Mission: Impossible - Dead Reckoning - Part One Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One

Absolutne mistrzowskie wykonanie przy tworzeniu przyjemnego filmu akcji. Kinematografia była świetna, fabuła była bardzo dobrze tempowana, a obsada WSZYSTKICH ról była absolutnie doskonała. Cruise, Pegg i Rhames byli niesamowici jak zawsze, Whigham i Davis byli świetnymi dodatkami, ale potężne kwarteto Ferguson, Atwell, Klementieff i Kirby naprawdę przekroczyło granice, aby ten film był doskonały. A nie wspominając o przerażającej pewności Moralese jako Gabriela, który praktycznie emanował namacalne niebezpieczeństwo. Od sceny przed napisami końcowymi po akt finałowy będziesz na krawędzi swojego miejsca - zwłaszcza podczas każdej sceny walki, w której występuje Ferguson lub Klementieff - i chociaż są momenty, kiedy tempo zwalnia, aby posunąć fabułę, zawsze jest to całkowicie fascynujące. Jedno i jedyne rozczarowanie pojawia się podczas napisów końcowych, gdy przypomnisz sobie, że będziesz musiał poczekać do przyszłego roku, aby dowiedzieć się, jak to się skończy.

Mission: Impossible - Dead Reckoning (część pierwsza) może się poszczycić niektórymi z najbardziej oszałamiających prac kaskaderskich w kinematografii, ale kosztem rozwoju postaci i solidnej fabuły.

Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One dostarcza dokładnie to, co sobie założył: oszałamiająco frenetyczna, nieustająca akcja na miejscu z naładowanym poziomem adrenaliny. 163-minutowy czas trwania rzadko sprawia, że jest tak lekki, dzięki wkładom znakomitej obsady - Hayley Atwell jest wybitna - oraz naprawdę niezapomnianemu ścieżce dźwiękowej, która podnosi wszystkie nadprzyrodzone elementy.

Spektakularna akcja filmowa zepsuta niezgrabną historią i płytkimi charakteryzacjami. Historia wydaje się jakby została stworzona aby pomieścić nadmiar ekspozycji. Jest to zbita zle formulowanych pomysłów, które, jak można się spodziewać, są trudne do śledzenia. Wcale nie pomagają w tym nadmiarne postacie poboczne. Po prostu dodają do zdezorientowanego bałaganu i równie przewidywalnie, nigdy nie mają okazji pokazać głębi charakteryzacji. Wynikiem jest film, który osobiście uważałem za frustrujący do oglądania. Ogólnie rzecz biorąc, akcja jest dopracowana, ale dla mnie brakuje kluczowych elementów, które łączą każdy film, w tym porządnego historii i charakteryzacji. W skrócie, nie mogę polecić tego filmu, pomimo bycia fanem serii.

Franszyza Mission Impossible z Tomem Cruisem to jedna z niezawodnej jakości i równie niezapomnialnych. Widziałam każdy film, ale moja pamięć jest mglisto, kiedy próbuję przypomnieć sobie, co się w nich wydarzyło. I chociaż jest praktycznie pewne, że „Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One” spotka się w podobny sposób, to nadal jest jednym z najlepszych. Nic mnie nie rozczarowało w tym siódmym odcinku serii, to ekscytująca i zabawna przejażdżka, która robi prawie wszystko dobrze. To naprawdę świetny film akcji, który przekroczył moje oczekiwania, i pokochałam każdą minutę.

To był dobry film. Nie lepszy niż poprzedni. Ale go pokochałem

Dobra praca kaskaderska, jak zawsze w tej serii i wykonania były dobrze wykonane i miło było zobaczyć powrót Henry'ego Czeny jako Kittridge i wypełnienie luk z pierwszego filmu oraz tę umowę z Max. Zrobili wystarczająco dobrą robotę z czarnym charakterem, który był w gruncie rzeczy A.I. dając mu twarz z postacią Gabriela, którego zagrał Esai Morales, chociaż w porównaniu z innymi w serii, był dość słaby. A co do Cruise'a, czuje się jak w domu jako Ethan Hunt, podczas gdy reszta zespołu miała swoje chwile. Jedynym minusem jest niektóra z dialogów, szczególnie podczas spotkania agencji wywiadowczych, wydawało się sztuczne, prawdopodobnie dlatego, że było to w zasadzie tylko wyjaśnienie. Nie jest to na poziomie ostatnich kilku filmów, ale nadal rozrywkowe, tylko miałem nadzieję, że podział na dwa filmy skończył się i był zrobiony z umiarem (jak Avengers: Infinity War/Endgame), czego tu nie jestem pewien. **3.75/5**

To jest dotychczas najslabszy film M:I, co nie znaczy, że jest zły, ale z pewnością ma kilka krytycznych problemów. Mniejszym problemem są bezsensowne sekwencje akcji. Ten film ma kilka zbyt długich sekwencji, które ciągną się zbyt długo i nie służą żadnemu celowi. Nie wniosą nic nowego na stół pod względem wyczynów kaskaderskich i nie dodadzą nic do historii. To tylko napełnianie i hałas. Największym problemem jest jednak fabuła o sztucznej inteligencji. Filmowcy wydają się bardzo niepewni zdolności widzów do zrozumienia użytych w historii motywów. W rezultacie są tu kilkukrotne długie sceny, w których postaci siedzą w pokoju i wielokrotnie mówią o pewnych elementach fabuły, na różnych poziomach szczegółów, jakby próbowali upewnić się, że publiczność rozumie, o czym rozmawiają. Myślę, że „zbuntowany program komputerowy” to coś, co większość ludzi zrozumiałaby, ale film naprawdę stara się uczynić ten koncept o wiele głębszym, niż jest to konieczne dla celów filmu, co prowadzi do wielu niepotrzebnie złożonych scen ekspozycji. Wszystko to po to, aby powiedzieć, że film mógłby być o 30 minut krótszy, gdyby można było obciąć bezsensowne sekwencje akcji i żargon techniczny. W obecnym stanie Dead Reckoning Part Two będzie musiał bardzo ciężko pracować, aby zrekompensować ten rozdęty Part One.

Ogólnie jest to dość zabawny film. Ma całkiem fajną, całkowicie nierealistyczną oczywiście, ale fajną historię. Posiada wiele efektów specjalnych, dużo akcji, nieco łagodnego napięcia i trochę, czasami zbyt dużo, humoru. Ogólnie jest w tym samym stylu co poprzednie filmy i to prowadzi mnie do zarzutu, jaki mam wobec tych filmów od czasu, gdy rozpoczęła się część filmowa franczyzy. To kolejny film, w którym Ethan zostaje zdradzony i robi swoje własne rzeczy. Serio? Oryginalna Misja Niemożliwa była agentami robiącymi fajne rzeczy z pełnym poparciem swojej organizacji. Nie ten cholerny tajny agent Hollywoodu telenowelowy crap. Innym problemem, który mam, jest to, że gdy Hollywood próbuje zagłębić się w obszary technologii, podstawowa koncepcja filmu jest po prostu całkowicie nierealistyczna. Nie ma możliwości, aby dostępna moc obliczeniowa na okręcie podwodnym była wystarczająca, aby pomieścić rzeczywistą Sztuczną Inteligencję. Poza tymi naprawdę irytującymi wadami film był, jak napisałem, całkiem dobry. Efekty specjalne były oczywiście na szczycie, ale nie tak całkowicie ponad wszystko jak w niektórych filmach. Czasami były naprawdę przeciągnięte, aż stały się zbyt wielkie. Jak obowiązkowe pościgi samochodowe czy wiecznie spadający z klifu pociąg. Muszę także powiedzieć, że Nathan ciągle oszukiwany przez tę sukę stał się szybko męczący. Tak samo zachowanie Benjiego często było śmieszne. Więc 3 1/2 gwiazdki. Mogło być lepiej, ale mogło też być o wiele gorzej.

Christopher McQuarrie i Tom Cruise powracają z kolejną pełną adrenaliny odsłoną serii Mission: Impossible, dostarczając zapierającej dech akcji, wciągającej historii i poczucia pilności, które utrzymują widzów na krawędzi swoich miejsc. Dead Reckoning Part One to nie tylko typowy thriller szpiegowski; to pokaz praktycznych wyczynów kaskaderskich, ostry storytelling i rozwijająca się narracja, która przygotowuje teren dla najbardziej ambitnego rozdziału franczyzy.

Najpierw przyjrzyjmy się oczywistemu. Tom Cruise zdecydowanie ma typ. Każdy jedyny romantyczny związek lub potencjalny romantyczny związek w tych filmach zawsze jest brunetką. Każdy potencjalny wróg, przeciwnik zawsze jest blondynką. Nie wiem, czy jest w tym coś więcej, ale to coś, co zauważyłem na przestrzeni lat. Film zaczął się trochę dziwnie, z sekwencją otwierającą, która naprawdę nie jest wyjaśniona aż do połowy filmu. Przez pierwsze 30 minut filmu zastanawiasz się, czy coś przeoczyłeś. Zwykłe nazwiska i twarze są obecne, a ty czujesz komfort z postacią, kiedy usadzasz się, aby obejrzeć pierwszą połowę finału. Jeden z tak zwanych zwrotów akcji około w połowie filmu był tak oczywisty, że byłem zaskoczony, że poszli z tym dalej. Smutno widzieć postać odejść w taki sposób, jak to zrobili. Ponadto, jako przypis, jestem rozczarowany, że Michelle Monahan nie pojawiła się w tym ani w końcowym filmie. Przy tak wielu odnalezieniach, czy nie byłoby lepiej, gdyby została z Ethanem i nie robiła wszystkich tych szpiegowskich taktyk tylko po to, aby i tak zostać znalezioną? Mimo że sekwencje akcji były świetne, nie były tak pełne przygód ani skrajne jak w poprzednich filmach. Nie chcę odebrać im tego, co były lub ludzi, którzy je wykonali, po prostu nie miały tego samego poziomu ekscytacji i napięcia, co niektóre z pozostałych. Każdy dwuczęściowy film zawsze wydaje się płaski, ponieważ pierwsza część zawsze przygotowuje drugą część. Tutaj nie jest inaczej, ale z niecierpliwością czekam na zakończenie sagi, gdy zbliżamy się do drugiej części finału.