Człowiek z Hawru Le Havre

Prosty opowiadanie, dobrze i delikatnie opowiedziane w charakterystycznym stylu Kaurismäki'ego.

W produkcji LE HAVRE z 2011 roku fiński reżyser Aki Kaurismäki odsuwa się od swojego zwykłego helsińskiego otoczenia na rzecz pierwszego z tego, co będzie trylogią filmów w zachodnioeuropejskich miastach portowych. Zawsze kibicując outsiderom, Kaurismäki tym razem skupia się nie tylko na zdeprawowanej miejskiej niższej klasie społecznej, ale na warstwie społecznej argumentacyjnie niższej od nich: nielegalnych imigrantach. Średniego wieku czyszczący buty Marcel (André Wilms), który mieszka w zaniedbanej dzielnicy ze swoją kochającą żoną Arletty (Kati Outinen), spotyka Idrissę (Blondin Miguel), dziecko, które przybyło z Gabonu do Francji w kontenerze. Marcel postanawia schronić chłopca i doprowadzić go do Anglii, jego zamierzonego miejsca przeznaczenia, ale detektyw Monet (Jean-Pierre Darroussin) jest im na tropie.

Kiedy robotnik portowy słyszy dziwne dźwięki wydobywające się z pudła niedawno przybyłego z Gabonu, być może nie jest zaskoczony, gdy odkryje, że jego ładunek jest ludzki - i zmierza do Londynu. Zatrzymany przez urzędników imigracyjnych, młody i zwinny "Idrissa" (Blondin Miguel) udaje się uniknąć swoich prześladowców i podczas ucieczki napotyka nieco zaniedbanego "Marcela" (André Wilms). Starszy mężczyzna lituje tego nerwowego nowego przybysza i zabiera go do swojego domu, podczas gdy decydują, co jest najlepsze do zrobienia dalej. To społeczność małego miasteczka i prawie każdy w lokalnej knajpie szybko dowiaduje się, kto i gdzie jest młodzieniec, ale zamiast go zdradzić, decydują, że może mu pomóc. Nie jest złodziejem ani przestępcą - po prostu młody człowiek oszołomiony i sympatyczny. Kiedy "Marcel" zaczyna dowiadywać się nieco więcej o swoim nowym podopiecznym, postanawia pomóc mu dostać się do Wielkiej Brytanii - ale z niechętnym piątym kolumnistą wśród ich przyjaciół i zdeterminowanym "Insp. Monetem" (Jean-Pierre Darroussin) na jego tropie, rzeczy nie będą takie proste, jak wskoczenie na Eurostar. "Marcel" ma również inne emocjonalne problemy, gdy jego chora żona leży w szpitalu stawiając czoło prognozie, którą my, widzowie, postrzegamy, ale on jeszcze nie, decyzje muszą zostać podjęte, a priorytety ustalone dla wszystkich, gdy czas i okoliczności się zawężają. Tutaj znalazłem silną i skuteczną dynamikę między Wilms i młodym Miguelem, a oszczędny scenariusz pozwala postaciom oddychać, a nam obserwować ich wzajemne, a ostatecznie połączone, kłopoty, gdy chłopak walczy bez prawdziwych korzeni. Czasami ma to trochę wyglądu dokumentalnego, co dodaje trochę autentyczności aspektom śledczym dramatu - policjant, który wykonuje swoją pracę skutecznie, ale czy się nią delektuje? Pakuje dość dużo do myślenia na dziewięćdziesiąt minut i stawia nam kilka pytań dotyczących naszych własnych postaw - "Tam, ale za łaską Bożą" tego rodzaju rzeczy. Nie próbuje dostarczyć zbyt wiele informacji na temat względnych zalet nielegalnej imigracji ani haniebnego handlu ludźmi, ale ponownie mamy do czynienia z płótnem, które jest rysowane przez praktycznie każdego - przyjaciela i wroga - ale niezbyt wiele przez tego młodego człowieka sam.