Wielki Gatsby The Great Gatsby

Baz Luhrmann powtarza to, co zrobił z Rome + Juliet i tworzy strasznego potwora pełnego efektów specjalnych i przesady. Mimo to obsada radzi sobie dobrze.

Przesadne przedstawienie klasycznego powieści, czasami nadmierne i bezguście, ale naprawdę trafia w sedno z oryginalną krytyką nadmiaru w tamtym czasie. Obsada była doskonała, film pozostał wierny powieści we wszystkich najważniejszych aspektach. Osobiście uważam, że nowoczesna ścieżka dźwiękowa nie była odpowiednia w kilku przypadkach, ale były też kilka nieskazitelnych wykonan.

Nie wiem, jak ocenić tę recenzję, ponieważ przyszedłem do niej nienawidząc powieści, a mamy rok 2022, zajęło mi ponad dekadę, zanim w końcu powiedziałem "dobrze, obejrzę ten film." Niestety, nic się nie poprawiło. Nadal jest to, cóż, pretensjonalne. To nadal jest historia kogoś, kto żyje ponad swoje możliwości i prowadzi bardzo płytkie życie, z którym widz ma się związać na tyle, by go polubić lub nie... i ja po prostu nigdy nie mogłem. Holden Caulfield był pretensjonalny, ale magia Rękawicy, jest taka, że każdy mógł się do niego w jakiś sposób odnieść, każdy mógł się w jakiś sposób połączyć, nawet jeśli ostatecznie go nie lubiłeś. Jay Gatsby, z nim naprawdę nie możesz się utożsamić. Najlepszym opisem dla niego jest fałszywy prorok, przynajmniej najbardziej trafny opis dla niego to fałszywy prorok... i to nie jest bohater z którym większość ludzi może się utożsamić. I to przeniosło się na ten film. Trudno się zanurzyć w powieści, gdy główny bohater jest niezrozumiały, i równie trudno jest zanurzyć się w filmie. Ale jednocześnie jest pięknie zrealizowany, a Leo świetnie wypadł w swojej roli. W rzeczywistości, wszystkie występy aktorskie były dość świetne.

Trzeba przyznać Bazowi Luhrmannowi, że to jest naprawdę trudna historia do adaptacji na duży ekran. Na pierwszy rzut oka istnieje wiele sprzeczności już na samym początku (zwłaszcza to, że nasz względnie normalny narrator - handlowiec "Nick" (Tobey Maguire) mieszka obok tytułowego i tajemniczego milionera (Leonardo DiCaprio) i jego zamku w stylu Disneya). Historia jest opowiedziana w retrospekcji, podczas której teraz zdepresionowany "Nick" opowiada swojemu psychiatrze swoje historie z życia na szybkim pasie, który dał mu okazję spotkania się z bogatymi i sławnymi na samym końcu lat 20. XX wieku dzięki swojemu nowemu sąsiadowi. Jednocześnie musi radzić sobie z nieszczęśliwym małżeństwem swojej kuzynki "Daisy" (Carey Mulligan) i jej samolubnym, kobieciarzem mężem - z bogactwa starego świata - "Tomem" (Joel Edgerton). Film drastycznie kontrastuje bogactwo i rozrzutność egzystencji „Gatsby’ego” z nędzą pracującej klasy, która wciąż odczuwa skutki Wielkiego Kryzysu. Film prezentuje się pięknie. Kostiumy i taniec, samochody, biżuteria i domy (luksusowe i mniej luksusowe) dodają bogactwa do historii, a występy - zwłaszcza od DiCaprio, Edgertona i w mniejszym stopniu Jasona Clarkea - są naprawdę bardzo dobre. Maguire i Mulligan mniej, a zauważyłem, że w przeciwieństwie do wielu innych jego filmów, użycie współczesnej ścieżki dźwiękowej, gdy wszyscy ubrani są w stroje z Upstate NY, nie działało tak dobrze dla mnie. Książka jest interesującym studium postaci, które przygląda się praktycznie wszystkiemu od bogactwa i przywilejów po prostytucję i choroby psychiczne - i w większości przypadków pozostaje na właściwej drodze. Zdecydowanie najlepsza adaptacja kina z wadliwej książki - i naprawdę warto obejrzeć.