Alphaville Alphaville, une étrange aventure de Lemmy Caution

Film ALPHAVILLE Jeana-Luca Godarda z 1965 roku ma jeden z najbardziej dziwacznych założeń w historii kina. Godard pożycza postać Lemmy'ego Cautiona, twardego agenta FBI/szpiega grane przez Eddiego Constantine'a, który pojawił się w kilku francuskich filmach B, a następnie wrzuca Cautiona do filmu science-fiction. Film dzieje się w dystopijnym mieście Alphaville, gdzie wszystkie decyzje podejmuje gigantyczny komputer Alpha 60, który kieruje się logiką za wszelką cenę, zakazuje ludzkich emocji i pozostawia mieszkańców zombifikowanych. Caution zostaje wysłany z zewnątrz z zadaniem odnalezienia twórcy Alpha 60, buntowniczego naukowca Von Brauna. Femme fatale Cautiona jest Natasha Von Braun, córka naukowca, którego nigdy nie spotkała. Mimo że Natasha jest równie zombifikowana jak inni mieszkańcy Alphaville, przejawia początkującą indywidualność. Caution jest zdezorientowany niewytłumaczalnym zachowaniem mieszkańców tego miasta, ale pozostaje skoncentrowany na swoim celu wydobywania Von Brauna, bez względu na to, ile przeszkód zostanie mu rzuconych na drodze.

Ivan Caution bada dystopijne Alphaville, gdzie jedyną prawdą jest logika, wszystko inne jest karane śmiercią. Wszyscy biorą tabletki, kobiety są klasyfikowane według swojego poziomu uwodzenia, a mężczyźni są jedynie marionetkami komputera Alpha 60. Fabuła jest dziwnie przypominająca dzisiejszość, niemalże w sposób przewidywany. Wydaje się być zainspirowany rokiem 1984, ale nie robi tego w powtarzalny czy męczący sposób. Ponadto film jest naprawdę orzeźwiający. Ujęcia, które po prostu już się nie zdarzają. Fabuła, chociaż zasadniczo podobna do wielu filmów, nie wydaje się tak przewidywalna, a ja nie bałem się zakończenia. Historia miłosna nie jest również tylko rzucona tam, ale naprawdę pomaga zrozumieć, jakim miejscem Alphaville naprawdę jest. Efekty, które można by było łatwo zrobić w domu, a jednak tak dobrze działają. Na przykład, w jednym punkcie postać oddziałuje z wiszącą żarówką, która następnie zaczyna się kołysać i pokazuje nam wszystkie kąty światła, które mogą się pojawić. Innym przykładem jest prosty ujęcie koszuli mężczyzny poplamionej krwią po tym, jak został postrzelony. Przez cały film migoczą różne rzeczy: światła, wentylatory i neonowe wyświetlacze. To czasami pokrywa się z narratorem, który wydaje się być komputerem Alpha 60. Gra aktorska jest niesamowita. Kinematografia jest fantastyczna. Fabuła jest świetna, nie szalenie dobra, ale też nie zła. Naprawdę podobał mi się ten dzieło sztuki, i mam nadzieję, że spodoba się również innym.