Ciche miejsce: Dzień pierwszy A Quiet Place: Day One

Sam (Lupita Nyong'o) mieszka w domu opieki, gdy grupa z nich wyrusza na wycieczkę do dużego miasta. Zgadza się pójść tylko wtedy, gdy dostanie pizzę, ale ta możliwość szybko jest anulowana, gdy ich opiekun Reuben (Alex Wolff) próbuje sprowadzić ich z powrotem do domu po ogłoszeniu alarmu w całym mieście. Rzeczy spadają z nieba - i te rzeczy są głodne. W wyniku chaosu, który następuje, ona i jej kotowi udaje się znaleźć schronienie w teatrze, do którego się udali, ale nawet najmniejszy dźwięk przyciąga ich wrogów, więc zdaje sobie sprawę, że najlepszym rozwiązaniem może być udanie się do Harlemu po Pepperoni z Patsy's. Kroczy milcząc, napotyka oszołomionego Erica (Joseph Quinn), który przyjechał z Wielkiej Brytanii, aby studiować prawo w USA i skończył z dużo więcej, niż się spodziewał. Początkowo niechętna, zgadza się pójść z nim i stopniowo między nimi rozwija się więź, gdy otoczenie stopniowo i niebezpiecznie rozpada się przed nimi. Na szczęście, potwory nie potrafią pływać - więc może spróbują dotrzeć do wody? Oczywiście tutaj nie ma zbyt wiele dialogów, więc narasta poczucie (ograniczonego) zagrożenia budowane przez dwóch aktorów, którzy są wystarczający, ale naprawdę nie mają wystarczająco dużo materiału, aby się wyróżnić. Jak zawsze, zdumiewa mnie wysiłek, jaki ludzie podejmują, aby uratować swoje zwierzęta. Niebezpieczeństwo wszędzie, a jednak oboje czują potrzebę ryzykowania życiem i kończyn dla kota! Dziwne. Trudno jest w najlepszych czasach uzyskać wiele zainteresowania z prequeli, a Michael Sarnoski naprawdę nie udaje się rozwinąć postaci ani historii poza tym dziewięćdziesięciominutowym samodzielnym kinem, które naprawdę ma niewiele wspólnego z innymi, o wiele lepszymi, filmami z wcześniejszych części tego nurtu. Można to obejrzeć, ale niczym szczególnym. Szkoda.

Mądre filmy grozy to gatunek filmowy, którego nie produkuję się dostatecznie dużo. Te obrazy są jednoznacznym dowodem na to, że ostry, straszny opowieści mogą być skutecznie stworzone bez konieczności zabijania obsady lub angażowania się w widowiska gratuitous gore. Dzieła reżyserów takich jak Jordan Peele i Alex Garland to potwierdzają, podobnie jak trzy filmy z tej imponującej serii. A ten najnowszy wpis jest bez wątpienia najlepszy z całej serii. „Pierwszy dzień” czerpie z mitologii przedstawionej w dwóch pierwszych filmach serii, ale kwestia rozwiązuje nowym, bardziej wnioskującym kierunkiem, robionym tak, ironicznie, poprzez prequel wracający do początku tej trzymającej, trwającej sagi. To, co odróżnia ten film od tego, co go poprzedzało, to jednak to, że prezentuje kolejną historię w serii, ale z zupełnie nowego punktu widzenia, z nowymi postaciami, nowym otoczeniem i nowym, bardziej głębokim, bardziej wyrafinowanym skupieniem. Zamiast małomiasteczkowej Ameryki, gdzie osadzone były dwa pierwsze obrazy, ta oferta odbywa się w Nowym Jorku, pokazując, co się dzieje, gdy Big Apple jest atakowany przez już znane obce, które polują za pomocą dźwięku jako środka do znalezienia swojego łupu - i środki, jakie ocalałe osoby muszą podjąć, aby pozostać cicho i nie zostać zauważonymi. Narracja w głównej mierze podąża za terminalnie chorą poetką (Lupita Nyong’o), żyjącą w opiece hospicjum, która pogodziła się z losem swojej nieuchronnej śmierci, ale teraz stara się pozostać przy życiu za wszelką cenę, przede wszystkim pomagając przerażonemu Anglikowi żyjącemu w Gotham (Joseph Quinn) i chroniąc swojego ukochanego (i uroczego) kota komfortowego. Te okoliczności dają jej nowy cel w czasie, kiedy mogłaby inaczej całkowicie zrezygnować z nadziei. Opowiadając tę historię, film bada również niebezpieczeństwa związane z koniecznością nagle dostosowania się do „nowego normalnego” w nieprzewidywalnych warunkach, a także potrzebę, aby wszyscy się zjednoczyli w jednolitym froncie w obliczu tych trudnych okoliczności. Ale to więcej niż to, zawiera też metaforyczne motywy i symboliczne obrazy, które naprawdę sprawiają, że jest to nie tylko film grozy (a nawet nie tylko mądry film grozy). Choć prawdą jest, że historia czasami trochę błądzi, to mimo to prezentuje widzom przemyślaną opowieść, popartą doskonałą pracą kamery, świetną ścieżką dźwiękową i doskonałym, godnym nagrody występem Nyong’o. Nawet jeśli nie widzieliście dwóch poprzednich filmów z tej serii lub nie interesujecie się tym gatunkiem, drugi filmowy wypad scenarzysty i reżysera Michaela Sarnoskiego jest warty waszego czasu. To mądry, mądry, mądry film, który podnosi się o wiele ponad to, czego typowo można by oczekiwać od filmu grozy - i taki, który po opuszczeniu kina zostawi cię z o wiele więcej niż tylko kilkoma dobrymi strachami.

Nic specjalnego. Moja pierwsza i trwała reakcja na Ciche miejsce Dzień pierwszy. Być może największym mankamentem są raczej płaskie, obojętne, cyniczne charakteryzacje. „Wszystko jest gówno....” Według głównej postaci. Być może odzwierciedla to nowojorską drogę bycia? Wielkomiejskie wyścigi szczurów i tak dalej? Wystarczy powiedzieć, że to nie działa. Co sprawiło, że pierwsze dwa filmy odniosły taki sukces, to dynamika rodzinna z ludźmi, którzy byli bliscy i troszczyli się głęboko o siebie. Mogłeś się z nimi utożsamić, zaangażować się w ich los, kiedy stawali w obliczu obcego innego. Ponadto sceny horroru/akcji są w porządku, ale znowu, ponieważ nastroj jest zły, film po prostu wydaje się, że przechodzi przez ruchy. Już to było zrobione tak, więc co ten film dodaje do równania? O ile wiem, bardzo mało. Podsumowując, ładny pomysł, ale ogólna konfiguracja po prostu dla mnie nie działa. Wynikiem jest „po prostu kolejny” film akcji z horroru z kilkoma skokami strachu, aby trzymać cię na krawędzi siedzenia i nic więcej. Jeśli chcesz budować na sukcesie serii, musisz „twardo” spojrzeć na to, co sprawiło, że te inne filmy odniosły sukces i wstrzyknąć coś, co jest oryginalne, ale również łączy się z tymi elementami w znaczący sposób.

A Quiet Place: Day One wyróżnia się bogatym, złożonym i uniwersalnym scenariuszem, który kontynuuje badanie tematów takich jak walka o przetrwanie, ludzkość i wola życia, jednocześnie wzbogacając sagę inspirującymi łukami postaci wokół zdrowia psychicznego, fizycznego i emocjonalnego. Michael Sarnoski wykazuje swoją wyjątkową zdolność do tworzenia apokaliptycznej atmosfery pełnej napięcia i terroru na każdym kroku, zapewniając wysoką wartość rozrywkową przez cały czas trwania filmu. Zauważalne występy Lupity Nyong'o, Josepha Quinna i Alexa Wolffa znacząco podnoszą poziom filmu, przy czym Nyong'o, w szczególności, dostarcza potężny, intensywny występ, który podkreśla znaczenie znajdowania nadziei i radości pośród rozpaczy. Nacisk na znaczenie emocjonalnych zwierząt wsparcia jest wisienką na torcie, która czyni ten odcinek wartościowym, poruszającym dodatkiem do sagi.