Omen: Początek The First Omen

Pierwszy Omen ma wiele problemów narracyjnych i zbyt bezpieczne zakończenie, ale warto go zobaczyć na dużym ekranie ze względu na swoje makabryczne efekty praktyczne, przerażająco dobrze zbudowaną atmosferę oraz jeden z najbardziej imponujących, transformacyjnych występów roku autorstwa Nell Tiger Free. Debiutantka reżyserka Arkasha Stevenson wyraźnie zostawia swój ślad na technicznie doskonałym filmie, który staje się najlepszą odsłoną serii po oryginalnym filmie. Poprowadź się ku pokusie i przyjmij ucieleśnione zło. Nie pożałujesz.

Nowicjuszka "Margaret" (Nell Tiger Free) przyjeżdża do Rzymu na powitanie od swojego kardynalskiego sponsora "Lawrence" (Bill Nighy), gdzie ma nadzieję ukończyć swoje śluby. Jest witana otwartymi ramionami i zabrana na wycieczkę po tym, co ma nadzieję, że stanie się jej nowym domem. Tutaj spotyka nieśmiałą "Carlitę" (Nicole Sorace), która większość czasu spędza w samotności rysując. To intryguje "Margaret", ale nie tak bardzo jak niektóre inne wydarzenia w szpitalu położniczym. Jej obawy są tylko nasilane po spotkaniu z "Fr. Brennanem" (Ralph Ineson), który snuje jej przerażającą opowieść, która sprawia, że jej głowa wiruje i stawia ją w zadaniu detektywistycznym, które ujawnia spisek na koniec wszystkich spisków - taki, który jest zmyślony przez kościół dla własnego utrwalenia, ale który mógłby obalić zarówno go, jak i ludzkość. Czasami jest to dość przyzwoite oglądanie, z odrobiną makabryzmu (czyż nie dziwne jest, że narzędzia medyczne tak często przypominają te do tortur?), ale biorąc pod uwagę, że znamy zakończenie od 1976 roku, brak jakiegokolwiek prawdziwego zagrożenia trochę odbiera filmowi poczucie grozy, a wszystkie "skoki" są dość przewidywalne. Free stara się wzbudzić w swojej postaci trochę pasji, i całkiem dobrze jej to wychodzi, ale Nighy jest słaby, a pojedyncze wystąpienie Charlesa Dance'a nie dodaje nic do tych mdłych wydarzeń. Prequele zawsze są trudne do dostarczenia. Ten próbuje, ale niestety widzieliśmy to wszystko już wcześniej i obawiam się, że temat zakonnicy zaczyna się samobiczować aż do śmierci. Krótka opowieść zbyt rozciągnięta.

Pierwszy Omen, jak wiele późniejszych spin-offów, dobrze poważanych franczyz, nie rozumie tego, co sprawiło, że oryginalne filmy odniosły tak duży sukces. Dobrze pamiętam oryginalny film Omen i jak mnie trzymał. Jego złożona historia, która z przerażającym wyrazem wypierała poczucie normalności coraz bardziej rosnącym przerażeniem i nadprzyrodzonym zagrożeniem, była naprawdę fascynująca. W przeciwieństwie do tego, Pierwszy Omen brakuje prawdziwego postępu i oryginalności. Przez większość filmu jest w rzeczywistości dość nudny. Wprawdzie próbuje wykorzystać tropiki i wydarzenia z wcześniejszych filmów, ale nie udaje mu się stworzyć mierzalnie znaczącego, oryginalnego narracji, która by je towarzyszyła. Ponadto, jak słusznie zauważyli inni recenzenci, moim zdaniem, jego bezpieczne zakończenie niewiele robi, aby złagodzić przeważające poczucie kinowego marazmu. Podsumowując, jeśli nigdy nie mieliście do czynienia z franczyzą Omen, nie zaczynajcie od tego filmu. Oryginalne filmy są horrorowymi arcydziełami, warte waszego czasu. W przeciwieństwie do tego filmu, podejrzewam, że będzie pamiętany jako mała przypis wśród fanów Omen, takich jak ja, i to jeśli ma szczęście.

Pierwsze Omen to przerażający i atmosferyczny film grozy, który skutecznie oddaje hołd oryginałowi z 1976 roku, prezentując jednocześnie świeże i niepokojące spojrzenie, z wybitnymi występami i reżyserią, która sprawi, że widzowie będą trzymać się na baczności. Filmowa atmosfera, przerażające momenty i efektywne opowiadanie historii sprawiają, że jest to godny uwagi film grozy. Reżyserski debiut Arkashy Stevensona imponuje pewną reżyserią i opowiadaniem historii, z wybitnym występem Nell Tiger Free. Dosłownie dała występ, który zostanie zapamiętany. Powolne tempo filmu może irytować niektórych widzów, a także nieoczekiwany koniec łączący go z oryginałem z 1976 roku może budzić wątpliwości, ale ogólnie film błyszczy w zdolności wywołania przerażającej atmosfery i dostarczenia strachów bez polegania na tanich skokach czy sztuczkach. Godny prequel.