Faceci w czerni II Men in Black II

Mógłbym powiedzieć, że film trzyma się o wiele lepiej po tych wszystkich latach, ponieważ 1. nie jest od razu po pierwszym Facecie w czerni i moje oczekiwania nie były zbyt wysokie, a 2. po latach widząc Willa Smitha albo nie dbającego wystarczająco o film, aby spróbować, albo zbyt mocno próbującego zdobyć Oscara, było niesamowite zobaczyć go po prostu dobrze się bawiącego i robiącego to, co potrafi najlepiej. Więcej mojej recenzji można przeczytać tutaj:

Nie wiem, czy _Faceci w czerni II_ są naprawdę o wiele gorszy niż reszta trylogii, jak większość osób sądzi. Moim zdaniem jest nawet lepszy niż trzeci. Ale to są praktycznie te same filmy. Mogą więc pójść dobrze albo źle od jednego do drugiego. Nie jest to okropne (no te twarze na tym plakacie są, mój Boże), ale też nie jest... dobre.

Zabawne kontynuowanie, ale nie tak dobre jak pierwsza część. Tommy Lee Jones, Will Smith i Rip Torn wracają w tej kontynuacji o tajnej agencji rządowej z siedzibą w Nowym Jorku, która zajmuje się kontaktami z istotami pozaziemskimi na Ziemi. Podobnie jak oryginalny film z 1997 roku, „Faceci w czerni II” (2002) jest zabawny i emocjonujący w pierwszej połowie, ale traci nieco zapału w drugiej połowie, gdzie niektóre żarty nie wypadają najlepiej. Jeśli widziałeś pierwszą część, nie ma potrzeby oglądania tej; ale jeśli chcesz więcej z lekkimi różnicami, sprawdź to. Jest to słabszy film, ale wciąż spełnia oczekiwania, gdy masz ochotę na zabawę i emocjonującą rozrywkę z popcornem. Na froncie kobiecym brakuje Lindy Fiorentino, zastąpiła ją Lara Flynn Boyle jako czarny charakter i Rosario Dawson jako pracownica pizzerii, która przyciąga wzrok Jaya. Tymczasem w kilku małych scenach pojawia się oszałamiająca Paige Brooks. Kolejne dwa sequele to: „Faceci w czerni 3” (2012) i „Faceci w czerni: Międzynarodowy” (2019); ten ostatni jest jedynym filmem w serii (jak dotąd) bez Tommy'ego Lee Jonesa i Willa Smitha. Film trwa 1 godzinę, 28 minut i został nakręcony w Nowym Jorku i okolicach (np. na Wyspie Ognia dla sceny poczty), a także w Los Angeles/Culver City/Pasadena.

Przyzwoite zegarek, prawdopodobnie nie będę go oglądać ponownie, i mogę go polecić tylko jeśli naprawdę podobał ci się pierwszy film i MIB International nie jest dostępny. Dosłownie zaczynają film, delikatnie wyjaśniając dlaczego formuła nie działa bez Tommy'ego Lee Jonesa i Willa Smitha, piekło, Patrick Warburton byłby świetną opcją do filmu. To jest dziwne, ponieważ obsada jest dobra, ma interesujące założenia i złoczyńcę, a historia jest dobrze napisana do pewnego momentu. Dodanie Rosario Dawson poprawia cokolwiek, ale ten film po prostu słabo wypada. Wydaje się, że robią jeszcze gorszą robotę pokazując nam te same sztuczki (czasami dosłownie) co w pierwszym filmie, ale Agent K wydaje się być wciśnięty na siłę, a rozwiązanie nie jest wcale satysfakcjonujące. Może gdyby był epilog, ale film jest z perspektywy MIB i są na planecie jedynie. Zagrożenie jest również dziwne. Mogliby sobie dać czas i zrobić z tego film detektywistyczny, ale zamiast tego dali na to zegar i pośpieszyli, więc jest to ledwo interesujące i nie ma żadnych logicznych punktów łączących do dedukcji. Potem jest to arbitralne, kiedy już to odkryją, i nie ma wyjaśnienia dlaczego, jak czy co faktycznie doprowadziło do tego. Dosłownie nie ma informacji prowadzących do faktu, potem nie ma informacji wynikających z tego faktu poza prostą reakcją. Pierwszy film po prostu jest lepszy, a MIB International jest o wiele bardziej zabawny.

Pierwsza część tej serii miała przewagę być oryginalną, dziwną i zabawną parodią na wszystko sci-fi z parą charakterystycznych detektywów próbujących powstrzymać destrukcję świata. Ten film tylko przeciąga ten przyjemny koncept do kontynuacji, która nie jest tak dobra, dobrze napisana, ani Tommy Lee Jones („K”) ani Will Smith („J”) nie mają wystarczająco dużo materiału, aby ten film nie był niczym innym niż nieistotna opowieść, zbyt często z udziałem mówiącego psa. Założeniem jest, że „K” opuścił „MIB” i oczywiście nie ma wspomnień ze swojego czasu w agencji. Z globalną zagładą znowu na horyzoncie, „J” wie, że jego jedyną nadzieją jest ożywić wspomnienia swojego dawnego mentora - i to szybko. Łatwiej powiedzieć niż zrobić! „J” stopniowo uświadamia sobie, że „K” przewidział jakąś konieczność jego powrotu i zostawił jakieś mnemotechniczne wskazówki dla nich obojga, umożliwiając mu, mamy nadzieję, powrót do bojowej formy. Naturę historii odwróciło, pozostawiając zbyt wiele miejsca dla drażniącego „J” zbyt często, a „Z” (Rip Torn) również nie robi większego wrażenia, gdy zostajemy przedstawieni specjalnym efektom obfitującym w stworzenia obcych, które w pewien sposób tworzą trochę zabawy z tym poza tym rozczarowującym kontynuacją. Zbyt wiele dialogów i zbyt wiele Willa Smitha - jeden film był wystarczający.

Nie jest tak dobry jak pierwsza część, ale wciąż całkiem dobry. Tym razem agent J musi pomóc agentowi K przypomnieć, kim jest. Agent K potrzebuje jego pomocy w sprawie. Znowu naprawdę zabawny film, zwłaszcza małe obce istoty.