Magiczny świat Davida Copperfielda The Personal History of David Copperfield

Na podstawie powieści Charlesa Dickensa Osobista historia Davida Copperfielda to pierwszy film Armando Ianucci, jaki kiedykolwiek oglądałem. Naprawdę nie wiedziałem o tym filmie zbyt wiele poza jego gwiazdorską obsadą. Nie jestem największym fanem prac biograficznych. Zazwyczaj uważam je za zbyt ograniczone do formuł gatunku, a jeśli nie uważam, że życie protagonisty jest w jakikolwiek sposób zabawne, to cały film się rozpada. Na szczęście nie jest to przypadek tej adaptacji Ianucciego. To jedno z najprzyjemniejszych niespodzianek roku, skończyłem z ogromnym uśmiechem na twarzy.

Ten rok był naprawdę wyjątkowy dla filmów historycznych. Mieliśmy Gerwigową spektakularną 'Małe kobietki', cudowną adaptację 'Emmy.' od Autumn de Wilde'a i w telewizji bombastyczną wyobraźnię 'Wielki'. Nawet z jego wadami, 'Osobista historia Davida Copperfielda' Armando Iannucciego pięknie się obok nich prezentuje. Ten film sprawił, że byłam oszołomiona radością, oczy pełne łez, skakanie z fotela przy każdym zachwytającym zaskoczeniu i nieoczekiwanym wybuchu wyobraźni. Przepełniony ludzkością, humorem i sercem przypomina nam o znaczeniu tych rzeczy dla bogatego i satysfakcjonującego życia. To absolutna perełka filmowa i jeden z moich ulubionych tego roku.

Nie jestem największym fanem Armanda Iannucciego, więc z nieco z obawami zobaczyłem to na uroczystym otwarciu Londyńskiego Festiwalu Filmowego. Niestety, nie byłem miło zaskoczony. Dev Patel wnosi pewne urok do wydarzeń, ale próby komedii w tej nowoczesnej wersji klasycznej powieści Dickensa zupełnie mnie nie przekonują. Ben Whishaw i Tilda Swinton wydają się jak ryby na suchym lądzie i choć miło jest zobaczyć Hugh Lauriego z powrotem na dużym ekranie, całość wydaje się trochę chaotycznym pomysłem i aspiracjami. Oryginalne pytania książki dotyczące wiktoriańskich wartości związanych z wyzyskiem dzieci i ogólniejszych postaw społecznych wydają się być w dużej mierze zepchnięte na boczny tor, pozbawiając historię dużego jej serca i duszy. Film jest także zbytecznie długi, ledwo nieco poniżej dwóch godzin. Jak można się spodziewać, jest to dobry film do oglądania, ze zdjęciami niektórych bardzo malowniczych wiosek we wschodniej Anglii, które prawdopodobnie nie zmieniły się tak bardzo jak ta historia z czasów samego Charlesa Dickensa.

Nie jestem największym fanem Armanda Iannucciego, więc z pewnym niepokojem obejrzałem to na otwarciu Londyńskiego Festiwalu Filmowego. Niestety, nie byłem mile zaskoczony. Dev Patel wnosi pewien urok do wydarzeń, ale próby komedii w tej reinterpretacji klasycznej powieści Dickensa zupełnie do mnie nie przemawiają. Ben Whishaw i Tilda Swinton wydają się być jak ryby wyjęte z wody, i chociaż dobrze jest zobaczyć Hugha Lauriego z powrotem na dużym ekranie, całość wydaje się być zlepkiem pomysłów i aspiracji. Oryginalne pytania książki dotyczące wiktoriańskich wartości związanych z wyzyskiem dzieci i ogólniejszych postaw społecznych zdają się być w dużej mierze zepchnięte na margines, pozbawiając historię jej serca i duszy. Film jest również dość niepotrzebnie długi, ledwie poniżej dwóch godzin. Jak można się spodziewać, jest to dobry film do oglądania, pokazujący malownicze wschodnioangielskie wioski, które prawdopodobnie nie zmieniły się tak bardzo jak ta historia z czasów samego Charlesa Dickensa.