Lśnienie The Shining

Arcydzieło. Kubrick wybrał doskonałą obsadę i używa czasu i muzyki, aby stworzyć bardzo przytłaczającą atmosferę. Nicholson jest znakomity, ale Duval i dziecko nie są o nic gorsi.

Ten rum jest czerwony, człowieku! Pomimo tego, że autor Stephen King nie był zadowolony z adaptacji swojej powieści przez Stanleya Kubricka, film Lśnienie (1980) okazał się być krytycznym i komercyjnym hitem. Może nie jest w duchu, w jakim King chciał, ale jest to niezaprzeczalnie zręczny kawałek filmowego rzemiosła, mieszanka piękna i grozy, efektywnych technik i prostych, ale skutecznych strachów. Z wysokiej jakości aktorskimi występami jako dopasowanie. Fabuła rozwija się celowo powolnym tempem, klaustrofobia wylewa się z praktycznie każdej klatki, podczas gdy inteligentna narracja ukazuje duchy ludzkiego i nadprzyrodzonego rodzaju, wszystko w sposób przerażający przedstawione dla wielkiego efektu przez rozległe przestrzenie - zimne zimowe tereny na zewnątrz - hotelu Overlook. Nie wszystko jest idealne, scenariusz jest bardzo przeciętny, co sprawia, że praca Kubricka jest jeszcze bardziej imponująca, ale wraz z tym pojawia się fala uczucia o stylu ponad treścią. Może trochę szorstkie narzekanie? Być może? Ale z Jackiem Nicholsonem na przesadnie scenicznej przesadzie i Kubrickiem pociągającym za sznurki, Lśnienie nadal stanowi szczytowy punkt horroru. Film grozy, który wszyscy fani horroru powinni zobaczyć przynajmniej raz - i to w najlepszym dostępnym formacie! 8/10

Prawdopodobnie moja ulubiona adaptacja dzieła Stephena Kinga (choć nie za wiele z innych, z wyjątkiem jednego lub dwóch), ale nie wśród filmów Stanleya Kubricka, ten obejrzałem po raz pierwszy po wielu latach (może dekadę) i mimo że bardzo mi się podobał i naprawdę polubiłem Nicholsona ku końcowi, nigdy do końca nie kupiłem go na początku. Mimo to atmosferycznie był niesamowity i czasem przerażający. Ale nie mogę go uznać za jakiś klasyk w moim odczuciu, w każdym razie. 4.0/5

Z filmem The Shining, który jest prawie 40-letnim sequelem filmu Doctor Sleep, który w tym tygodniu trafił do kin, teraz jest idealny czas na ponowne obejrzenie jednego z największych horrorów wszech czasów, a także jednego z najbardziej wpływowych reżyserów wszech czasów, Stanleya Kubricka. The Shining zawsze był jednym z moich ulubionych filmów grozy wszech czasów. Nie jest idealny (żaden film nie jest), a niektóre aspekty nie działają teraz tak dobrze jak 5/10/20 lat temu. Gdy film się ukazał, adaptacja Kubricka powieści Stephena Kinga spotkała się z mieszaniem reakcji. Sam King krytykował film. Jednakże, mniej niż 10 lat później, film Kubricka był już ponownie oceniany. Obecnie uważany jest za kultowy klasyk, i łatwo jest zrozumieć dlaczego. Jego największy wpływ to osiągnięcia techniczne. Przepraszam z góry, jeśli ta recenzja stanie się zbyt techniczna, ale niemożliwe jest nie odnieść się do podobno najlepszego elementu filmu. Ten film był jednym z pierwszych, który użył Steadicam, co stało się powszechne. Szczerze mówiąc, wciąż jest szereg niedawnych filmów, które mają okropną pracę kamery, więc jestem jednym z tych, którzy bronią, że ​​użycie Steadicam nie powinno być uznawane za oczywistość. Zwłaszcza jak Kubrick, który zrobił to ledwo nad podłogą, co spowodowało powstanie „trybu niskiego”, który teraz istnieje i pozwala operatorowi łatwo filmować poniżej swojego pasa.

„Kochanie, nie chcę cię skrzywdzić. Tylko roztrzaskam ci mózg.“ Lśnienie to świetny przykład tego, jak ścieżka dźwiękowa i kinematografia mogą podnieść film na najwyższy poziom. Zgadzam się ze Stephenem Kingiem, że Jack Nicholson wyglądał jak szalony od samego początku, co czyni jego zejście w szaleństwo mniej dramatycznym. Ale to wszystko można wybaczyć ze względu na wszystkie ikoniczne sceny mistrzowsko splecione w horrorowym klasyku.

Kochanie, nie mam zamiaru ci zrobić krzywdy. Po prostu rozbiję ci mózg.

Jack Torrance to pisarz cierpiący na chroniczny brak inspiracji. Aby pomóc sobie przezwyciężyć swoją blokadę, podejmuje pracę jako zimowy opiekun i przenosi swoją rodzinę do odległego, ogromnego 'Overlook Hotelu', gdzie ma nadzieję, że będzie mógł się skoncentrować! Stopniowo mroźne arktyczne warunki na zewnątrz i niekończące się, jasno oświetlone, korytarze i pokoje od dawna opuszczone zaczynają wpływać na jego umysł. Kiedy zbliża się do wyraźnie zakazanego pokoju 237, wszystko zaczyna wymykać się spod kontroli. Shelley Duvall jest fantastyczna jako jego zaniedbana żona 'Wendy', podobnie jak Danny Lloyd jako ich zdolny, ale w dużej mierze przerażony syn 'Danny'. Kubrick jest w szczytowej formie, gdy sprytnie wykorzystuje przerażającą historię Stephena Kinga, pomagając gwiazdorowi stworzyć wspaniałe poczucie szaleństwa i grozy przepełnionej dużą dawką komedii, pozostawiając nas z filmem grozy, który naprawdę jest przerażający na zmianę! Uznajmy również charakteryzatorów - potrafią pomóc Nicholsonowi przejść od wrednego pisarza do oszalałego psychopaty machającego siekierą; zwłaszcza w okolicach oczu, z prawdziwym wpływem. 40 lat później wciąż robi wrażenie.