RRR - Rise Roar Revolt రౌద్రం రణం రుధిరం

Ta recenzja nauczyła mnie, że indyjskie filmy należy po prostu ignorować, ponieważ oceny zdecydowanie nie mówią nic o jakości filmu. To prawdopodobnie najgorsza gra aktorska, jaką kiedykolwiek widziałem - Plan 9 z kosmosu włączony - z dubbingowanymi głosami w trakcie postprodukcji! Dodaj do tego najbardziej karykaturalny, żałosny i patetyczny fabuła, i naprawdę zastanawiasz się, czy to wszystko to tylko żart. Nie, naprawdę się zastanawiam. Rozważałem, czy będę kontynuował oglądanie dla śmiechu (śmiałem się już od pierwszej sceny z białą kobietą poddającą się operacji ust i siedzącą w dżungli w 1920 roku otoczoną klęczącymi kultystami tubylczymi i okropnym dubbingiem nagrań studyjnych mała dziewczynka śpiewa, przy czym dziewczynka w ogóle nie zna tekstu i wykonuje wszystkie złe ruchy ust, aby udawać, że to naprawdę ona śpiewa). Ale potem zdałem sobie sprawę, że przy 3h5m śmieszne OMG-jest-tak-źle-że-jest-śmieszne śmiechy zdecydowanie nie przetrwałyby do końca. Święty graboid na ślepym koniu, Batmańsku, to takie złe! Bez więcej indyjskich filmów dla mnie. Wyciągnięta lekcja.

Cinemark w pobliżu mnie zaczął pokazywać indyjskie filmy. Dziś wieczorem nie miałem ochoty siedzieć w domu, więc postanowiłem obejrzeć ten film i miałem szczęście. Mój obraz indyjskich filmów, przyznaję, był taki, że są to głównie musicaly skupiające się wokół historii miłosnej między bardzo piękną młodą kobietą a bardzo przystojnym młodym mężczyzną, z wieloma wymyślnymi, energicznymi numerami tanecznymi, aby utrzymać tempo. Istnieje tu historia miłosna, ale nie jest to główny temat filmu. Są tu także kilka dużych i bardzo imponujących numerów tanecznych, ale tylko kilka. Ten film skupia się raczej na historii dwóch młodych mężczyzn w Indiach lat 20., którzy w swoim własny sposób walczą przeciwko angielskim okupantom. Anglosasi są przedstawieni jako nieludzkie potwory. Bardzo często przypominali mi najgorsze okrucieństwa popełniane przez Niemców we Francji podczas II wojny światowej, lub najbardziej rabowatych rasistów na Południu Stanów Zjednoczonych. Za każdym razem, gdy Hindusi zdołali zemścić się na Anglikach za ich nieludzkie wykorzystywanie Hindusiów, kibicujesz - ale czasami zastanawiałem się, czy kibicowałbym oglądając równoległy film o Czarnych, którzy się zemścili na białych rasistach, którzy ich maltretowali na Południu Stanów Zjednoczonych, zwłaszcza jeśli byłem w kinie, gdzie, jak dzisiaj wieczorem, byłem jedynym widzem, który nie należał do tłumionej populacji. Wyobraź sobie chociażby Spika Lee, który mógłby nakręcić film, w którym nie musiałby martwić się o sprzedaż biletów białym i Czarnym, i masz pewien obraz, jak antybrytyjski jest ten film kolonialny. To różnica między społecznością, w której uciskający stanowili niewielką mniejszość populacji, a tutaj, gdzie Czarni stanowią mniejszość amerykańskiej populacji. Nie chcę zbyt daleko posuwać tego porównania. Film łączy jedynie jedną scenę. Ale to zdecydowanie film, który skupia się na historii brutalnie tłumionego ludu szukającego wolności od nieludzkiego ucisku, a nie tylko na serii numerów tanecznych. Nie mówię żadnego z języków indyjskich użytych w filmie, ale nie miałem problemu z rozumieniem, co się dzieje dzięki napisom, które były prawie zawsze łatwe do odczytania. Jestem pewien, że były tam odniesienia kulturowe, których nie zrozumiałem, zwłaszcza pod koniec w ostatnim, wielkim numerze tanecznym, który wydawał się prezentować Indie jako kraj różnych regionów i kultur zjednoczonych w jedno. Reżyser i operator zasługują na pochwałę. Był tam jeden bardzo uderzający obraz za drugim, zwłaszcza podczas scen bitewnych. Ram Charan, ubrany jako „rdzenny wojownik” - jeśli to określenie cokolwiek jeszcze oznacza - przelatujący przez płomienie zapierał dech w piersiach. Więc jeśli kiedykolwiek byłeś ciekawy indyjskich filmów, wypróbuj ten. Tak, trwa trzy godziny, ale uwierz mi, czas szybko leci. To naprawdę film akcji, mieszanka wizualnej fantazji i często bardzo graficzny realizm, który trzymał moje zainteresowanie aż do końca.

Moje pierwsze zetknięcie z kinem telugu miało miejsce, gdy zobaczyłem swoją żonę, jak ogląda prawie nagiego faceta biegnącego w lesie, ściganego przez tygrysa, wyglądającego tak wyrzeźbionego, że pomyślałem, że moja żona podziwia potne, nabrzmiałe ciało faceta z lasu. Natychmiast odrzuciłem to jako kolejny macho film, który nie jest ulubiony mojej żony (jej ulubione to filmy koreańskie). Dopiero gdy zobaczyłem zachwyt recenzentów Netflixu na YouTube, którzy nie są Hindusi, ale Amerykanie i Europejczycy, zaciekawiło mnie to. Postanowiłem więc go obejrzeć, a potem obejrzałem go ponownie. Na początku nie mogłem uwierzyć w jakość efektów CGI w większości przypadków i świetną grę bardzo charyzmatycznych aktorów NTR i Ram Charan. Z Ajayem Degnem i Alią Bhatt, którzy uczynili film przeżyciem na całe życie. Film jest pełen akcji, dramatu i świetnej zabawy, której chciałbym oglądać na wielkim ekranie. Obejrzałem nawet jego wersję telugu. Choć brytyjscy aktorzy nie są zbyt przekonujący, cały film tryska energią i dramatem, a wraz z nim seria momentów, kiedy nie wierzysz, że film tak dobry może sprawiać wrażenie tak krótko, nawet jeśli trwa 3 godziny. Film zaprowadził mnie w podróż oglądania starych filmów Rajamouli, NTR i Ram Charana. Byłem już zaznajomiony z Drishyamem Degna (również dobry). Musiałem go obejrzeć kilka razy ze względu na wiele rzeczy, które można znaleźć, oraz piękno przyjaźni i relacji w świecie bojowników o wolność. To jest 11, ale mogę mu dać tylko 10/10 z powodów zdrowotnych.

„RRR“ to jeden z tych filmów, które pokochają praktycznie wszyscy, którzy go obejrzą. To przesadny spektakl historyczny o gwałtownym powstaniu w latach 20. w Indiach, oferujący fikcyjne opowieści o prawdziwych wydarzeniach. Ten międzynarodowy hit ma wszystko: ekscytujące sekwencje akcji, kaskaderskie sztuczki na adrenalinie, porywającą historię i euforyczne sceny taneczne z Bollywoodu, które są po prostu oszałamiające.