Omen: Początek The First Omen

Pierwszy Omen ma wiele problemów narracyjnych i zbyt bezpieczne zakończenie, ale warto go zobaczyć na dużym ekranie ze względu na swoje makabryczne efekty praktyczne, przerażająco dobrze zbudowaną atmosferę oraz jeden z najbardziej imponujących, transformacyjnych występów roku autorstwa Nell Tiger Free. Debiutantka reżyserka Arkasha Stevenson wyraźnie zostawia swój ślad na technicznie doskonałym filmie, który staje się najlepszą odsłoną serii po oryginalnym filmie. Poprowadź się ku pokusie i przyjmij ucieleśnione zło. Nie pożałujesz.

Nowicjuszka "Margaret" (Nell Tiger Free) przyjeżdża do Rzymu na powitanie od swojego kardynalskiego sponsora "Lawrence" (Bill Nighy), gdzie ma nadzieję ukończyć swoje śluby. Jest witana otwartymi ramionami i zabrana na wycieczkę po tym, co ma nadzieję, że stanie się jej nowym domem. Tutaj spotyka nieśmiałą "Carlitę" (Nicole Sorace), która większość czasu spędza w samotności rysując. To intryguje "Margaret", ale nie tak bardzo jak niektóre inne wydarzenia w szpitalu położniczym. Jej obawy są tylko nasilane po spotkaniu z "Fr. Brennanem" (Ralph Ineson), który snuje jej przerażającą opowieść, która sprawia, że jej głowa wiruje i stawia ją w zadaniu detektywistycznym, które ujawnia spisek na koniec wszystkich spisków - taki, który jest zmyślony przez kościół dla własnego utrwalenia, ale który mógłby obalić zarówno go, jak i ludzkość. Czasami jest to dość przyzwoite oglądanie, z odrobiną makabryzmu (czyż nie dziwne jest, że narzędzia medyczne tak często przypominają te do tortur?), ale biorąc pod uwagę, że znamy zakończenie od 1976 roku, brak jakiegokolwiek prawdziwego zagrożenia trochę odbiera filmowi poczucie grozy, a wszystkie "skoki" są dość przewidywalne. Free stara się wzbudzić w swojej postaci trochę pasji, i całkiem dobrze jej to wychodzi, ale Nighy jest słaby, a pojedyncze wystąpienie Charlesa Dance'a nie dodaje nic do tych mdłych wydarzeń. Prequele zawsze są trudne do dostarczenia. Ten próbuje, ale niestety widzieliśmy to wszystko już wcześniej i obawiam się, że temat zakonnicy zaczyna się samobiczować aż do śmierci. Krótka opowieść zbyt rozciągnięta.

Pierwszy Omen, jak wiele późniejszych spin-offów, dobrze poważanych franczyz, nie rozumie tego, co sprawiło, że oryginalne filmy odniosły tak duży sukces. Dobrze pamiętam oryginalny film Omen i jak mnie trzymał. Jego złożona historia, która z przerażającym wyrazem wypierała poczucie normalności coraz bardziej rosnącym przerażeniem i nadprzyrodzonym zagrożeniem, była naprawdę fascynująca. W przeciwieństwie do tego, Pierwszy Omen brakuje prawdziwego postępu i oryginalności. Przez większość filmu jest w rzeczywistości dość nudny. Wprawdzie próbuje wykorzystać tropiki i wydarzenia z wcześniejszych filmów, ale nie udaje mu się stworzyć mierzalnie znaczącego, oryginalnego narracji, która by je towarzyszyła. Ponadto, jak słusznie zauważyli inni recenzenci, moim zdaniem, jego bezpieczne zakończenie niewiele robi, aby złagodzić przeważające poczucie kinowego marazmu. Podsumowując, jeśli nigdy nie mieliście do czynienia z franczyzą Omen, nie zaczynajcie od tego filmu. Oryginalne filmy są horrorowymi arcydziełami, warte waszego czasu. W przeciwieństwie do tego filmu, podejrzewam, że będzie pamiętany jako mała przypis wśród fanów Omen, takich jak ja, i to jeśli ma szczęście.

Pierwsze Omen to przerażający i atmosferyczny film grozy, który skutecznie oddaje hołd oryginałowi z 1976 roku, prezentując jednocześnie świeże i niepokojące spojrzenie, z wybitnymi występami i reżyserią, która sprawi, że widzowie będą trzymać się na baczności. Filmowa atmosfera, przerażające momenty i efektywne opowiadanie historii sprawiają, że jest to godny uwagi film grozy. Reżyserski debiut Arkashy Stevensona imponuje pewną reżyserią i opowiadaniem historii, z wybitnym występem Nell Tiger Free. Dosłownie dała występ, który zostanie zapamiętany. Powolne tempo filmu może irytować niektórych widzów, a także nieoczekiwany koniec łączący go z oryginałem z 1976 roku może budzić wątpliwości, ale ogólnie film błyszczy w zdolności wywołania przerażającej atmosfery i dostarczenia strachów bez polegania na tanich skokach czy sztuczkach. Godny prequel.

To było dobrze nakręcone i zrealizowane, a sposób, w jaki została skonstruowana historia Margaret na początku, był interesujący. Film jest mniej atrakcyjny w swoim finałowym akcie, gdy pojawia się antychryst i próbuje powiązać się z oryginalnym filmem **Omen**. Ten film został nakręcony prawie 50 lat temu, a większość nowoczesnych widzów nie doceni tego wysiłku.

Było w porządku. Nie było źle, ale zdecydowanie nie tak dobre jak poprzednie znaki. Myślę, że główny problem polegał na tym, że najpierw trwał za długo 2 godziny i prawie cały film działał się na jednym miejscu - w klasztorze i w zasadzie brakowało scen w innych miejscach, co sprawiło, że trochę nudził, szczerze mówiąc. Nie był straszny. Myślę, że ocena 6/10 jest odpowiednia dla tego filmu.

Było w porządku. Nie było złe, ale zdecydowanie nie tak dobre jak poprzednie zwiastuny. Po pierwsze, historia była krótka, ale zbyt rozciągnięta na 2 godziny i szczerze mówiąc, film wydawał się bardzo powolny, co sprawiało, że był trochę nudny. Po drugie, niemal cały film rozgrywał się w jednym miejscu - w klasztorze i praktycznie brakowało mu scen z innych miejsc, co znowu sprawiało, że był nudny i nużący. Nie był też straszny. Myślę, że ocena 6/10 jest odpowiednia dla tego filmu.

Ten film był ostatecznie bezcelowy. Choć zawierał kilka fajnych efektów wizualnych i interesujących scen śmierci, ogólnie był bardzo nudny i nie udało mu się dodać nic istotnego do mitologii serii.

Dlaczego współczesna społeczność horroru godzi się na taką mediokryczność w tworzeniu filmów? Nie bądźcie tacy leniwi i nie godźcie się na zwykłe, niezaspokajające, stereotypowe hollywoodzkie bzdury jak ta. Istnieje wiele fantastycznych niezależnych filmów grozy, które są tam robione.

Nie rozumiem celu tworzenia prequela, który zmienia oryginalne filmy. Hollywood robi to cały czas i kiedy słyszysz twórców, zawsze jest to w jakiś sposób, aby posiadać fanów. Jakby próbowali zdenerwować fanów oryginalnych filmów. Nie rozumiem, jak mogą myśleć, że to dobry pomysł, skoro to właśnie fani są powodem, dla którego powstają sequels, prequele i reboots. Wydaje się, że celowo nie chcą, aby fani to zobaczyli, a potem zawsze się złoścą, gdy filmy zawodzą. Czasami dlatego, że Hollywood zatrudnia ludzi, którzy dumnie nie widzieli materiału źródłowego, a potem nie wymagają od nich jego obejrzenia. W każdym przypadku zawsze wyglądają zaskoczeni, gdy film zawodzi. Przeczytałem fabułę i... nie zauważyłem w niej, a powodem, dlaczego tego nie zobaczyłem, jest to, że otwarcie powiedzieli, co zmienili. Nie jestem pewien, czy zawiódł czy nie, ale patrząc na to, nie mogłem się powstrzymać od myślenia "Dlaczego przepisać Omen? Dlaczego moja żona chce to oglądać?" a potem po zakończeniu "No, tak, rozumiem, dlaczego ci się to nie podobało kochanie, masz rację, zmienili za dużo."

Film The First Omen podchodzi do całej franczyzy w sposób podobny do tego, w jaki George Lucas zrobił to ze swoimi prequelami Gwiezdnych Wojen (1999-2005). Film Omen, który powstał w ten sposób, został doskonale zrealizowany przez Arkasha Stevensona i udało mu się stworzyć szczególnie groźną atmosferę, która stopniowo rozwija się od samego początku i stopniowo wychodzi na pierwszy plan, aż w końcu przenika wszystko do samego końca. Pomysł złośliwej konklawe istniejącej w kościele i realizującej własny program jest wspaniałym konceptem i został tu wykorzystany wspaniale, z głęboko niepokojącymi rezultatami. Jednakże trochę niefortunnie ten film przypomina przynajmniej na początku również film To The Devil A Daughter (1976). To rozpoznanie dochodzi do świadomości niemal natychmiast, gdy tylko Margaret pojawi się na ekranie, a moment odkrycia, który następuje znacznie później, nie ma w ogóle żadnego wpływu z powodu tego.