (Judith Vittet) oraz dużo zielonej wełny, próbuje uratować swojego małego brata - oraz wszystkich innych uwięzionych w instalacji - i zapewnić, że "Krank" i jego bandyci nie rabują już więcej. Emilfork jest w świetnej formie jako archetypalny szalony naukowiec, a Dominique Pinon wygląda, jakby świetnie się bawił jako kloni, którzy wykonują polecenia swojego pana, jednocześnie wstrzykując trochę głupiego humoru. Jest tu mieszanka historii - część "Frankenstein", część "Chitty Chitty Bang Bang" z kostiumami ekscentrycznie zaprojektowanymi przez Jean-Paula Gaultiera, i czasami film trochę błądzi - ale ten film opiera się na swoim wyglądzie i czystej wyobraźni. To tak, jakby ktoś pozwolił panom Caro i Jeunetowi nieograniczony dostęp do działu rekwizytów w MGM lub Universal i powiedział im, że mają użyć tego, co mogą. Mają wyobraźnię dziecka i naprawdę ją wykorzystują. Mechaniczne urządzenia, gadżety, zielone mgły, gęsta mgła. Nazwij to, a te rzeczy pozwalają całej produkcji wzbogacić nas o poczucie zabawy, ciemnej przygody. Jest to czasem komiczne, czasem groźne i między zwykle drewnianym Perlmanem a jego młodzieńczą partnerką Vittet jest zaskakująco skuteczna chemia, która pomaga zakotwiczyć fantazję. Jest surrealistyczny i piękny w oglądaniu, ale będziesz musiał zawiesić swoje oczekiwania dotyczące liniowego, strukturalnego kina, jeśli chcesz go docenić. Jest to unikalne i kreatywne. Prawdopodobnie trochę "szalone" też!