Nadzy Naked

Film NAKED z 1993 roku Mika Leigha to dramat o relacjach seksualnych - jak mężczyźni krzywdzą kobiety, jak niektóre kobiety akceptują tę krzywdę z niskim poczuciem własnej wartości i pragnieniem bycia chcianym lub wspieranym. Wyróżnia się swoimi niezwykle życiowymi postaciami. Większość filmu została opracowana w ramach improwizacji na kilka miesięcy przed rozpoczęciem zdjęć. Leigh chciał, aby jego aktorzy stworzyli rozbudowane historie dla swoich postaci, całkowicie wcielając się w nie, aby gdy kamery zaczęły kręcić, byli całkowicie przekonujący.

Niezręczne i niewygodne, często bardzo cenione przez krytyków, zrozumiale zapomniane przez publiczność. Mike Leigh reżyseruje z talentem i inteligencją film, który jest daleki od tego, żeby się podobał wszystkim i nie przeszkadza mu być niewygodny: opowiada historię mężczyzny, który ukrywa się w domu byłej dziewczyny, aby uniknąć oskarżenia o gwałt, którego będziemy śledzić poprzez różne przygody i dialogi, oscylujące między nihilizmem, absurdem a głęboko filozoficznymi. To nieprzyjemny człowiek z pewnymi sadystycznymi dotknięciami, ale film pełen jest nieprzyjemnych postaci w ciemnej historii. Film odniósł znaczący sukces u krytyków, zdobywając główne nagrody na festiwalu w Cannes i nominowany do BAFTA, ale jest to jeden z tych filmów, które są tak filozoficzne i perwersyjne, że rozumiem, dlaczego jest tak szybko zapomniany.

Ojej, ale to jest przygnębiająco ponury opowieść. David Thewlis to raczej rozwiązły i agresywny mieszkaniec Manchesteru, który przyjeżdża do Londynu bez dachu nad głową. 'Johnny' trafia do domu swojej byłej miłości 'Louise' (Lesley Sharp). Na chwilę wracają do siebie, ale szybko mu się nudzi to, co może dostać na talerzu, więc wraca na ulice, gdzie spotyka nocne typy, które zamieszkują miasto i dostarczają nam serię osobliwych krótkich historii. Podczas gdy 'Johnny' szaleje na zewnątrz, 'Louise' i jej współlokatora 'Sophie' (Catrin Cartlidge) są dręczone przez swojego właściciela - sadystycznego 'Jeremya' (Greg Crutwell), który doprowadza brutalność seksualną do zupełnie nowego poziomu. W końcu ulice biorą odwet na 'Johnny'm, który musi wrócić do domu, gdzie sprawy w końcu dobiegają końca. Ma to coś z obserwacyjnego dokumentu. Styl fotografii dobrze współgra z wściekłością (i pikantnym), ale czasami dość mocnym dialogiem, tworząc obsadę postaci, które oscylują między wrednymi a potrzebującymi, agresywnymi i nawet kochającymi - w perwersyjny sposób. Thewlis jest w świetnej formie, podobnie jak dość nieprzyjemny Cruttwell, który spędza większość filmu w swoich majtkach wydzielając grozę, która nie powinna działać tak dobrze - jest to mały i nijaki człowiek - ale działa. Lesley Sharp również działa dobrze, chociaż co widziała w wychudzonym i odpychającym 'Johnny'm, to zagadka dla każdego. To może być ostatecznie to, co sprawia, że ten film wybija się ponad brudność swojej szorstkości. To nie jest miły film do oglądania, ani nie sądzę, że ma jakąkolwiek głęboką lub znaczącą ukrytą wiadomość do przekazania - ale warto go obejrzeć.