Dobry, zły i brzydki Il buono, il brutto, il cattivo

Szukam właściciela tego konia. Jest wysoki, blond, pali cygaro i jest świnią!

Sergio Leone' <i>The Good, the Bad, and the Ugly</i> to klasyczny film western. Clint Eastwood to Dobry, zwany Człowiekiem Bez Imienia, milczący wędrowiec, który podąża za swoim własnym poczuciem sprawiedliwości. Jego przeciwnikiem jest Angel Eyes (Lee van Cleef), Zły, brutalny najemnik, który zabija każdego, kto stoi na drodze do łatwych pieniędzy. Komediowym oddechem filmu jest Tuco (Eli Wallach), Brzydki, meksykański bandyta poszukiwany w kilku stanach, który ostatecznie niechcący robi kilka dobrych uczynków. Na szczycie Wojny Secesyjnej, gdy armie Unii i Konfederacji walczą między sobą na Zachodzie, ci trzej mężczyźni rywalizują o opuszczony skarbiec złotych monet. Film jest szczególnie zapadający w pamięć ze względu na swoje tempo i kinematografię. Na przykład scena otwierająca zestawia zbliżenia zaniepokojonych twarzy z ogromnymi panoramami krajobrazu Zachodu i upływa 10 minut, zanim padnie jedno słowo. To jakby Tarkowski został przeniesiony do zupełnie innego środowiska. To nie znaczy jednak, że wszystko jest takie poważne. W pewnym sensie film jest „dwa kumple w drodze”, z Tuco jako błaznem i postacią Eastwooda jako poważnym człowiekiem. To także film wojenny, przy czym Leone wydaje się, że nie żałował kosztów na przedstawienie realistycznego obrazu setek mężczyzn atakujących się na polu bitwy. Nie jest to jeden z najwybitniejszych filmów, jakie kiedykolwiek widziałem, ale jest bardzo dobrze zrobiony. Ponieważ jest to „spaghetti western”, wysiłek w gatunku zrealizowany przez wspólny włosko-hiszpański zespół produkcyjny z amerykańskimi głównymi aktorami, film ma kilka ciekawych cech. Ze względu na wykorzystanie miejscowych ludzi, wszystkie twarze żołnierzy Wojny Secesyjnej są tak wyraźnie włoskie, mimo że włoska imigracja do USA rozpoczęła się dopiero później. Meksykańskiego bandytę Tuco gra Żyd z Nowego Jorku, a ponadto Leone szydzi z postaci katolicyzmu w sposób, w jaki zrobiliby to Amerykanie z tamtego okresu, chociaż wiara nie była w żaden sposób obca dla jego włoskiej publiczności.

Nie jestem fanem Sergia Leone. W rzeczywistości ten film i Dawno temu na Dzikim Zachodzie to jedyne filmy jego, które widziałem. Ale myślę, że oba są klasycznymi westernami. Wydaje się, że wyciąga z siebie najlepsze w współpracy z operatorem, zarówno jeśli chodzi o krajobrazy, jak i postaci.

Jednym słowem, które najlepiej definiuje film Dobry, Zły i Brzydki, jest „transcendentny”. Ten film nie jest tylko szczytem Spaghetti Westernu, ale przekroczył szczyt gatunku Western sam w sobie. Bezpiecznie można powiedzieć, że przekracza to także, i może być uważany za jedno z największych dzieł kinematografii w ogóle. Zawiera niezapomniane występy trzech różnych głównych bohaterów, historię, która łamie „czarno-białe” koncepcje moralności, oraz oryginalną ścieżkę dźwiękową, którą można zdefiniować tylko słowem „epicki”.