Licorice Pizza Licorice Pizza

Umieszczony w San Fernando Valley z 1973 roku; Scenarzysta/Reżyser Paul Thomas Anderson stworzył miłość i wypełnioną nostalgią perspektywę na tę erę w swoim nowym filmie „Licorice Pizza”. Film skupia się na nastoletnim Garym (Cooper Hoffman), który zaczyna interesować się starszą asystentką fotografa o imieniu Alana (Alana Haim); podczas jego szkolnych sesji zdjęciowych.

Nie mogę powiedzieć, że podobał mi się <em>'Licorice Pizza'</em> tak bardzo jak większości, ale ten film Paula Thomasa Andersona jest dobry.

Pełna recenzja: Licorice Pizza

To jest prawdziwie kolorowy outsider film. Od samego początku zostajemy natychmiast wrzuceni w podróż Alany i przechodzimy przez szereg dziwnych sytuacji i wydarzeń. Nie ma tutaj żadnego wcześniejszego rozwoju postaci ani niewiele jest do powiedzenia o historii głównych bohaterów. Film to chwila po chwili opowieść o romansie i jego wzlotach i upadkach. Jednak zainteresowały mnie małe momenty humoru i kilka razy musiałem się zaśmiać. Doskonale oddaje klimat lat 70. i osobiście cieszyłem się każdą chwilą. Oczywiście społeczność woke musiała zareagować na ten film, ale nie ma niczego, co mogłoby kogoś urazić. Ciesz się filmem.

Licorice Pizza: Mistrzowska medytacja Paula Thomasa Andersona o stawaniu się. Przekształca bałaganistyczny, niepewny teren ludzkiego stawania się w lśniącą, głęboko współczującą narrację. Akcja filmu rozgrywa się w San Fernando Valley w latach 70-tych i śledzi Alana i Gary'ego - dwie dusze nawigujące po śliskim terenie między dorastaniem a prawdziwą dorosłością. Ich związek nie jest tradycyjną romansą, ale skomplikowanym tańcem aspiracji, zamieszania i delikatnego połączenia. Charakterystyczny filmowy język Andersona idealnie pasuje do tej narracji. Jego epizodyczna struktura odzwierciedla nie-liniową ścieżkę odkrywania siebie. Sceny dryfują i łączą się jak sama pamięć - impresjonistyczne, nieprzewidywalne, naładowane zarówno humorem, jak i melancholią. Alana Haim i Cooper Hoffman są niczym innym jak rewolucyjnymi jako debiutujący aktorzy. Ich występy przekraczają typowe oczekiwania debiutantów, prezentując surowe, intuicyjne zrozumienie postaci, którego wielu doświadczonych profesjonalistów nigdy nie osiągnie. Haim, w szczególności, przynosi złożony krajobraz emocjonalny Alany - bezbronny, a jednak stanowczy, zagubiony, a jednak zdeterminowany. Hoffman kanałuje doskonałe połączenie nastoletniej brawury i autentycznej wrażliwości. Ich występy są mniej aktorstwem, a bardziej jak obserwowane życie. Kulisy lat 70-tych nie są tylko nostalgiczne. To metafora kulturowej transformacji - moment, gdy tradycyjne narracje rozpuszczają się, a nowe możliwości dopiero zaczynają się pojawiać. To, i odbicie tego w ścieżce dźwiękowej, są niesamowite. Ostatecznie, Licorice Pizza twierdzi, że stawanie się jest procesem, nie celem. I kto mógłby opowiedzieć tę historię lepiej niż Paul Thomas Anderson, najbardziej empatyczny kartograf ludzkiej złożoności w kinematografii?