Moneyball Moneyball

Film jest stworzony pod względem wielkości i umiejętności Brada Pitta. Historia jest wystarczająco interesująca i dobrze prowadzona i reżyserowana. Hill wykonuje dobrą pracę, głównie dlatego, że nikt dotąd nie widział go grającego poważną rolę.

Ekonomia sportu Nie mam żadnej więzi z bejsbolem jako sportem, jestem Brytyjczykiem. Próbowałem się w to wkręcić, gdy brytyjskie sieci kablowe zaczęły go pokazywać, ale nigdy mnie to nie wciągnęło. Jedynym moim wkładem w jakąkolwiek rozmowę na temat tego sportu jest to, że wspieram Cleveland Indians z powodu filmu Major League, filmu, który nadal sprawia mi wiele radości. Byłem zaintrygowany Moneyball, opis kusząco oferuje historię sukcesu sportowego opartą na nieprawdopodobnym połączeniu matematyki (czego nienawidzę z pasją), przebiegłości i postrzeganych dziwaków jako zespołu. Po obejrzeniu Moneyball faktycznie znalazł się w mojej osobistej liście ulubionych filmów. Niezaskakująco, gdy zagłębiłem się w faktyczne wydarzenia związane z sezonem Oakland Athletics 2002, wokół którego kręci się historia, odkryłem rozciągnięte prawdy, pewne portrety postaci manipulowane, oraz pominięcia w celu urozmaicenia historii. Ale kluczowym elementem jest tu formowanie zespołu za grosze. To sprawia, że ich seria 20 zwycięstw jest wybitnym osiągnięciem. Aspekty matematyczne historii są łatwo wyjaśnione poprzez interakcje menedżera Billy'ego Beane'a (Brad Pitt) i jego ekonomicznego prawej ręki Petera Branda (Jonah Hill). Operacje baseballowe za kulisami są fascynująco wyjaśnione poprzez świetny scenariusz (Steven Zaillian i Aaron Sorkin). I ostatecznie, mieszanka działań na boisku, relacji rodzinnych i składania zespołu płynie pięknie jako jedno. Z jednej strony podniecający, z drugiej strony poruszający serce, i inteligentny w dodatku, Moneyball z pewnością jest filmem, który nie-fani baseballu mogą obejrzeć i być może pokochać za przyniesienie czegoś nowego na stół filmów sportowych. 9/10

Nudny film, nie będę go oglądać ponownie i nie polecam, chyba że jesteś fanem baseballu, statystyk lub finansów.

Dobry film związany z bejsbolem. W ogólności filmy o tematyce sportowej nie są moją ulubioną kategorią, wolę oglądać inne rzeczy. Jednak ten film miał już interesującą listę nominacji do nagród, w tym sześć Oscarów (Najlepszy Film, Najlepszy Scenariusz Adaptowany, Najlepszy Aktor, Najlepszy Aktor Drugoplanowy, Najlepszy Montaż i Najlepsze Miksowanie Dźwięku) oraz trzy nagrody BAFTA, przy czym w żadnym z tych przypadków nie wyszedł zwycięsko. I faktem jest, że istnieje wiele bardzo dobrych filmów, których tematem jest sport. Tematyka tego filmu jest dość prosta i jednak bardzo dobrze wykorzystana: dyrektor średniej wielkości drużyny baseballowej znajduje się w potrzebie pozyskania nowych graczy i w pewnym stopniu rywalizowania na równi z silniejszymi drużynami i z większą ilością pieniędzy w kieszeni na wydawanie. Aby zrównoważyć sprawy, przemyślał całą strategię drużyny, od sposobu rekrutacji i oceny graczy po to, co dzieje się na boisku. Dlatego jest to film o baseballu, ale z bardzo małą ilością akcji i rozgrywki, co niekoniecznie odpowiada fanom filmów sportowych. Osobiście mi się podobał, ponieważ daje nam pomysł na to, co dzieje się za kulisami tych zespołów wysokiej konkurencji, w biurach i w szatni. I było interesujące zobaczyć, jak matematyka, statystyki i analiza liczbowe mogą być decydujące przy wyborze pewnych graczy i strategii gry. Temat małego zainteresowania, który wydaje się suchy i zbyt techniczny, stał się doskonałym scenariuszem. Brad Pitt to dobry aktor i wykorzystuje całe swoje charyzma i obecność w tym filmie. Aktor potrafi prowadzić i przewodzić nam przez cały film i zapewnia bardzo satysfakcjonujące wykonanie przez całą produkcję. Ponadto Jonah Hill robi całkiem dobrą robotę jako kreatywny matematyk, który wydaje się być na najmniej prawdopodobnej pozycji dla człowieka zajmującego się liczbami. Z drugiej strony, nie przepadam szczególnie za pracą Seymoura Hoffmana w tym filmie. Uważam, że aktor nie otrzymał materiału odpowiadającego jego umiejętnościom i miał mało czasu na ekranie oraz bardzo mało do zrobienia. Więc to nie wina aktora... Reżyseria Bennetta Millera wykonuje ogólnie przyzwoitą pracę i zapewnia bardzo dobry rytm filmowi, z dynamiką, która zapobiega filmowi popadnięciu w marazm. Kinematografia jest bardzo ostra, dynamiczna i kolorowa, a scenografia jest bardzo dobra, zwłaszcza krajobrazy wiejskie i łaźnie, z wszystkimi detalami. Efekty dźwiękowe są dość dobre, a ścieżka dźwiękowa jest dyskretna, ale kompetentna.