Krzyk Scream

Trudno uwierzyć, że minęło 25 lat od premiery filmu „Scream“, który ożywił gatunek slasher, który stał się mdły z powodu nadmiaru bezpośrednich wydań DVD i kablowych, połączonych z wieloma nieinspirowanymi i mdłymi premierami kinowymi.

Scream (5) to błyskotliwy „requel” z inteligentnym i fascynującym meta-komentarzem o gatunku horroru, toksycznych fandomach, mediach społecznościowych i o wiele więcej, co ostatecznie staje się silnym konkurentem dla Top10 tego nowego roku. Z nieustannie zabawnym scenariuszem wypełnionym wyjątkowo przyciągającymi, istotnymi dialogami i niektórymi z najbardziej krwawych, najbardziej krwawych morderstw w słynnej sagi, reżyserzy (Matt Bettinelli-Olpin, Tyler Gillett) i scenarzyści (James Vanderbilt, Guy Busick) oddają piękny hołd wpływowemu twórcy Wesa Cravena. Cała obsada - zarówno nowicjusze, jak i ikony - dostarcza znakomitej gry aktorskiej, ukazując postacie, które bezkompromisowo poruszają tematy cinefilskie, które niektórzy okazjonalni widzowie mogą nie do końca zrozumieć, ale nadal otrzymają czystą rozrywkę na dużym ekranie. Jako horror-mystery film trzyma widzów na krawędzi foteli, śmiejąc się i dostając okazjonalne przestraszenie przez cały czas trwania. Nie mógłbym go bardziej polecić.

Ghostface to mój ulubiony filmowy seryjny morderca, uwielbiam pierwsze cztery filmy (tak, nawet _Scream 3_ i okropne grzywki Gale) pomimo ich wad i zmiennych czynników rozrywki. Obejrzę i wesprę każdy nowy film lub serial TV _Scream_, który się pojawi, ponieważ mnie to kręci. Wiem, że ten nowy film odniósł sukces (88,4 miliona dolarów przychodów z kin na całym świecie do dnia dzisiejszego) i niektórzy go lubili, ale szczerze mówiąc, to mój najmniej ulubiony film w serii. Ten nowy film wydaje się, że próbuje zbyt mocno być jednym z oryginalnych filmów _Scream_, gdy powinien być bardziej sam w sobie. To jest coś, co film porusza, ale oryginalność zawsze powinna zwyciężać nad powtarzaniem znajomych terenów; zwłaszcza gdy wydaje się, że jego zabójstwa są zanurzane w te same rany.

Porządny film z ładnym balansem meta / odniesień do oryginalnego filmu bez przesady.

Dobry dodatek do serii ma kilka dobrych zabójstw i aktorstwo przynajmniej było znośne i miło zobaczyć ponownie postacie z poprzednich części. Motywacje zabójcy wydawały mi się trochę sprzed pięciu lat (choć nie korzystam z reddita ani innych platform mediów społecznościowych) ale w porządku, podobnie jak społeczne komentarze z Scream 4. Ten film bym umieścił na trzecim miejscu w serii, za oryginalnym i Scream 2 (mimo wszystkich wad filmu ma dla mnie miejsce w sercu). Nie jest to świetne, ale warto obejrzeć przynajmniej raz. **3.25/5**

Scream to samoświadomy thriller, który nie próbuje być więcej niż jest. Zabójstwa są świetne, przemoc jest obecna, a komedia jest wystarczająco dobra, żeby nie odebrać filmowi jego wartości.

Obejrzałem każdy krzyk od czasu, gdy krzyk został wynaleziony. Pierwsze dwa były w porządku, ale potem trochę się pogorszyło. Ten naprawdę wraca do tego, czym miał być krzyk według Wesa Cravena. Bardzo podoba mi się przepływ tego filmu i jak dali zwrot postaci Sammy'emu. Zaczyna się jak pierwszy krzyk i kończy jak pierwszy krzyk. Muszę powiedzieć, że spośród wszystkich krzyków ten był jednym z najbardziej przyzwoitych i najtrudniejszych do odgadnięcia.

Jeden z najlepszych slasherów od 1996 roku! Uwielbiałem pierwszy film Krzyk - niespodzianka, szok, samoświadomość, humor. Przeinterpretował horror i uruchomił serię kontynuacji różnej jakości. A ten najnowszy jest najlepszy od pierwszego! Uchwycił całą zabawę z pierwszego. Utrzymał stawkę wysoko, przynosząc z powrotem oryginalną obsadę i udowadniając, że nikt nie jest naprawdę bezpieczny. Reżyserzy świetnie bawili się wabieniem widzów każdym klišé slasherowym. Napięta muzyka podnosiła się za każdym razem, gdy postać przechodziła obok ciemnych drzwi lub otwierała szafę, aby ukryć widok z korytarza - naturalnie, wtedy zabójca stoi po drugiej stronie, ale nie w Krzyku! Gra z klišé w zabawny, świadomy siebie sposób to to, co Krzyk naprawdę reprezentuje, a Matt Bettinelli-Olpin i Tyler Gillett to świetnie zrobili.

Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają. To może być dobre, ale także złe. Złe jak ostrze noży, które wydają dźwięk ostrzenia, lub jak gdy były zastępca Dewey Riley mówi „Musisz strzelać im w głowę, inaczej zawsze wracają.” Oczywiście, nowy Scream jest niezbitym dowodem, że i tak zawsze wrócą. Ten film to powtarzanie historii slasherów w wielu aspektach; poza powrotem do tej konkretnej serii, pożycza kluczowy punkt fabuły z Freddy's Dead: Ostatni koszmar – o którym nie będę mówić, ale możesz mieć jakieś przeczucie, jeśli jesteś, jak ja, studentem tego gatunku.