Butch Cassidy i Sundance Kid Butch Cassidy and the Sundance Kid

Butch Cassidy i Sundance Kid jest reżyserowany przez George'a Roya Hilla i napisany przez Williama Goldmana. W rolach głównych występują Paul Newman, Robert Redford, Katharine Ross i Strother Martin. Film, który nie zdobył uznania krytyków w czasie premiery, ale nie miał problemów z dochodami ani popularnością. Do dzisiaj jest to jedno z niewielu westernów, które cieszą się ogromną popularnością nawet wśród osób nie będących fanami tego gatunku. Dużo tego sukcesu można przypisać wspaniałej chemii między Newmanem i Redfordem oraz ogólnemu miksu dramatu z komedią.

Ten film uważałem za rozrywkowy i inteligentny, zaskakująco blisko trzymający się realnych wydarzeń. Robert Redford i Paul Newman mają dobrą chemię razem, jak jeszcze raz udowodnią w filmie The Sting. Był to jeden z najpopularniejszych filmów tamtego roku. Wydaje się, że niektórzy widzowie czują, że nie potrafi zdecydować, czy to western czy komedia, ale jako autor, który pisze powieści, które przekraczają gatunki, nie mam nic przeciwko temu widzieć to w filmach. Krajobrazy są imponujące, a stara fotografia, która czasami się pojawia, jest fajnym dodatkiem. Zakończenie jest miejscem, gdzie różni się od tego, co wiemy o faktach, ale pozostaje wystarczająco prawdziwe, aby być w porządku, ponieważ dodaje ekscytację do sceny. To jedno z tych charakterystycznych zakończeń.

To, co byste mohli nazwać "lekko sympatycznym". To komediowy western o dwóch słynnych bandytach z bandy Hole in the Wall. Widziałem go w kinie w Louisville, gdy wyszedł, i nie byłem zachwycony, ale nie byłem całkowicie przeciwny. Pamiętam scenę, w której Sundance (Redford) wygląda, jakby chciał zgwałcić piękną nauczycielkę (Katherine Ross) i nakazuje jej rozebrać się na polecenie, co ona robi, a kiedy myślicie, że będzie to brutalne, pyta go, dlaczego mu to tak długo zajęło. Pamiętam to, ponieważ podczas gdy myślałem, że to tandeta, jedna gorąca dziewczyna w kinie zaczęła się śmiać i komentować, jak zabawne to było. Myślałem, że to zwyczajne, ale niektórzy ludzie naprawdę to pochłonęli. Butch (Newman) jest myślicielem, a Sundance jest mięśniakiem. Jak mówię, komedia jest z tej lekko sympatycznej kategorii. Nie jestem pewien, czy będzie doceniona w czasie, ale kto wie?

Robert Redford i Paul Newman są w super formie w tej historii o eponimicznych bandytach kolejowych na przełomie wieków. Na ekranie jest mnóstwo charyzmy, gdy ta para stosuje rodzaj opieki społecznej w swoich przestępstwach. Postanawiają uniknąć ofiar śmiertelnych i zamiast tego czynią życie biednemu urzędnikowi kolejowemu "Woodcockowi" (George Furth) koszmarem. W końcu władze dopadają ich, a po okresie próby uczciwego życia poddają się nudzie i wraz z "Ettą" (Katharine Ross) uciekają do Boliwii, aby zacząć wszystko od nowa. To właśnie ten fragment filmu sprawił mi najwięcej przyjemności - nie tylko dzięki kilku krótkim scenom zawsze sympatycznego Strothera Martina ("Percy Garris"), ale także dzięki zakończeniu, w tym scenie z Newmanem i Rossem na rowerze, które są legendą kina. Film prezentuje się dobrze - wykorzystanie fotografii do opowiadania aspektów historii oraz innowacyjne wykorzystanie ścieżki dźwiękowej od Bacharacha i Davida dobrze działa na utrzymanie i zmianę tempa tego filmu. To elegancki kawałek kina, który warto obejrzeć pięćdziesiąt lat po jego powstaniu.

Unikalny wśród westernów, ten film lepiej rozumiemy w kontekście czasu, w którym został stworzony. Butch Cassidy, Sundance Kid i banda Hole in the Wall są w "Hall of Fame" największych złodziei i rabusiów Dzikiego Zachodu. Mieli długą, zróżnicowaną i brutalną karierę przestępczą z efektownymi napadami na pociągi, dyliżanse i banki, zanim przenieśli się do Ameryki Południowej, gdzie wydali wszystkie pieniądze i wrócili do starych nawyków. Byli ścigani przez władze w Argentynie, Chile i Boliwii, gdzie wydaje się, że zginęli z rąk organów ścigania. I mówię "wydaje się", ponieważ istnieje kilka teorii, że ci dwaj złodzieje jakoś przeżyli i mogli wrócić na teren USA pod nowymi tożsamościami. Prawdziwe legendy jak oni zawsze są trudne do zniszczenia i nawet po śmierci znajdują sposób, aby przetrwać i trwać w naszej wyobraźni. Reżyseria George'a Roya Hilla i scenariusz Williama Goldmana są całkiem dobre i bardzo dobrze wykonane, starając się podążać ścieżką obu rabusiów. Jednakże jest daleko od wiernego przedstawienia faktów, zamiast tego oferuje nam opowieść sympatyczną dla złodziei, bez nadmiernej patriotyczności westernów. Należy wziąć pod uwagę, że film został stworzony i wydany w 1969 roku, w środku protestów społecznych wywołanych Rewolucją Seksualną i wyzwaniem dla tradycyjnych wartości i koncepcji, a także przeciwko udziałowi USA w wojnie w Wietnamie. W czasie społecznych i politycznych zamieszanie, kiedy wielu czuło się zawstydzonych postawą USA, film przekształca każdy napad Cassidiego i Kida w akt buntu, walki przeciwko "establishmentowi", nieposłuszeństwa i buntu przeciwko władzom. Oczywiście, jest to myślenie, które nigdy nie przyszło im do głowy i ignoruje kwestie etyczne i moralne wokół ewentualnego gloryfikowania zorganizowanej przestępczości, poza zapominaniem o niewinnych życiach, które Cassidy i Kid poświęcali.

Butch Cassidy (Paul Newman) i Sundance Kid (Robert Redford), przywódcy gangu, znajdują się ścigani czymś specjalnym po napadzie na pociąg i wpadają na pomysł ucieczki do Boliwii. Dokonują napadu sprytnie, będąc tak naiwni w innych dziedzinach. Ta niezrównoważenie sprawia, że trudno po prostu ich postrzegać jako złych. Są nawet urokliwi, prawdopodobnie dzięki Paulowi Newmanowi i Robertowi Redfordowi. Ten film przedstawia ich dosyć obiektywnie i nie stawia przed tobą żadnego stresu związanego z ocenianiem czy interpretacją ich życia, pozwalając ci cieszyć się niezobowiązującą, trochę nostalgiczna atmosferą symbolizowaną przez ścieżki dźwiękowe.