Oliver! Oliver!

Uważam film Oliver! za swojego przyjaciela. Słynna powieść Charlesa Dickensa o sierocie Oliverze Twiście, który ucieka ze swojego biednego życia, aby szukać sławy i fortuny w Londynie, jest dostosowana jako błyszczący musical. Kto by pomyślał, że historia od genialnego Dickensa może być tak słodka i ujmująca? Tak jest z niezapomnianym filmem Oliviera z 1968 roku, który zdobył nagrodę za najlepszy film. Tak, jest to trochę daleko od istoty źródła, ci, którzy jej potrzebują, powinni szukać fabularnej wersji od Davida Leana z 1948 roku, ale z szerokim wachlarzem wspaniałych utworów i choreografii, ten Oliver to uczta dla całej rodziny. Obsada jest jednolicie silna, szczególnie Ron Moody (Fagin), Oliver Reed (który jako Bill Sykes prawdopodobnie gra samego siebie!), Mark Lester (Oliver) i wspaniały Jack Wild (The Artful Dodger). Piosenki Lionela Barta są równie ponadczasowe, jak są zaangażujące. Lata 60. były trudnym dziesięcioleciem dla filmowych musicali, z wieloma z nich okazującymi się nadętymi ćwiczeniami w nudzie. Ale Oliver! jest jednym z jasnych punktów w tym gatunku, prawdziwym podnietącym gwarantującym, że nogi będą stukać i uśmiech będzie mocno zakorzeniony na twarzy. Jeśli więc jeszcze go nie widzieliście i nie daliście się oczarować? No to wchodźcie, dołączcie do nas i poczytajcie się za jednego z nas. 8/10

Sir Carol Reed dostarczył znakomity film, który z pewnością ucieszyłby Charlesa Dickensa. Mark Lester idealnie wciela się w rolę chuchro tytułowej postaci, wychowanego w surowościach wiktoriańskiego domu dziecka. Odważając się poprosić o "więcej" podczas kolacji, zostaje sprzedany lokalnemu grabarzowi, ucieka do Londynu i reszta to materiał dobrze znanego dzieła literackiego. Ron Moody wyróżnia się jako "Fagin", Shani Wallis jako "Nancy", Oliver Reed jako nikczemny "Bill Sikes" i Jack Wild jako "Artful Dodger", wszyscy doskonale odnajdują się w świetnej adaptacji muzycznej Lionel Barta tego opowiadania o londyńskim ubóstwie i przemocy XIX wieku. Wystąpiłem wersję tego na scenie w Glasgow, gdy byłem jeszcze dzieckiem, i gdy teraz to znowu widzę, przypominam sobie prawie wszystkie słowa (oraz spojrzenia, które dostałem wracając do domu autobusem jeszcze w charakteryzacji po scenie!).