ParaNorman ParaNorman

Mamo, powiedz Zombie, żeby przestał mówić o mnie! Medium filmów animowanych przeszło prawdziwą rewolucję w ciągu ostatnich 20 lat. Kiedyś Disney był jedynym niezawodnym źródłem kolorowych produkcji. Teraz mamy przyjemność obserwować całą gamę twórców, którzy tworzą własne animowane filmy zrodzone z ich osobistych wizji. Jednym z korzyści tego „rozwidlenia” jest wzrost animowanych horrorów komediowych, a jednym z najlepszych z ostatnich czasów jest ParaNorman. Norman Babcock jest uważany za dziwaka w mieście, ponieważ twierdzi, że widzi duchy. Mieszkańcy tego miasteczka w Nowej Anglii jeszcze o tym nie wiedzą, ale wkrótce będą potrzebowali Normana, aby złamał stuletnie przekleństwo czarownicy, w przeciwnym razie są zgubieni! Przedstawienie rozwija się w uroczy i ekscentryczny sposób, twórcy okazują wielką miłość i szacunek dla obu gatunków, do których się odnoszą. Jak w najlepszych filmach animowanych, ParaNorman udaje się być produkcją przyjazną dla całej rodziny. Chłodne dreszcze są odpowiednie dla dzieci, rzemiosło animacji jest znakomite, a humor jest inteligentny, a gotycka atmosfera otaczająca opowieść jest idealna. Wszystko ładnie buduje się do autentycznie ekscytującego finału, gdzie widowisko wizualne komponuje się komfortowo z emocjonalnymi uderzeniami filmu. Piękne, inteligentne i straszne na dodatek. 8/10

Jego rodzice uważają, że jest lekko szalony, ale "Norman" przysięga, że potrafi komunikować się ze swoją zmarłą babcią (szczególnie gdy chce podkręcić ogrzewanie!). Gdy jego wuj mówi mu, że jego unikalne umiejętności mogą pomóc w rytuale, który mógłby uratować ich senny miasteczko przed klątwą, zgadza się pomóc - ale ups! Następnym razem miejsce jest zalane zombiakami i to właśnie na "Normanie" spoczywa obowiązek ustalenia, co pierwotnie spowodowało klątwę i znalezienia sposobu - wraz z jego popularną siostrą i nowo znalezionymi, dość nieprawdopodobnymi, przyjaciółmi - aby ją unieważnić, zanim będzie za późno! To zabawna rodzinna przygoda z silnymi charakteryzacjami (w tym naprawdę entuzjastycznym głosem Kodi Smit-McPhee w roli tytułowej) i niezwykle szczegółową animacją poklatkową. Pisanie jest często dość zwięzłe, z dużą ilością dla dorosłych do uśmiechania się i zastanawiania się, jak historia się rozwija. Choć mało oryginalny - sam wątek ma wszystko od "Nocy w Salem" (1979) po "Hokus Pokus" (1993) - to nadal przyjemne oglądanie, które doskonale sprawdza się na dużym ekranie, aby lepiej docenić kolorową żywotność kreatywnej sztuki i żywej ścieżki dźwiękowej Jona Briana. Ich głowy są większe niż reszta ich ciał razem wzięta, ale wyraz twarzy jest tym, co to sprawia, i ja osobiście polubiłem ten film.