Atak na Posterunek 13 Assault on Precinct 13

Niesamowity film, jeden z moich ulubionych filmów wszechczasów. Dodatkowo świetna ścieżka dźwiękowa.

Nie ma już bohaterów, Bishop. Tylko ludzie, którzy wykonują rozkazy. Assault on Precinct 13 jest napisany, wyreżyserowany, zmontowany i z muzyką Johna Carpentera. Występują Austin Stoker, Darwin Joston, Laurie Zimmer, Martin West, Tony Burton, Charles Cyphers i Nancy Kyes. Za zdjęcia odpowiedzialny jest Douglas Knapp. Jeśli zamierzasz oddać hołd filmom, które kochasz, albo tym, które cię inspirują, musisz to zrobić dobrze. I dokładnie to zrobił John Carpenter w swoim pierwszym arcydziele. Fabuła i struktura filmu są ekstremalnie proste, ale chodzi tu o wykonanie, o chłodną powierzchowność postaci bohaterów, o przerażającą nieugiętość członków gangu, którzy atakują stację policji, która ma wkrótce zostać zamknięta, i o małą liczbę mieszkańców wewnątrz. Zaskakujące jest to, że jest to właściwie Posterunek 9, Dywizja 13, ale Carpenter był niewątpliwie w żartobliwym nastroju. Carpenter buduje pierwszą połowę powoli, wprowadzając kluczowe postacie i zręcznie inscenizując wydarzenia, które doprowadzą do samego oblężenia. Ta część Los Angeles, gdzie rozgrywa się historia, jest zauważalna tym, jak pusta i pozbawiona duszy wydaje się nawet w dzień, a to właśnie tutaj zaczyna się terror. To jakby mieszkańcy i miejscowi wolą być z dala od ulic o każdej porze dnia i nocy. Gang, podobnie jak ludzie wewnątrz stacji, jest wielorasowy, ale w przeciwieństwie do tych wewnątrz gang nigdy nie mówi. Poruszają się jak cisi zabójcy, nie krzycząc ani nie przeklinając, tylko fala śmierci, ich broń ozdobiona tłumikami, co prowadzi do naprawdę genialnego przedłużonego sekwencjonowania wydarzeń, gdy gang zaczyna niszczyć budynek cicho! Tymczasem powstają relacje między tymi, którzy są pod presją, skazańcami i policjantami zmuszonymi walczyć ramię w ramię w nadziei na przetrwanie nocy. Tutaj nie ma zbędnego bełkotu, niepotrzebnych dialogów ani scen, które można by było wyciąć, to film, który jest bardzo konkretny. Obsada dobrze reaguje na wymagania Carpentera, czy to emocjonalnie, fizycznie lub zimno, wszystko podczas gdy niskotonowy syntezator Carpentera gra swoje niezapomniane upiorne rytmy. To doskonała lekcja filmowania niskobudżetowego od jednego z mistrzów tego fachu. Jego filmowa gwiazda może być w jego późniejszym życiu przygaszona, ale przez pewien czas w latach 70. i 80. świecił jasno, Assault On Precinct 13 było zapalnikiem. 10/10