Pogromcy duchów. Dziedzictwo Ghostbusters: Afterlife

W 1984 roku, gdy wielkie włosy i neon były normą, pojawił się film, który wkrótce stał się fenomenem kulturowym. Film opowiadał o zespole nieprawdopodobnych badaczy zjawisk paranormalnych, a mieszanka komedii, efektów i duchów uczyniła go wielkim hitem i filarem popkultury. Po obfitości produktów, które nastąpiły, oraz nieuniknionej piosenki przewodniej i hasła, pojawiło się kontynuacja, która, mimo sukcesu, nie zyskała takiej popularności jak oryginalny film, przez co franczyza filmowa „Ghostbusters” stała się uśpiona.

Trochę za bardzo nostalgiczny (nie będę narzekał, bo miałem okazję zobaczyć tam oryginalną ekipę), ale jak na te kontynuacje idzie, wystarczająco mi się podobało, zwłaszcza młoda obsada, która nie była strasznie irytująca. Przyznaję, że prawie miałem łzę w oku, gdy usłyszałem syrenę Ecto-1. Nie żartuję. A nawet CGI Egon nie był zły. Zdecydowanie lepsze niż ten błąd z 2016 roku. Przypisz to koszmarowi alternatywnego wszechświata. **3.5/5**

To w ogóle nie było złe. Dzieci poradziły sobie bardzo dobrze pod względem gry aktorskiej. Specjalne efekty były bardzo przypominające przeszłość. I historia wydawała się trzymać się bardzo dobrze. Osobiste uwagi: żałuję, że dzieci nie złapały jeszcze więcej duchów. Może zrobić to w formie montażu, wprowadzając nas jednocześnie do tego, co reszta oryginalnych Ghostbusters robiła w dzisiejszych czasach. Ale zamiast tego scenariusz miał postać Raya Dana Akroyda wyjaśnić przez telefon. Być może gdyby produkcja użyła montażu, oryginalni rozpoznaliby, co się dzieje, i postanowili przyjść z pomocą. Albo niech nauczycielka dziewczyn, Paul Rudd, spróbuje znaleźć oryginalnych. W skrócie, nie wydawało się, że było wystarczająco dużo akcji. Dziewczyna była trochę zbyt mądra i zuchwała dla mojego gustu, ale to mogła być tylko oleista warstwa polityki tożsamości, którą Hollywood lubi rozmazać po całej uznanej franczyzie, wpływając na mój pogląd na tę koncepcję. Również trochę spodziewałem się, że pojawi się Slimer. lol Byłem wielkim fanem kreskówek jako dziecko. Ogólnie rzecz biorąc, bardzo dobrze sobie poradzili z filmem i uczcili Harolda Ramisa po jego odejściu. Pomimo moich osobistych życzeń, to był bardzo dobry film dla wszystkich grup wiekowych widzów. Chętnie daję mu 3,75/5.

Callie (Carrie Coon) ma trochę mało gotówki, więc musi wycofać się do zaniedbanego posiadłości swojego zmarłego ojca z synem Trevorem i geekowską córką Phoebe. Kiedy młoda dziewczyna odkrywa, że ma partnera szachowego, którego nie widzi, a pod ich często trzęsącym się starym domem znajduje się 'pułapka na duchy', ona i jej brat - razem ze swoją nauczycielką sejsmologii Garym Groobersonem - szybko robią to, co jest na opakowaniu. Film trwa wiecznie, zbyt wiele czasu poświęcono na rozwój postaci i do czasu, kiedy faktycznie nabiera tempa, trochę się nudziłam. Jest uratowany przez ostatnie dziesięć minut, do pewnego stopnia, ale mogłabym mieć trochę więcej z postaci Rudda - i całkiem sporo duchów do złapania. Wygląda to dobrze, efekty są w porządku - po prostu jest ich mało - a obaj młodzi ludzie dobrze współpracują ze sobą przy porządnym (choć rozmownym) scenariuszu, który zawiera kilka zabawnych żartów naukowych.