Pies i Robot Robot Dreams

Akcja rozgrywa się w Nowym Jorku zamieszkałym przez zwierzęta z ludzkimi cechami, gdzie poznajemy psa, który żyje raczej samotnie. Uzależniony od mikrofalowej mac 'n cheese, spogląda na parę w sąsiednim bloku i czuje się nieco samotny. Na czasowym reklamie w telewizji sugeruje mu zakup robota-kolegi. Ogromna skrzynia przychodzi, a następuje projekt Meccano, który mógłby zniechęcić nawet Da Vinci'ego. Sukces! Wkrótce para ładnie się zaprzyjaźnia i wycieczka na plażę okazuje się świetną zabawą. Problem? Otóż, robot nagle się zacina. Brak mocy. Pies spieszy do domu po zestaw naprawczy, tylko po to, by zobaczyć, że jego powrót jest zablokowany zamkniętymi bramami i kłódkami. To koniec sezonu i nie może wrócić aż do czerwca! Próbując kilku sztuczek, by dotrzeć do swojego przyjaciela, ale pokonany musi zaakceptować nieuniknioną sytuację i czekać. Podczas oczekiwania poznajemy marzenia robota, gdy leży sparaliżowany na piasku. Proste marzenia. Nic zbyt ambitnego, ale pomagają mu zabijać czas, gdy deszcz, śnieg, piasek - i kilku nieuprzejmych gości przerywa jego bezczynność. Tymczasem nasz psí przyjaciel musi również próbować żyć dalej - i być może zaskakująco, on także marzy. Zakończenie nie jest takie, jak się spodziewałem - i uważam, że stworzyło dość poruszający, nawet prawdopodobny, scenariusz, który docenisz, gdy go zobaczysz. To film o przyjaźni, tęsknocie i wytrwałości, który jest całkiem dobrze zanimowany i chociaż musisz zawiesić pewien stopień praktyczności podczas oglądania, oferuje dość wzruszający sposób na to, jak budujemy, utrzymujemy i przechodzimy z relacji i naprawdę warto go zobaczyć na dużym ekranie.

W czasach, gdy granice tego, co sprawia, że związek jest udany, stają się coraz bardziej zamazane (i jednocześnie bardziej wyzwalające), obserwujemy pojawianie się wszelkiego rodzaju kombinacji partnerskich, które są równie ważne jak konwencjonalne modele, bez względu na to, jak bardzo się od siebie różnią. I dzięki Bogu za to, jak dowodzi tego głębokie połączenie ukazane w tym uroczym filmie animowanym od scenarzysty i reżysera Pablo Bergera. W zróżnicowanej, multikulturowej wersji Nowego Jorku z lat 80. (którą niektórzy mogliby bardziej trafnie nazwać multi-gatunkową zootropolią), Pies jest samotną duszą. Pragnie znaleźć kogoś, kto sprawi, że jego życie będzie spełnione, marzenie, które jawi się jako spełnione, gdy kupuje Robota Amica 2000. Po aktywacji Robot i Pies szybko się zaprzyjaźniają i spędzają zabawną wakacyjną porę poznając się i ciesząc się nawzajem. Ale, gdy letnia wycieczka na plażę rozdziela ich aż do następnej wiosny, każde z nich pozostaje sam, zastanawiając się, czy kiedykolwiek się znowu zobaczą, mimo że często śnią o tym, co mogłoby przynieść takie spotkanie. W trakcie tej separacji obie strony zaczynają zdawać sobie sprawę, co mogłoby się stać, gdyby już nigdy się nie połączyły, co skłania je do rozważenia, jak stworzyć nowe formy towarzystwa. Ale czy te alternatywne ustalenia będą satysfakcjonujące, czy też tęsknota za sobą nawzajem nigdy nie ustąpi? To są rodzaje pytań o związki, z którymi wielu z nas boryka się w życiu, więc okoliczności brzmią znajomo, nawet jeśli zaangażowane strony są znacznie od nas różne. Wynikiem jest ciepła, poruszająca, pełna serca historia, która jest zdecydowanie słodka i urocza (choć nigdy cukierkowa), z kilkoma gorzko-słodkimi momentami, by to było realne. Urocza, pomysłowa animacja prezentuje kapryśne, subtelne spojrzenie na Wielkie Jabłko pod koniec XX wieku praktycznie bez dialogu, ale wspierane genialnym soundtrackiem. Fabuła, oparta na powieści graficznej autorstwa Sary Varon, jest czasami nieco powolna (szczególnie w pierwszej połowie filmu) z niektórymi sekwencjami, które mogłyby być skrócone lub usunięte. W rzeczywistości niektórzy twierdzą, że „Robot Dreams” to glorifikowany krótkometrażowy film, który został niepotrzebnie wypełniony, aby wydłużyć swój czas trwania, chociaż nie podzielam tego zdania, mimo mojego przekonania, że ta premiera mogłaby skorzystać z pewnych przeróbek. Ogólnie rzecz biorąc, nie jestem zbyt wielkim fanem animacji, ponieważ moim zdaniem wiele z niej jest zbyt głupie, maniakalne i bezsensowne (szczególnie wśród amerykańskich produkcji), więc zwykle wybieram bardzo selektywnie, co oglądam w tym gatunku. Jednak gdy animacja działa dobrze, jej oferty często przyciągają moją uwagę, tak jak ta często robi. Ten nominowany do Oscara tytuł to zabawny mały film, który z pewnością wywoła uśmiech na twojej twarzy i poruszy struny serca, i to jest coś, o czym warto marzyć.